Piet de Peuter vindt geluk in hoogvlakte van Kenia

ALMKERK/MBARA • Oud-Almkerker Piet de Peuter (1957) was in de jaren zeventig een groot aanstormend hardlooptalent. Vanwege een chronische achillespeesblessure moest hij veel te vroeg stoppen met zijn atletiekcarrière. Z’n leven lang bleef hij een vrijbuiter. Ook nu nog op z’n 57e. Vijftien jaar geleden ontvluchtte hij het keurig geregelde leventje in Nederland en verhuisde naar Kenia, waar hij supersimpel leeft en zich bezighoudt met kleinschalige gezondheids- en onderwijsprojecten. In Mbare, een geïsoleerd bergdorp op 2700 meter in het noordoosten van Kenia, heeft hij met hulp van de plaatselijke bevolking scholen opgezet. Naast schooldirecteur is Piet nog nog steeds weer betrokken geraakt bij het hardlopen. In de streek geeft hij sinds drie jaar training aan jonge wereldtoppers. Supertijden De Almkerkse boerenzoon liep als tiener supertijden: 8:14,8 op de 3000 meter en 14:35 op de 5000 meter. Hij werd Nederlands juniorkampioen en wist zich gemakkelijk te meten met de Nederlandse toplopers van die tijd, zoals Klaas Lok, Jos Hermens, Joost Borm en Marti ten Kate. Maar het was niet altijd makkelijk: een slechte begeleiding en weinig steun van het thuisfront. “Ik kom uit een christelijk boerengezin. M’n vader was ouderling. Thuis waren ze helemaal niet blij dat ik hardliep. Als ik een wedstrijd had op zondag, was daar altijd veel ruzie over. Er waren in die tijd nog heel weinig mensen die hardliepen. Er werd gek tegenaan gekeken. Als ik op de dijk liep, werd ik nageroepen: ‘ze hebben hem al’. Daarom liep ik meestal in het donker.” Einzelgänger Piet was een einzelgânger, ging eigenwijs z’n eigen gang. Zonder te luisteren naar trainers of wie dan ook “Ik deed maar wat. Als ik in het atletiekblad een schema zag van Lasse Viren of van David Bedford, dan probeerde ik dat na te doen. Helemaal fout natuurlijk.” Piet trainde als een waanzinnige, soms wel drie keer per dag. “Negentig procent van m’n trainingen deed ik op de weg. Gewoon op van die witte gympies van Adidas, want echte loopschoenen waren er nog niet. Al deze factoren hebben er uiteindelijk voor gezorgd dat ik chronisch last kreeg van m’n achillespees. Dan moest ik een paar dagen gedwongen rust nemen en werd ik al weer zenuwachtig. Want: de concurrenten waren natuurlijk wel aan het trainen.” Alles verbrand Toen de blessure na anderhalf jaar nog steeds niet overging, heeft Piet een resoluut besluit genomen. “Ik heb het petroleumstel van m’n moeder genomen, al m’n hardloopspullen, de foto’s en krantenknipsels in een weiland op een hoop gegooid en alles in de fik gestoken. Dat was voor mij de manier om mezelf duidelijk te maken dat ik ermee gestopt was. Daarna heb ik duizend gulden bij elkaar gesprokkeld en ben liftend de wijde wereld ingetrokken.” Kibboets Hij kreeg een baantje als wegwerker en belandde, zoals zoveel hippiejongeren in die tijd, in een kibboets in Israël. “Daar kwam je dan weer van die gasten tegen die vertelden dat je in Frankrijk geld kon verdienen met druiven plukken. Dat leventje met diverse baantjes heb ik zo’n anderhalf jaar volgehouden.” Terug in Nederland ging Piet naar de Sociale Academie. Hij werkte een tijdlang onder daklozen en drugsverslaafden. Vervolgens toerde hij tien jaar lang met toeristen op een zeilboot over het IJsselmeer. Ultralopen Ook z’n sportcarrière kreeg  weer een positieve draai, toen hij het boek van lange afstandgoeroe Jan Knippenberg las. Hij raakte een tijdje helemaal in de ban van deze extreme uitdaging. Piet deed nog een keer mee aan een 24-uursloop, waarin hij een afstand van 187 kilometer overbrugde. “Ik was toen al 36. Maar net als 20 jaar eerder, deed ik ook nu weer veel te gek. Dan ging ik bijvoorbeeld zes uur achter mekaar trainen, terwijl dat helemaal niet nodig was.” Avontuur Vijftien jaar geleden liep het huwelijk van Piet op de klippen. Opnieuw zocht hij het avontuur op, dit keer als ontwikkelingswerker in Kenia. Maar ook hier leidde zijn levenspad uiteindelijk toch weer naar het hardlopen. Hij was min of meer ‘toevallig’ de ontdekker van Sammy Rongo Olengura, een loper uit de streek die uit zou groeien tot een topper op de 10 kilometer. Sammy kreeg de kans om hardloopwedstrijden te lopen in Nederland. Het geld wat hij daarmee verdiende, stuurde hij naar z’n familie en z’n dorp. Piet en Sammy waren in 2002 de oprichters van stichting Samen Succes, die probeert via sponsorlopen in Nederland geld bijeen te brengen voor het onderwijs in Mbara. Ook Veron Lust, zesvoudig Nederlands kampioen ultralopen en een oude loopmakker van Piet, is sinds een aantal jaren nauw bij de stichting betrokken. Wereldkampioenen Sinds drie jaar geeft Piet de Peuter in Mbare training aan zo’n veertig talentvolle (jeugd-)atleten, waarvan Faith Changetich Kipyegon de meest succesvolle is. De vederlichte atlete werd in 2011 en 2013 jeugdwereldkampioen cross. Ze  pakte vorig jaar in Barcelona de wereldtitel op de 1500 meter. Maar zij is niet de enige. De nog jongere Mercy Chebwogen veroverde in Barcelona de wereldtitel op de 3000 meter. De broers Geoffry en Gilbert Kirui veroverden bij hetzelfde toernooi brons en zilver. Geoffrey heeft inmiddels een tijd gelopen van 26:55 op de tien kilometer. Eenvoudig De omstandigheden in Mbara zijn eenvoudg: geen verharde wegen, geen elektriciteit, dus ook geen internet. Er wordt bonen en maïs verbouwd. Maar Piet is er dolgelukkig. Weg van al dat gehaaste gedoe. “Even na zes uur ‘s morgens wordt er al getraind. Het geeft me heel veel voldoening om deze talentvolle lopers te mogen begeleiden. Het mooiste vind ik dat deze atleten mij als een vriend zien die ze vertrouwen. We lopen samen, lachen, we zijn eerlijk tegen mekaar.” Het gaat allemaal wel op z’n Keniaans, erkent Piet. “Als het een dag regent, gaat men gewoon niet trainen. Misschien wel heel verstandig. Dat had ik ook moeten doen toen ik jong was.”