Ex-verslaafde Wilbert Dekkers: 'Opeens was ik wakker'

MEEUWEN • Wilbert Dekkers uit Meeuwen kroop dit jaar uit het diepe dal dat verslaving heet.

In het gezellige dorpshuis van Meeuwen is het lekker warm als beheerder Wilbert Dekkers, nippend aan een kop koffie, terugblikt op het jaar 2019. Hij kroop uit een diep dal dat verslaving heet.

Sinds een aantal jaren is Wilbert samen met zijn partner Petra in de weer voor het dorpshuis in Meeuwen.

"Een dorpshuis als dit kan niet alleen open blijven voor een vergadering, een kleinschalig project als bewegen voor ouderen of een filmmiddag voor de jeugd. Als beheerders betalen we een vast bedrag aan huur aan de stichting en dat bedrag zal uit de lengte of de breedte moeten worden terugverdiend. Een verjaardag van een 80-jarige, een huwelijksjubileum, de kaartavonden en sinds een jaar ook de frituur brengen geld in het laatje. Winst maken is niet ons hoofddoel, maar het is nodig om allerlei kleinere activiteiten te laten voortbestaan. Ik kijk terug op een prachtig jaar voor dit geweldig mooie dorpshuis, waar Petra en ik met zoveel liefde voor klaar staan."

Zwaar jaar
Privé was het echter een zwaar jaar, vervolgt hij.

"Ik heb mijn verslaving lange tijd min of meer verborgen kunnen houden. Als kind ben ik opgegroeid in een criminele omgeving en al vroeg leerde ik dat horen, zien en vooral zwijgen heel belangrijk was. Het mag bijzonder genoemd worden dat ik desondanks mijn school afgemaakt heb. In 1995 vond ik mijn huidige baan bij het casino in Breda, aan de buitenkant een keurige wereld. In die begintijd van mijn loopbaan verloor ik mijn moeder en dat was dubbel triest, omdat ik er achter kwam dat ze compleet kaal geplukt was door haar partner. Ik kookte van woede, werd zeer agressief en mijn oude ik, dat boefje dus, kwam boven drijven. Mijn hoofd draaide dol en maakte overuren. Ik zocht naar rust, stak een joint op en hoopte dat die boze stem in mij verstomde. Het duurde niet lang of ik had meer dope nodig en greep naar de cocaïne, die verdovend werkte. Het gaf me een goed en rustig gevoel, de boze stem werd stil. Helaas duurde dat alles maar kort. Ik nam opnieuw van dat rotspul en voor ik het wist was ik verslaafd. Ik maakte mezelf wijs dat het wel meeviel en dat ik kon stoppen wanneer ik wilde. De werkelijkheid was dat mijn gebruik groeide van eenmaal per week naar dagelijks. De stem in mijn hoofd werd de baas en nam de regie over. Mijn dochter en de twee jongens van Petra zagen en hoorden dat onze relatie onder druk kwam te staan. Ik loog tegen mijn zo geliefde gezinsleden. Ik had telkens geloofwaardige uitvluchten, maar ik walgde van mezelf. Geld had ik meer en meer nodig, want die rotzooi is hartstikke duur."

Pijn en verdriet
Wilbert neemt even een tussenstop, want hij beseft al pratend dat hij velen pijn en verdriet heeft gedaan.

"Dit kon zo niet doorgaan. Samen met Petra heb ik hulp gezocht en gevonden, maar de ellende is dat je als verslaafde jouw probleem blijft ontkennen. Een jaar of vier geleden kwam ik bij de verslavingszorg en dat betekende twee dagen per week behandelen in een groep. Het bleek voor mij te soft, te vriendelijk en te vrijblijvend. Drie maanden was ik clean om daarna terug te vallen in mijn oude gedrag. Mijn werk in het casino én mijn werkzaamheden in het dorpshuis hielden me overeind, want daar was geen plaats voor akelige gedachten. In ons gezin heerste inmiddels een gigantische spanning. Petra zei: 'Als er geen verandering komt in jouw gedrag, gaat de deur van dit huis en dus ook het dorpshuis niet meer voor jou open en zet je onze relatie op het spel'. Opeens was ik wakker. Er lag nog één kans. Een kliniek met een streng regime werd gevonden in Zuid-Afrika, waar ook de zorgverzekering goede contacten mee heeft. Negen weken ben ik daar geweest en wat ben ik daar klein en hulpeloos geworden. Vol heimwee moest ik verplicht aan alle activiteiten meedoen: praten, sporten, rusten, luisteren, bekennen, openstellen enzovoorts. Heel langzaam ontdooide ik daar en zette ik samen met begeleiders kleine stapjes op weg naar herboren worden. Hier was geen plaats voor uitvluchten. Ik was ver van huis, vaak in totale afzondering, het voelde als een hel."

Resetknop
"Daar in Zuid-Afrika verlangde ik naar het vertrouwde Meeuwen, naar mijn gezin en naar mijn dorpshuis. Ik had terug willen kruipen, maar ik begreep dat eerst de resetknop nog gevonden moest worden. Ik was bang en onzeker. Komt het nog goed met mij? Word ik zelf weer baas over mijn leven? Krijg ik van Petra opnieuw vertrouwen? Na negen weken voelde ik me een andere vent, had ik de verslaving overwonnen en voldoende bagage en technieken in mijn rugzak om sterk te zijn. Eenmaal in het vliegtuig vroeg een aardige stewardess of ik op vakantie of op zakenreis was geweest. Ik vertelde haar mijn verhaal en dat voelde goed. Dat vertellen ben ik vanaf dat moment blijven doen, want iedereen mag weten hoe stom en egoïstisch ik ben geweest, maar ook hoe er een andere Wilbert is opgestaan. Terug op Schiphol kreeg ik van die stewardess een cadeautje van de crew ter ondersteuning. Tranen vloeiden toen ik mijn geliefden in de armen kon sluiten. Maar het jaar 2019 was nog niet voorbij, want met knikkende knieën ging ik na een paar dagen weer naar het dorpshuis. Hoe zouden dorpsgenoten reageren? Zouden ze me uitkotsen? Me geloven, me opnieuw accepteren? Ik denk dat mijn openheid ertoe heeft bijgedragen dat het vertrouwen in mij langzaam maar zeker terugkeerde en dat voelt echt geweldig. Terugblikkend durf ik te zeggen dat ik clean ben, dat ik me een ex-verslaafde mag noemen, maar wel met het opgeheven vingertje in gedachten: pas op kerel, het gevaar van een terugval ligt constant op de loer."

Afsluitend wil Wilbert benoemen dat hij graag als ervaringsdeskundige voorlichting wil geven aan jongeren en hun ouders, aan sportbegeleiders en leerkrachten, aan verslaafden en hun begeleiders.

Henk Poelakker