Adri Burghout viert jubileum: ‘Deze 25 jaar zijn me gegeven’

MEEUWEN • Er is heel wat verf gebruikt en veel kwasten en potloden zijn onder de handen van Adri Burghout ingezet, om zijn illustraties kleur en uitdrukking te geven. Al 25 jaar maakt Burghout de kenmerkende levensechte illustraties, herkennend en met sprekende emoties. “Illustraties zijn alleen maar het behang van het boek.”

“Hoeveel boeken ik heb geïllustreerd? Ik zou het niet weten”, vertelt Burghout. “Ik heb heel mijn leven getekend en ik dacht altijd: 'Ik moet dit als hobby houden'. Het is wel leuk om van je hobby je werk te maken, maar ik had ook een gezin met vijf jonge kinderen." Toch besluit Burghout om in 1997 een dag minder te gaan werken. Hij verruilt de kaaswagen op de markt, voor de tekentafel. "Ik bleef eerst één dag thuis, maar dat werden al snel twee dagen en binnen twee jaar was ik fulltime illustrator."

"Ik nam contact op met een uitgever, maar de uitgever reageerde: 'Ik zie geen mensen, ga maar naar huis en teken een jongetje wat fietst, bukt en rent'. Dat was nieuw”, lacht Burghout. Maar al snel volgde de eerste opdracht. Burghout weet het nog precies, “Het was het boek Paniek in de tunnel, van Dinie van Leeuwen. Dat paste me precies. Ik hou van jongensdingen. Ik ben gefascineerd door techniek, luchtvaart en de maritieme wereld.”

“Om een boek te illustreren moet ik het manuscript lezen. Vaak dacht ik: 'Dit zou ik anders doen'. Op vakantie ontstond er een verhaal in mijn hoofd en ben ik gaan schrijven. Toch heb ik dat manuscript nog twee jaar laten liggen, voordat ik er mee naar de uitgever ging.” Maar in 2004 verschijnen ook de eerste boeken van Burghout. “Echte jongensboeken, maar wel voor de bovenbouw hoor. Daar kan ik mijn verhaal in kwijt, anders moet ik te ver door mijn knieën.” 15 jaar schreef en illustreerde Burghout de serie Lifeliner. “Je wil iets schrijven over een onontgonnen gebied. Over een traumahelikopter was er nog niets.” Met enthousiasme vertelt Burghout erover. “Ik kan veel fantaseren, maar ik wil graag dat het echt klopt. Ik heb contact gezocht met Lifeliner 2 in Rotterdam. We hebben veel gemaild, maar ben ook twee dagen meegevlogen. Dan beleef je de hectiek. De hoofdpersoon in een boek is altijd fictief, maar de bijpersonen niet. Gepco, Albert en Jeanne zijn echt. Tijdens hun werk werden ze vaak herkend en kregen de opmerking: 'Jij bestaat echt!'”

“Als ik op scholen kom, vragen kinderen: wat was je mooiste boek? Ik antwoord altijd: 'De volgende'. Elk volgend boek wil je weer beter maken.” Met passie vertelt Brughout over het boek Malina. “Voor dit boek heb ik veel onderzoek gedaan. Dat is leuk, het verrijkt je eigen kennis. Dit boek speelt zich 3000 jaar geleden af. Het speelt zich af ten tijde van de Bijbel, maar het is geen Bijbelverhaal.”

In de 25 jaar die Burghout actief is, was het vooral het boek 'Geweld op de gletsjer' wat veel indruk maakte. "Al jaren gaan we op vakantie naar Zwitserland. De hoofdpersonen van dit boek waren de drie volwassen zonen van de eigenaren waar we elk jaar komen. Ze vonden dit fantastisch en waren er enorm trots op. Ze hadden het script gelezen, de tekeningen gezien en het boek lag bij de drukker. Maar toen kwam er bericht dat één van de zoons bij een ongeval bij de Bergbahnen waar hij werkte, om het leven was gekomen. Ik kon het boek niet meer terughalen. Enkele weken laten gingen we naar Zwitserland. Ik durfde er zelf niet over te beginnen, maar gelukkig begon zijn moeder er zelf over. Zij wilde dat de druk doorging.” Inmiddels is het boek ook in het Duits vertaald en wordt het ook in Zwitserland verkocht. "Ieder jaar gaan we terug, deze mensen zijn meer geworden dan hoofdrolspelers in één van mijn boeken.” In die 25 jaar illustreert Burghout nog steeds het liefst met potlood en penseel, maar ziet hij ook veranderingen. "Toen ik begon zat ik halve dagen in de bibliotheek te spitten naar informatie. Want ik wil alles precies weten, elke afbeelding moet kloppen. Nu is alles digitaal vindbaar en hoef ik mijn werkkamer niet meer af.” Terwijl hij op zijn werkkamer de sprekende illustraties laat zien, verwoordt hij: "Deze 25 jaar zijn me gegeven. Mensen zeggen; je maakt mooie plaatjes. Maar het is me gegeven. Het is een gave. Dit is voor mij een gegeven.”