Thomas Blankers zet punt achter carrière: ‘Ik heb de knoop doorgehakt’

ALMKERK • Thomas Blankers loopt al wat jaartjes mee. De 28-jarige centrale verdediger deed de eersteklasser in Almkerk opschrikken met de mededeling, dat hij er een punt achter gaat zetten aan het einde van het seizoen.

“Een slepende blessure is een onderdeel van mijn besluit, om te stoppen aan het eind van het seizoen”, licht Blankers toe. Hij tobt al vanaf oktober vorig jaar met een kuitblessure. “Daarnaast wil ik meer tijd gaan besteden aan andere sporten. Op het moment dat ik bij het eerste van Almkerk voetbal, gaat dat niet. Op dinsdag, donderdag en zaterdag ben ik altijd gefocust op het eerste. Daar laat ik nu alles voor wijken, maar ik merk dat ik naast het voetballen ook graag andere sporten wil doen. Daarbij moet je denken aan racketsporten als tennis, paddelen en squash. Ook vanuit mijn professie als sportcoach. Dat wil ik wat verder ontwikkelen. Verder vind ik het leuk om een potje te zaalvoetballen. Daar schort het nu aan.” 

Het was een moeilijke beslissing, geeft Blankers aan. “Absoluut. Ik heb er lang over nagedacht. Uiteindelijk na behoorlijk wikken en wegen, heb ik de knoop doorgehakt en besloten om in het derde elftal te gaan spelen, samen met mijn oudste broer Jeroen en mijn jongste broer Mark. Met drie broers in één elftal. Dat is wel leuk”, geeft hij er maar een vrolijke draai aan. 

Hoogtepunten
Blankers begon met voetballen in de jeugd van GDC. Na een verhuizing van Genderen naar Almkerk, meldde hij zich aan bij de blauw/witten. Blankers, die te boek stond als een talent, debuteerde op 18-jarige leeftijd in het eerste bij Almkerk. Hij begon als aanvallende middenvelder en rechtsbuiten, maar werd later onder trainer John Vink omgeturnd tot centrale verdediger. “Ze wilden meer voetbal van achteruit. Ik vond het wel lekker en had het spel voor me”, grinnikt Blankers, die zich altijd heeft gezien als een teamspeler, die zich zo nodig wegcijferde voor de ploeg. Na een degradatie onder trainer Frans van Wijk, beleefde hij een hoogtepunt onder trainer Vink met een kampioenschap en terugkeer naar de eerste klasse. Met een 5-0 winst bij Leerdam Sport haalde Almkerk de titel binnen.

In 2018 herhaalde zich het stramien na een degradatie en kon Blankers weer een kampioenschap vieren onder trainer Robert Roest. “Dat was één van mijn beste seizoenen. We maakten het nog spannend en moest winnen bij Pelikaan. Dat gebeurde ook met 0-3 en we eindigden nog boven Roda Boys. Het was groot feest. Bovendien werd ik gekozen tot speler van het jaar.” Een andere wedstrijd die hem nog bijstaat, is een wedstrijd onder trainer Pieter Tuns bij AFC in Amsterdam. “Dat was echt weergaloos. Het was een van mijn eerste wedstrijden. Dat zal ik nooit vergeten. We wonnen daar met 0-2 en handhaafden ons daarmee in de eerste klasse.” 

Missen
Blankers hoopt dit seizoen nog wel in actie te komen en van waarde te zijn voor Almkerk. In de kuit is inmiddels een spuit gegaan voor het herstel. Met Almkerk draait Blankers, die aan zijn tiende seizoen bezig is, zonder meer een rotseizoen. De Almkerkers staan stijf onderaan in de eerste klasse. “Als jongen van de club is het voor mij extra zwaar en zuur, dat we onderaan staan. En zeker met die blessure er bij, die steeds terug komt. Dat doet wel pijn. Het is niet wat we gehoopt hadden. Ik wil het er niet op afschuiven, maar het komt mede doordat we veel langdurige blessures hebben. Als we compleet waren geweest, hadden we zeker meer punten gehaald”, aldus Blankers. 

“Het is nog niet gespeeld. We gaan ons er nog niet bij neer leggen. Zo’n type ben ik niet. Dat is ook niet ‘des Almkerks’. We hebben nog vijftien wedstrijden en dus kans om het nog te halen. Ik geloof er zelf nog zeker in, dat we er niet rechtstreeks uit vliegen.” Afrondend over zijn besluit om te stoppen. “Ik ga het wel missen. Zeker het sfeertje er omheen. Ik sluit voor nu de deur, maar mocht ik heel erg heimwee krijgen, dan sluit ik niet uit nog een keer een comeback te maken. Maar dat is niet het uitgangspunt op dit moment. Alles omvattend kijk ik met een goed gevoel terug op mijn jaren in het eerste elftal. Ik heb veel mooie wedstrijden kunnen spelen. Daar ben ik absoluut trots op.”

Nico van Es