'SteDoCo dorpsclub met stadse fratsen'

HOORNAAR •  Indien de leden van hoofdklasser SteDoCo instemmen met de voordracht van het bestuur dan neemt Ine Zonneveld Piek op 4 november de voorzittershamer over van Kid Schuijt, die 10 jaar lang de preses was van de Hoornaarse hoofdklasser.

1) Hoe is het balletje gaan rollen?

Ine: “Als jong meisje voetbalde ik met jongens en meisjes op diverse pleintjes. Helaas was er geen Gorcumse club waar ik mij kon aanmelden. Eenmaal op de middelbare school ontmoette ik Thea Middelkoop uit Hoornaar. Zij wist mij over te halen bij SteDoCo lid te worden. Alleen wist ik niet waar het dorp lag, verder dan het viaduct van de Haarsekade kwam ik niet."

"Spijt heb ik zeker nooit gehad, het waren de mooiste jaren uit mijn sportieve leven. Het was inderdaad een leuk elftal, met alleen maar meiden uit Hoornaar en Hoogblokland. Ik was de eerste zogenaamde 'importspeler'. Een fanatieke groep, die aan de hand van trainer Anton de Ridder serieuze stappen wilde maken.”

2) Toen had de club dus al ambities?

Ine: “Haha, dat gold alleen voor de dames hoor. De herenafdeling, waar mijn vriend en latere man Johan ruim 25 jaar in het eerste elftal het doel verdedigde, verbleef in de kelder van de Dordtse bond. Ambities hadden zij ook wel, maar met die van de dames werd daadwerkelijk iets gedaan. Van lieverlee benaderden we de betere speelsters uit de regio en zochten we gericht naar verbeteringen op verschillende posities."

"Dat werd ons niet altijd in dank afgenomen. Toen we op landelijk niveau acteerden, was er van de oorspronkelijke selectie slechts een handvol speelsters uit Hoornaar/Hoogblokland over. Dan moet je denken aan Marian Aanen, Rina en Jannie de Vos en mijn persoontje. Door een hardnekkige knieblessure ben ik halverwege jaren ’90 gestopt.”

3) Viel je in een zwart gat?

Ine: “Absoluut niet, ik had ondertussen een bestuursfunctie. Toen onze zoon Robin werd geboren, deed ik een stapje terug. Maar omdat Johan bleef voetballen, was ik uiteraard wel betrokken bij de club. Anno 2013 kan ik gerust zeggen dat ik een echte SteDoCo-vrouw ben geworden. Ik sluit mijn ogen niet voor de werkelijkheid, maar SteDoCo is een geweldige club."

"Als F'je speelde Robin bij Unitas, omdat we toen in Gorinchem woonden. Na onze verhuizing in 2003 werd hij lid van SteDoCo en liet ik mijn gezicht weer regelmatig zien. Bijna alle wedstrijden van Robin heb ik gezien, ook toen hij bij FC Dordrecht en GJS keepte. Behalve zijn debuut begin deze maand in het eerste tegen RVVH. Dat doet nog steeds zeer.”

4) Zin in het voorzitterschap?

Ine: “Toen Kid Schuijt stopte heb ik via de social media een piepklein berichtje gezet. Ik werd benaderd en dat verraste mij wel. Ik ben namelijk vanuit mijn professie meer ondersteuner dan leider. Aan de andere kant is het juist een grote uitdaging om iets anders te doen dan op je werk."

"In feite is de vereniging met 600 leden en veel aanhang een bedrijf, een groot huishouden waar nog zat werk is te verrichten en met de hand op de knip moet worden geleefd. Ik vind cappuccino ook lekkerder, maar we blijven aan de Groeneweg gewoon koffie drinken. Ook bij SteDoCo groeien de bomen niet tot in de hemel.”

5) Vreemd, SteDoCo lijkt een gespreid bedje?

Ine: “In theorie is organisatorisch alles in orde, maar in de praktijk ligt dat anders. Ik had trouwens niet anders verwacht. Nu ik een aantal maanden meeloop, zie ik dat er her en der nog poppetjes moeten worden ingevuld. Veel leden beseffen onvoldoende dat er meer handen nodig zijn om het voor iedereen leuk te houden, de mouwen zullen moeten worden opgestroopt."

"Nogmaals, we hebben een geweldige vereniging met voor alle geledingen wat wils. Niet alleen voor spelers, maar ook voor onze trouwe supporters zoals Opa Klein van 95. Dat moet wel zo blijven, maar gaat niet vanzelf. Als vereniging ergens aan beginnen is mooi, maar onderhouden is net zo belangrijk. Gelukkig is er binnen de club veel oplossend vermogen, waar overigens veel meer op moet worden ingespeeld.”

6) Hoe ga je dat organiseren?

Ine: ”Ik ga leden direct aanspreken en dan is men vaak pas bereid iets te doen. Als peoplemanager is dat ook mijn kracht. Niets mooier laten lijken dan dat het is en vooral van de werkelijkheid uitgaan. Eerlijk en transparant zijn in de communicatie, daar schortte het in het verleden weleens aan. Iedereen weet nu waar onze ambities liggen. Door de één wordt het geaccepteerd, door de ander niet. Het zij zo."

"Een aantal van de beste regionale voetballers speelt bij ons en daar zij we erg trots op. Jongens uit onder andere Ameide, Spijk, Sliedrecht en Gorinchem hebben het prima naar hun zin en voelen zich betrokken bij SteDoCo. Iedereen geniet, ook de leden die misschien in het begin de ommezwaai naar prestatief voetbal niet zagen zitten. Ambitieus blijven we, maar SteDoCo is meer dan alleen Heren 1. We zijn ook trots op de jeugd, de dames, de andere senioren, de supporters en de vrijwilligers. Het is een dorpsclub met stadse fratsen, waar iedereen zich thuis moet voelen.”

7) Hoe ziet onze voetbaltoekomst in de Ablasserwaard er uit?

Ine: “Realistisch als ik ben, denk ik dat het er over een aantal jaren volkomen anders uit ziet. De subsidies lopen terug of misschien zelfs ten einde. Het werven van sponsors wordt ook steeds moeilijker en overal heeft de zelfwerkzaamheid een impuls nodig. De vijf clubs uit onze gemeente willen allemaal hun eigen identiteit behouden en dat is op zich heel begrijpelijk. Maar ik denk dat je er niet aan ontkomt om op bepaalde gebieden samen te gaan werken."

"Neem als voorbeeld de jeugd. Niet elke vereniging, ook wij, heeft zijn jeugdafdeling compleet. En dus is samenwerking op dat gebied echt noodzakelijk. We kunnen het ons niet permitteren om achterover te leunen en alle ontwikkelingen op ons af te laten komen. Ik heb inmiddels wel gemerkt dat, dat bij geen van de vijf clubs dat geval is. Het is misschien een utopie, maar het zou toch prachtig zijn: één voetbalclub geïntegreerd in een multifunctionele sportvereniging centraal in de Alblasserwaard."

Theo Sprong