Slagerij Vos in handen van vierde generatie: ‘Johan van Gert staat weer aan de vleesbank’

VEEN • “Het was al voor de oorlog dat opa Vos vanuit dit huis, vlees deed uitventen. Mijn vader bouwde in 1958 de slagerij en opende een winkel”, vertelt de Veense slager Gerrit Vos. En nu zo’n tachtig jaar later gaat slagerij Vos over in handen van de vierde generatie.

“Het is een echt familiebedrijf. Opa Gert d’n Uut begon met vlees uitventen en daarna ging mijn vader, Johan van Gert d’n Uut, verder. Daarna kwam ik; Gert van Johan d’n Uut en nu gaat mijn zoon Johan verder. Dus staat Johan van Gert d’n Uut weer aan de vleesbank. Ja iedereen hier zegt Gert”, merkt hij op. “Alleen mijn vrouw noemt me Gerrit.”

Volgende week verhuist hij samen met zijn vrouw Marian en laten ze de slagerij aan de Witboomstraat achter zich. Johan nam in januari 2021 de slagerij al officieel over maar zolang ze erbij woonden, werkten ze nog gewoon mee. “Ik was 21 jaar toen ik de slagerij van mijn vader overnam, want toen was ik voor de wet volwassen.” Zijn dochter Hedy rekent en zegt: “Dan ben je precies 45 jaar slager geweest.” Gerrit reageert: “Lang genoeg toch?” Gerrit vertelt dat hij als 15-jarige van school moest komen en thuis de slagerij in. Zijn vrouw Marian vult aan: “Toen moest hij de witte schort aan.” Als Gerrit en Marian trouwen gaan ze achter de slagerij wonen. Marian blijft bij haar ouders werken in de bakkerij in Andel. “De zaterdag voor Pasen zat ik even buiten en toen kwam Mari Kwetters aanlopen. Hij vroeg of ik even kon helpen, want het was zo druk. Vanaf dat moment ben ik niet meer weggegaan.”

Terugkijkend, wat het mooiste was, antwoordt Gerrit zonder nadenken ‘kinderen krijgen’. Ze vormen een gezin met zes kinderen. Terugkijkend was dit ook een pittige tijd. “Soms denk ik weleens: ‘Hoe hebben we het gedaan?’ Maar we hebben het altijd samengedaan.” Zijn dochter Hedy knikt, “Oma zei altijd: mijn vader had het niet zonder mijn moeder gekund.” Marian vertelt eerlijk: “Op zaterdagmiddag ging ik altijd even naar Waalwijk, al was het maar voor een zak drop. Ik moest even andere muren zien, dan kon ik weer terug.”

Terugkijkend op het slagersvak zegt Gerrit; “Van vleeswinkel is het een eetwinkel geworden. Vroeger was de blinde vink een specialiteit. We probeerden als slager altijd vooruitstrevend te zijn. Johan had ook direct de drive om bezig te zijn met innovatie.” Marian vertelt: “Gerrit weet alles van vlees, maar als hij ‘s avonds klaar is, dan gaat het niet meer over vlees.” Dochter Hedy kijkt haar ouders met trots aan: “Pa kan heel goed portioneren, die zit er niet veel gram naast.” Marian vult aan, “Gerrit ging echt voor het ambacht van slager en Johan had de durf om verder te gaan.” Waarop Gerrit zegt: “Marian was de toegevoegde waarde. Zij deed de salades, de hapjes,” hij is even stil en vult aan, “en de planning en de organisatie, anders kwam er niets van terecht.”

“Ik ben zelf nooit van dit plekje weggeweest en ik heb nooit iets anders gedaan. Ik heb Johan bewust ergens anders laten werken. Ga maar ergens anders kijken, dan altijd onder de eigen paraplu. Ga maar ervaren dat het daar ook regent en hagelt.” Gerrit zelf is eerlijk; “Als ik het over moest doen was ik geen slager geworden. Ik was vier jaar en mijn vader zei al: ‘dat wordt de slager’. Ik kom uit een gezin van tien kinderen en we zijn allemaal het vlees ingegaan, maar als we op een verjaardag bij elkaar zaten ging het niet over vlees, maar over auto’s. Mijn vader had beter een transportbedrijf kunnen hebben.” Even mijmert hij; “Dan had ik autoverkoper geworden, maar ik heb geen spijt hoor. Ik heb het altijd met plezier gedaan.”

Het afscheid is dubbel vertelt Marian eerlijk. “We zullen ons plekje moeten gaan vinden. Ik krijg nu voor het eerst een eigen huis. Thuis hadden we de zaak aan huis en hier ook.” Gerrit is zelf ontzettend benieuwd hoe het zal gaan. Ik heb hobby’s, geen idee of ik mijn tijd vol kan maken.”