Alblasserwaardse schrijft boek over verlies vader bij Watersnood

BLESKENSGRAAF/ALBLASSERDAM • Teuntje de Haan, die in 1949 geboren werd in Alblasserdam, heeft onalngs haar boek 'Een muur van water' gepresenteerd, over haar zoektocht naar het verleden van haar vader, die verdween in de rampnacht van de Watersnood.

Teuntje de Haan groeide op in de Alblasserwaard, nadat zij als kleuter de verschrikkelijke gevolgen van de Watersnood meemaakte. Haar vader Pieter de Haan (Oud-Alblas, 1919) raakte vermist tijdens een reddingsactie bij Battenoord op Goeree-Overflakkee.

Vier bange dagen
Teuntje: "Ik wilde weten wie mijn vader was en wat er precies die nacht was gebeurd. Mijn moeder, broertje (5) en ik (3,5) brachten vier bange dagen, afgesloten van de buitenwereld, door op de zolder van ons huis in Nieuwe-Tonge, voor we geëvacueerd werden naar de Ahoyhallen in Rotterdam. Vandaar werden we door familie opgehaald en verbleven we een periode aan de Oost-Kinderdijk bij mijn oudoom Arie Vlot, toen onderwijzer in Alblasserdam. Mijn vaders lichaam werd na zes weken gevonden. Noodgedwongen - we waren bijna alles kwijt - woonden we vervolgens anderhalf jaar bij mijn grootouders in Bleskensgraaf. Van de uitkeringen die mijn moeder ontving van het Rampenfonds en mijn vaders levensverzekering liet zij daar later een huis bouwen.

Veiligheid weg
Met het plotselinge vertrek uit onze vertrouwde omgeving en mijn vaders abrupte verdwijning leken ook de zorgeloosheid en de veiligheid weg. Zo groeide ik op in de Alblasserwaard met een ramp in mijn hoofd en het gevoel dat er ergens een verkeerde wissel was getrokken in mijn leven. Als kind hoorde ik de volwassenen vaak zeggen dat wij toen nog zo klein waren dat we het ons later niet meer zouden herinneren. Maar ik koesterde die beelden juist zorgvuldig en nam me als kind al voor ooit het tegendeel te bewijzen.

De Watersnoodramp liet diepe sporen na in de levens van degenen die hem meemaakten. Kon ik die sporen blootleggen en mezelf van die zwaarte bevrijden? Kon ik mijn vaders leven reconstrueren en een beeld schetsen van hoe het leven van mijn ouders eruit zag? Ik begon met niets anders dan mijn eigen herinneringen.

Zoektocht
Aan het begin van mijn zoektocht had ik geen idee hoeveel er op mijn pad zou komen. Hoeveel mijn vader op schrift had nagelaten, hoeveel mijn moeder nog kon vertellen toen we er eindelijk over spraken, hoeveel er in archieven te vinden was en vooral… hoe gunstig het toeval me gezind bleek te zijn. Want vanaf het moment dat ik actief stappen ondernam om alle sporen na te gaan en de puzzelstukjes bij elkaar te zoeken, kwam er meer op mijn pad dan ik ooit had durven dromen. Verleden en heden leken vastbesloten samen te komen, alsof het verhaal geschreven wìlde worden.

Familiegeschiedenis
Mijn boek gaat over veel meer dan alleen de Watersnoodramp, het is ook een familiegeschiedenis. Over het leven van mijn grootouders in de eerste helft van de vorige eeuw en het begin van de Tweede Wereldoorlog in de Alblasserwaard. Over het bombardement van Bleskensgraaf, de strijd om de brug bij Alblasserdam en rond Dordrecht waar mijn vader aan deelnam en de activiteiten van zijn verzetsgroep aan het eind van de oorlog, waaronder een Engelse wapendropping in de weilanden achter zijn ouderlijk huis. Over de liefde van mijn ouders die na hun huwelijk in 1945 in Oosterbeek gingen wonen en de vele verhuizingen in het kader van mijn vaders carrièreplanning. Over hoe hij op zijn 32ste gemeente-architect van Oude- en Nieuwe-Tonge werd en over de tien maanden die wij op het eiland Goeree-Overflakkee doorbrachten.

Het schetst ook een haarscherp beeld van het dagelijks leven na de Watersnoodramp in de jaren vijftig in de Alblasserwaard.

In mijn boek beschrijf ik het proces dat ik zelf moest doorlopen om de volle omvang van het gebeurde te gaan begrijpen. Ik moest een diep ingesleten angst overwinnen om me de materie toe te eigenen en een plaats te geven. Mijn hoop was met de beschrijving van mijn eigen zoektocht in het heden, verweven met het zich langzaamaan verder onthullende verleden, te bereiken dat de lezer er stukje bij beetje in zou worden meegenomen en het gevoel zou krijgen het mee te beleven. Gezien de vele lezersreacties is dat, denk ik, ook goed gelukt."

q www.eenmuurvanwater.nl