Anja de Jong gaf paar generaties van Killesteynruiters rijles

HEI- EN BOEICOP • Een halve eeuw lang gaf Anja de Jong uit Hei- en Boeicop rijlessen aan kinderen en volwassenen. Nu ze 66 is geworden, vindt ze het mooi geweest. Zaterdag 26 september nam ze afscheid als instructeur van de Killesteynruiters.

De rijinstructrice was nog maar zestien jaar toen ze begon met lesgeven. Dat was in Hagestein, aan een groepje kinderen. Ze had een ponyclubleiderscursus gedaan bij de paardensportbond, de KNHS. Later gaf ze lessen aan leden van diverse rijverenigingen, wat ze combineerde met lessen bij ruiters en amazones thuis.

Strandpony
Anja’s liefde voor de ruitersport begon tijdens vakanties in Noordwijk, toen ze nog maar een klein meisje was. “Je kon op het strand voor drie en een halve gulden een stukje heen en terug rijden”, vertelt ze, glimlachend bij de herinnering. “Later ben ik lid geworden van de Stuwruiters in Hagestein, met een pony van de familie Van Zanten bij ons uit het dorp.” Bij de Stuwruiters kwam ze Arie de Jong tegen, die later haar man werd. “Hij heeft zijn hele leven bij de bereden politie gewerkt.”

Hoogste niveau
Een eigen paard heeft Anja nooit gehad. “Ik heb altijd voor anderen gereden, net zo makkelijk. Eigenaren werden vriendinnen, dat was leuk. Ze hadden graag dat je hun paard uitbracht in de sport, dan is het meer waard in de fokkerij. Hoe beter een dier presteert, hoe beter je het kunt verkopen. Ik heb een paar paarden tot Z gereden, het hoogste niveau van de landelijke dressuursport. Ik kreeg er geen geld voor, maar kon wel gratis rijden.”

Naar Lexmond
Ze volgde diverse opleidingen, van de commandantencursus tot de assistent-instructeurs- en de instructeurscursus, allemaal voor zowel dressuur als springen. Na een aantal jaren in Brabant te hebben gewoond, waar Arie bij de bereden politie in Boxtel werkte, verhuisde de familie De Jong in 1984 naar Lexmond. “We zijn toen lid geworden van de Killesteynruiters. Onze dochter Maaike is daar ook pony gaan rijden en ik ben daar les gaan geven.”

Koektrommel
Vele jaren lang stonden haar dagen in het teken van paarden en pony’s. Ze reed vrijwel dagelijks en gaf bijna alle avonden les. “Direct na het eten ging ik weg en deed mijn man de kinderen naar bed. Het is fijn dat hij erachter stond. Het is haast niet in uren uit te drukken hoeveel ik ermee bezig was.” Ze had altijd plezier in de omgang met haar leerlingen. Stralend laat ze een koektrommel zien met op het deksel een foto van meiden op pony’s. “Die heb ik woensdag van mijn ponymeisjes gekregen, na mijn laatste les. De dinsdaggroep bood me een borrel aan in de kantine. En ik kreeg bloemen en wijn.”

Clubgeest
Ze beschrijft zichzelf als ‘een beetje van het oude stempel’. “Ik ben er eentje met clubgeest, heb het verenigingsleven hoog staan. De gezelligheid is belangrijk. Vroeger ging je met z’n allen in een veewagen naar een wedstrijd en wachtte je tot de laatste klaar was. Tegenwoordig komt iedereen zelf met een trailer, het is meer ieder voor zich.”

Regen en kou
Nu ze 66 is vindt ze het ‘een mooi moment om te stoppen met lesgeven’ bij de vereniging. “In de winter sta je in de regen en kou, ik vond het wel genoeg. Ik blijf nog wel helpen met activiteiten. Voor het lesgeven hebben ze een jonger iemand gevonden. De omgang met de mensen zal ik missen, maar ik blijf bij de Killesteynruiters betrokken. En privélessen blijf ik doen, dan kan ik mijn eigen tijd indelen.”

Ambitie
Zelf rijdt ze al een jaar of zes niet meer. “Dat mis ik af en toe wel. Ik kan natuurlijk best ergens op een paard gaan zitten, maar ik heb geen zin om zomaar een rondje te tuffen. Je moet wel ergens naartoe werken.” Haar ambitie kan ze kwijt tijdens de privélessen. “Het is leuk om anderen naar een hoger niveau te helpen.”