Afbeelding

Marieke de Ruijter op weg naar Londen

Sport 91 keer gelezen

SLEEUWIJK • Het Nederlandse zitvolleybalteam doet tijdens de paralympische spelen een gooi naar de medailles. Sleeuwijkse Marieke de Ruijter zit in de selectie. “We gaan voor het hoogst haalbare. Een medaille.” Het valt in eerste instantie niet eens op. Haar linkerarm is iets korter. Heeft geen vingers. Alleen een duim. In de baarmoeder wikkelde zich een streng van de amnion – een dun omhulsel waarin de embryo zich ontwikkelt – om haar linkerpolsje. Marieke de Ruijter kwam daarom ter wereld met een onvolgroeide hand, alleen een duim zich wist te ontworstelen aan de blokkade. Het was een verrassing voor haar ouders: op de echo was er niets te zien geweest. “Maar mijn moeder was zo blij dat ik een meisje was, dat de rest haar niet kon schelen.” Soms hoort ze verhalen van mensen met eenzelfde handicap, die steeds angstvallig trachten hun hand te verbergen. “Die lopen steeds met lange mouwen en dergelijke. Als mijn ouders tegen me hadden gezegd dat ik een handschoentje moet dragen, dan zou ik er nu waarschijnlijk ook zo bij gelopen.” Maar dat deden ze niet. En zij zegt nu nuchter: “Het hoort bij mij. Ik vond het als kind ook altijd gek als mensen naar mijn hand keken. Er is toch niets mis mee, dacht ik dan.” En toch. Soms zit het haar tegen. “Ik heb wel periodes gehad dat ik er iets minder goed mee om kon gaan. In de puberteit heeft iedereen die periodes, denk ik. Bij mij had het dan hiermee te maken.” Dat is vrijwel over. Ze bekent wel: “Soms, als ik ergens nieuw binnenkom, dan merk ik dat ik toch onbewust mijn arm wegstop.” Zodra ze het beseft, trekt ze hem uit de schaduwen. Want, als het erop aankomt, voelt ze zich niet gehandicapt. Ze steekt haar linkerarm omhoog. Zegt: “Als ik dit niet had gehad, had ik nu niet aan de paralympische spelen meegedaan.” Media Marieke vertrekt volgende week maandag. De eerste wedstrijd is vrijdag 31 augustus, tegen Japan. Ze benadrukt met graagte dat ze “net zoveel” trainen als de valide sporters. Zes middagen in de week. En veel van haar medesporters combineren dit nog met een ochtend werken. De paralympische sport heeft nog niet de status bereikt dat je ervan kunt leven. Ze heeft het over haar teamgenoten. De één mist een been, de ander een arm. Weer een ander is dermate geblesseerd dat staande volleyballen niet meer lukt. “De handicap brengt ons samen, maar het gaat om de sport.” Ze hebben vaak een baan naast hun sportcarrière. De 23-jarige Marieke is het jonkie van de selectie. Rondde in juli haar studie maatschappelijk werk af. “Iedereen heeft een verhaal, heeft zoveel overwonnen om te dit te bereiken.” Dat slaat terug op het teamgevoel. “Er is zoveel passie om te winnen.” De paralympische sport is ondertussen wel in opkomst. De NOS zendt dit jaar live uit, online zijn er drie livestreams te volgen en elke avond zijn er samenvattingen van de wedstrijden te zien op tv. “Bij valide sport gaat de media-aandacht vanzelf, wij moeten er wat meer energie instoppen.” En ze geeft toe: “Toen ik dit zitvolleybal nog niet deed, keek ik ook niet naar de paralympische spelen. Het moet getriggerd worden.” Ze is al van jongst af aan met sport bezig. Noemt voetbal “mijn eerste liefde”. Maar zitvolleybal komt er rap achteraan. “Mijn tweede liefde.” Pakweg drieënhalf jaar geleden kwam ze eigenlijk bij toeval in het nationale team terecht, omdat haar oom Michiel de Ruijter – en: bondscoach van het Nederlandse zitvolleybalteam – haar meelokte naar een training. Ze had nog nooit staand gevolleybald, laat staan zittend. Maar: “Ik ben niet meer weggegaan.” Ze benadrukt dat ze niet meteen de sterren van de hemel speelde, maar na veel trainen wist ze haar plekje te veroveren in de selectie. Ze noemt wat aarzelend haar aanvallende capaciteiten als haar kracht in het Nederlandse zitvolleybalteam. “Ik zeg niet graag dat ik scoor. Als ik scoor, dan is dat met de set-up van een ander en de pass van weer een ander.” Ze is een teamspeler pur sang. Heeft ook weinig op met individuele sporten. Bij tennissen vond ze het dubbelspel ook leuker dan het enkelspel. “Dan heb je in het veld tenminste iemand ook tegen aan te ouwehoeren.” En, belangrijker: “Ik vind het persoonlijk knapper om te winnen in een team met zes verschillende mensen, dan alleen.” Ze maakte inmiddels een Europees kampioenschap en een wereldkampioenschap mee. “Maar dat schijnt niet te vergelijken te zijn met de paralympische spelen.” Is er in Londen kans op een medaille? Marieke denkt van wel. Er zijn normaal gesproken vier kapers op de kust, naast Nederland zijn ook Oekraïne, China en Amerika sterk in het zitvolleybal. “Als alles op z’n plek valt, dan kunnen er nog gekke dingen gebeuren. We hebben als team gezegd dat we voor het hoogst haalbare gaan. We willen een medaille.”

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Download onze app

Heb jij de app van Het Kontakt al?

Al het nieuws uit jouw regio
Direct op de hoogte
Gratis downloaden

• Archieffoto van Marianne Vos.
Marianne Vos boekt met winst in Dwars door Vlaanderen 250ste profzege op de weg Sport 23 uur geleden
• Het Waterpoort Festival duurt een dag langer dan vorig jaar.
Waterpoort Festival 2024: dansen, zingen en een 'trip down memory lane' Nieuws 27 mrt, 17:54
• De A27 richting Utrecht is dit weekend dicht door onderhoudswerkzaamheden.
Capelse veer vaart langer door tijdens afsluiting van A27 in paasweekend Nieuws 27 mrt, 17:18

Download onze app

Heb jij de app van Het Kontakt al?

Al het nieuws uit jouw regio
Direct op de hoogte
Gratis downloaden