Juf Inka uit Meeuwen wil graag weer naar school, maar dat gaat niet

MEEUWEN • De impact van het coronavirus is ongekend groot. Angst en hoop zijn plotseling in ons midden gekomen. Zekerheden zijn weggevallen, contacten met familie en vrienden zijn tot een minimum beperkt. Kwetsbare mensen halen lang niet altijd de eindstreep en overlijden dikwijls eenzaam, zonder een partner of familie die nabij kan zijn. Wat doet corona met ons? We vroegen het juf Inka van Dueren den Hollander uit Meeuwen.

Juf Inka (1974) wil maandag dolgraag weer aan de slag op haar school CBS De Rank aan de overkant van de Bergsche Maas. Scholen gaan voorzichtig weer open, maar tot groot verdriet mag zij bij die openstelling niet aanwezig zijn. Ze behoort tot de risicogroep, want het is niet zeker of ze antistoffen heeft aangemaakt. Ze is vrij in het begin van de coronacrisis besmet geraakt met COVID-19. 

In quarantaine
“Ik belandde in het ziekenhuis in Tilburg, maar hoefde niet opgenomen te worden op de intensive care. Ik moest thuis in quarantaine. Hoge koortsen zorgden voor een doodziek gevoel en geheugenverlies: ik weet lang niet alles meer wat er gebeurd is. Feit is dat het ziekenhuis de opdracht mee gaf om volledig gescheiden van mijn man en zoon (15) te leven. Niet in één bed, geen gebruik van hetzelfde toilet en het ontsmetten van kopjes en borden. Omdat we dat praktisch niet haalbaar vonden, zijn man en zoon bij mijn ouders gaan wonen hier in Meeuwen. Ik leefde compleet afgezonderd, mocht geen bezoek ontvangen, zelfs mijn meest dierbaren niet. Boodschappen werden voor de deur gezet, waarna ik een kwartier later de tas naar binnen haalde. Natuurlijk voelde ik me eenzaam, maar de aandacht van mijn collega’s, van mijn leerlingen en talloze vrienden en kennissen in de vorm van kaarten, tekeningen en bloemen was overweldigend. Boven alles was daar onze goede God. Het kan niet anders dan dat Hij constant een engel op mijn schouders heeft gezet, want corona te boven komen lukte mij echt niet alleen.”

Inka groeide op in de vesting van Willemstad, waar haar vader vertegenwoordiger was in o.a. huishoudelijke artikelen en haar moeder een winkel runde met datzelfde assortiment. 

Pieter
“Ik was enig kind, maar om nou te zeggen dat ik als een verwend meisje door het leven ging? Mijn ouders hadden een druk leven en dat gaf mij de gelegenheid om vrij in de openstaande bunkers te spelen. Geen poppenmeisje, maar meer een stoere meid. Als puber kreeg ik een bijbaantje bij de plaatselijke bakker. Het broodje gezond werd in die tijd populair en de groenten daarvoor haalde ik bij de winkel om de hoek, waar een leuk ventje werkte dat Pieter heette. We werden verliefd, trouwden en werden verblijd met een kleine Pieter. Meeuwen werd onze uitvalsbasis voor mijn werk als accountant bij o.a. Rijkswaterstaat. Op enig moment verviel die baan en besloot ik om een carrièreswitch te maken. Ik wilde juf worden, ging naar de Pabo in Utrecht en vond een baan in Sprang-Capelle. Werken rondom kinderen was me niet vreemd als begeleider van de kerkclub. Tevens was ik een oppasadres, verzorgde mede de catechisatie, vond kinderen in al hun spontaniteit heel leuk en boeiend. Ik werk al ruim twaalf jaar als leerkracht, op dit moment in groep 4 van de basisschool. Onderwijs zorgt voor extra plezier in mijn leven, geeft me energie en biedt me een lerend leven. Ik vind het geweldig om kinderen te zien groeien, heb een zwak voor kinderen die het moeilijk hebben en houd me vast aan het richtsnoer dat de Bijbel mij aanreikt.”

Deze juf tobt al langere tijd met haar gezondheid. In haar bloed zit het niet altijd goed, iets wat het stempel krijgt van hematologische anemie. 

“Mijn oncoloog vertelt me dat deze ziekte spontaan uit de blauwe hemel is komen vallen en dat ik daar mee moet dealen. Dat gaat over het algemeen vrij goed, maar ik ben wel een kwetsbaar persoon, ben sneller moe dan een ander. Op school geeft mijn duopartner de gymlessen en daar ben ik hem dankbaar voor. Gelukkig doet mijn mond het steevast goed en lesgeven blijft een uitdaging. Toen de scholen dicht gingen lag ik vanwege het virus plat, maar na een maand kon ik de draad weer enigszins oppakken. Onderwijs via de computer aan groepjes van telkens vier thuis verblijvende kinderen verliep prima. Ik merk wel dat het hele thuisonderwijs heel wat vraagt van kinderen en hun ouders. Vooral de leerlingen die toch al moeite hebben met leren en ook nog de pech hebben dat ze thuis niet optimaal geholpen kunnen worden, dreigen achterstanden op te lopen. Dat gaat me aan het hart. Vanaf volgende week ga ik vanuit huis onderwijs op maat geven via een beeldverbinding. Dat is voor een groot deel individueel gericht. Toch is er ook ruimte voor groepslessen, zoals het voorlezen uit 'Spekkie en Sproet'. Mooi dat dit technisch zo kan, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik zeer verlang naar echt weer voor de klas staan. Ik wil zo ontzettend graag, maar mijn kwetsbaarheid vanwege corona staat dit nu nog in de weg.” 

Na Pinksteren
Hoe gaat dit verder? “Ik heb het vermoeden dat we na de Pinksteren weer volle klassen krijgen. Voorwaarde zal zijn dat er geen ouders in school komen en dat het contact met hen vooral via mail en app zal verlopen. De makkelijk lerende leerlingen dwarrelen wel door deze periode heen, maar ik heb zorgen over het moeilijk lerende kind. Ik vind dat je deze leerlingen niet kunt straffen met het bijspijkeren in de zomervakantie. Juist die kinderen hebben de afgelopen weken keihard gewerkt en die ga je niet die heerlijke grote vakantie afpakken. En persoonlijk? Ik voel me sterker dan ooit nu ik corona heb overleefd, sta steviger in mijn schoenen dan voorheen. Mijn rugzak is extra gevuld met weer een levensles.”

Henk Poelakker