Almkerkse dominee: 'Velen putten hoop uit geloof'

ALMKERK • De impact van het coronavirus is ongekend groot. Angst en hoop zijn plotseling in ons midden gekomen. Zekerheden zijn weggevallen, contacten met familie en vrienden zijn tot een minimum beperkt. Kwetsbare mensen halen lang niet altijd de eindstreep en overlijden dikwijls eenzaam, zonder een partner of familie die nabij kan zijn.

Wat doet corona met ons? We vroegen het dominee Bert Ridder van de gereformeerde kerk in Almkerk.

Als God zichtbaar is middels een streep zonlicht dan is Hij deze ochtend duidelijke aanwezig tijdens ons gesprek. Dominee Ridder ziet het zonnetje ook vandaag als een bewuste groet. In de prachtig gelegen pastorie, die omzoomd wordt door een heerlijke tuin, die juist vandaag weer keurig onderhouden wordt door enthousiaste vrijwilligers, steekt de dominee van wal.

"Ik heb me in het prille begin van de crisis afgevraagd of dit wel echt was. Leefde ik in een droom? Want al die maatregelen leken zo onwerkelijk. Ik besefte nauwelijks wat de impact zou kunnen zijn, maar al snel landde ik terug op aarde. Dat corona niet als vanzelf zou overwaaien was al snel duidelijk. De impact die dit virus wereldwijd op ons allemaal heeft, is ongekend. Gesloten scholen, thuiswerkende ouders, geen handen meer schudden, een afstandelijke maatschappij, niet op bezoek bij opa en oma. Bedrijven die in economische nood geraken, zzp'ers die om dreigen te vallen, wat een leed. In Altenahove en al die andere tehuizen wachten bewoners tevergeefs op hun kinderen, hun kleinkinderen, hun partner; al te vaak niet meer beseffend wat er gaande is. Vreselijk moeilijk en dan hebben we het nog niet over al die doodzieke mensen op de intensive care van ziekenhuizen."

De dominee kiest zijn woorden zorgvuldig, vertelt dat hij twee grote dochters heeft (17 en 19) en dat hij zo'n vijftien jaar in Almkerk met veel enthousiasme zijn ambt uitvoert.

Wandelende infectiehaard
"Persoonlijk heb ik in het kader van corona zorgen om de opa en oma van mijn kinderen. In onze kerkelijke gemeente zie ik dat jongeren moeite hebben met de maatregelen. En laten we eerlijk zijn, het valt ook niet mee om als puber én niet naar school te kunnen, én niet naar het sportveld te mogen, én elkaar als groep niet te ontmoeten. Wij hebben als kerk met elkaar afgesproken dat ik in deze periode zo min mogelijk lijfelijk op huisbezoek ga. Ik moet niet een wandelende infectiehaard worden die bij kwetsbaren onheil komt brengen. Gelukkig kan ik met mensen bellen, appen of mailen. Ik merk dat bij sommigen angst overheerst, dat er zorgen zijn voor de toekomst en dat men terughoudend is als het gaat om contacten. Mensen voelen zich eenzaam, missen de kinderen. Maar ik ontwaar ook vertrouwen dat we deze crisis te boven zullen komen. Velen putten hoop uit het geloof en willen er juist nu extra voor de ander zijn. Saamhorigheid groeit, net als bewustwording. Geluk zit 'm vaak in de kleine dingen. Niet in die glimmende auto, dat grote huis, die verre vakantie."

Deze dominee is niet de man, die met een verwijtend vingertje zwaait. Toch leest hij dat collega's het coronavirus als een straf bestempelen.

"Ik geloof niet zo zeer in een straffende God, maar ik zie wel dat de schepping in barensnood verkeert. Dat is al eeuwen zo. Enerzijds zien we het mooie en wonderlijke om ons heen en anderzijds worden we geconfronteerd met ziekten en rampen. Corona overkomt ons en tegelijk zorgt menselijk handelen ervoor dat het regelmatig fout gaat. Denk aan het milieu, globalisering, het klimaat. Niemand van ons is volmaakt en hoe onvoorstelbaar ook: wij allen hebben een mengeling van goed en kwaad in ons. Waarmee ik wil zeggen dat we niet moeten denken dat het verkeerde alleen maar van buiten tot ons komt. In die zin is ons leven niet een strak geplaveide weg, maar meer een hindernisbaan. Maar wie weet zeggen we over een tijdje dat het virus ons niet alleen dood en verderf heeft gebracht. Misschien gaan we op termijn anders om met vliegreizen, waarderen we rust meer dan ooit, zien we dat de aarde misschien opbloeit, koesteren we de nabijheid van familie en vrienden als nooit tevoren."

Zijn er praktische zaken die corona in de war stuurt?

Trouwerijen en begrafenissen
"Jazeker. Het dopen van een kindje is in deze tijd van anderhalve meter afstand toch wel wat lastig, zo niet onmogelijk. Ook het opleggen van de zegen bij een huwelijk ligt gevoelig. Al meerdere trouwerijen zijn in onze kerk uitgesteld. Ook een begrafenis verloopt anders, afstandelijker. En ja, ik krijg veel vragen voorgelegd. Die puber die vraagt waar nou die almachtige God is. Vaak ligt er onder zo'n vraag iets anders, meer dan eens is dat angst. Laat ik voorop stellen dat ook ik lang niet altijd pasklare antwoorden heb. Wat ik wel doe, is in gesprek gaan met de vragensteller. En dan samen de vragen verkennen, meer dan dat we ze beantwoorden. Mijn God is de lijdende God, die met ons op weg is naar een nieuwe wereld en zeker niet naar de ondergang."

En hoe moet het verder met corona?

"Wel, ik ben ervan overtuigd dat er een toekomst voor de wereld is. Of we ooit terugkeren naar de overvloedige tijd van vóór corona vraag ik me hardop af. Maar laten we vooral vasthouden aan de boodschap van Pasen, die dwars door het afschuwelijke lijden heen toch hoop biedt. Die hoop betekent naar mijn overtuiging dat we onderweg zijn naar vernieuwing van de schepping, een nieuwe hemel en zeker niet te vergeten: een nieuwe aarde. En laten we proberen er voor elkaar te zijn met het besef dat de wereld niet op alle fronten maakbaar is. Bescheidenheid zou wel eens de grote les kunnen zijn."

Henk Poelakker