De column van Johan Cahuzak: Doos!

Doos!

Ik liep met mijn kleinzoon door de supermarkt. Hij huilde: oorpijn. Ik ken hem een beetje, boodschappen doen vindt ie leuk. Dus hij had echt pijn. Dikke tranen, een pruillipje en een blik die hem indien nodig direct al mijn organen en desnoods mijn ziel zou opleveren.

Na overleg met zijn ouders belde ik hun huisarts maar die was er niet. Ik kreeg het nummer van een Zaltbommelse collega. Daar nam een assistente op. Ze vroeg kalm naar de problemen. Toen ik meldde dat het al een uur duurde, kwam ze professioneel met een advies: paracetamol. Maximaal drie dagen.

Ik schrok want ik achtte het, met mijn EHBO-cursus van dertig jaar geleden, serieuzer. En ik voorzag twee nachten met een huilend kind. En opeens voelde ik me boos worden. Boos, op die doos die mijn kleinzoon niet wilde helpen. Daar moest toch een dokter naar kijken! En die moet dan zeggen dat het niet ernstig was en dat het met zijn/haar pilletje zo over zou zijn. Goddank zei ik niets. Ik heb die kinderpilletjes gekocht en wij sliepen heerlijk.

Opeens herkende ik de primitieve emotie die alle pedofielen aan de schandpaal nagelt, die psychische patiënten zonder twijfel wil doen opsluiten en die geweld pleegt naar hulpverleners. Ik zag de spiegel die mij voorgehouden werd. Laat.

Johan Cahuzak