Emmy en Koos van Thomashuis Andel zoeken nieuw zorgechtpaar: ‘Je begint echt een nieuw leven’

ANDEL • Emmy Stark en Koos van Bout (beiden 62 jaar) staan al veertien jaar als zorgondernemers aan het roer van het Thomashuis in Andel. Jaren waarin ze liefdevol zorg verleenden aan de negen verstandelijk beperkte bewoners van de monumentale boerderij aan de Burgemeester van der Schansstraat. Beiden hebben nu aangekondigd te willen stoppen met het intensieve werk.

Als de voordeur van de boerderij openzwaait, verschijnt daar het vriendelijke gezicht van Koos van Bout. Zijn partner Emmy Stark is nog onderweg, zodat hij tijd heeft om enkele kamers van de bewoners te laten zien. Elke ruimte is ingericht naar eigen smaak van de bewoners en past in het concept van een Thomashuis. Het bieden van ‘zorg op maat’ in een kleinschalige woonvoorziening. Aan de wanden van de gang hangen kleurrijke tekeningen van de bewoners, die zijn gemaakt tijdens de dagbesteding die wordt aangeboden. Deze middag is het rustig, enkele bewoners rusten in hun kamer, anderen zijn naar hun werk of dagbesteding. De oudste bewoonster van 91 jaar zit in de woonkamer, Koos speelde zojuist nog enkele liedjes voor haar op de piano in de hoek van de kamer. 

Als Emmy arriveert, vertelt ze in de woonkamer over hoe ze veertien jaar geleden het Thomashuis in Andel begonnen. “Zelf werkte ik niet in de zorg, al had ik wel orthopedagogiek gestudeerd, maar Koos werkte in een gezinshuis met verstandelijk beperkte mensen. De Thomashuizen werden toen net opgericht en zij boden meer vrijheid voor meer persoonlijk zorg op maat. Het concept was echt totaal anders en het heeft ons veel gebracht. Je begint echt een nieuw leven; je leven wordt als het ware uitgebreid met de bewoners, maar ook met hun gezinnen. Dat is heel leuk, maar ook intensief”, zo vertelt ze vanaf de vrolijke rode bank in de woonkamer. Koos vult haar aan en vertelt over zijn eerdere ervaringen in het gezinshuis waar hij werkte. “In de zorg werken veel jongere vrouwen in deeltijd, je hebt dan heel veel verschillende begeleiders voor de bewoners. Sociaal en emotioneel zijn ze meer gebaat bij vaste begeleiders. In het Thomashuis geven wij continuïteit in de zorg en dat lost veel op, het ging met iedereen beter toen ze hier kwamen wonen.”

De keuze voor het zorgechtpaar om toch te stoppen is vanwege de intensiteit van het werk. Ze wonen zelf ook in de boerderij, maar kochten enkele jaren geleden ook al elders een eigen woning om wat meer balans te vinden in werk en privé leven. “Het werk is best pittig, het is geen negen tot vijf baan en daar kun je niet te lang mee doorgaan. Ook al proberen we standaard twee dagen per week vrij te zijn, je blijft altijd eindverantwoordelijk. Toen we hier net begonnen, waren we nog zo enthousiast dat we een grote tuin hadden. Leuk om met bewoners een moestuintje in te richten. maar dat werd al snel een onkruidveldje wegens tijdgebrek.” Ze hebben het werk zo verdeeld dat Koos voornamelijk de zorg op zich neemt en Emmy de administratie en communicatie met familie en andere zorginstanties voor haar rekening neemt. 

In het Thomashuis wordt zorg op maat geboden, zo is de jongste bewoner 18 jaar die vier dagen in de week naar zijn werk gaat. De oudste is 91 jaar en heeft permanente zorg nodig. “Voordat mensen hier komen wonen, komen ze vaak een paar keer logeren om te kijken of ze in de groep passen. Ook de familie komt op bezoek. De betrokkenheid met de bewoners is ook echt anders dan in een reguliere zorginstelling. Wij hebben plezier in mensen die een tikkie anders zijn. We willen zorgen dat ze een goed leven hebben, daarvoor moet je flexibel zijn en begeestering hebben voor mensen. En zonder humor red je het echt niet.” 

Nu ze aangegeven hebben hun contract volgend jaar niet meer te willen verlengen, moet een nieuw zorgechtpaar voor het Thomashuis gezocht worden. “Je moet ervaring in de zorg hebben, maar vooral plezier in het werk. Je bent ook werkgever, je kunt de zorg nooit alleen doen.” Meer informatie over het werk in een Thomashuis is te vinden op de website www.thomashuis.nl.