Na dertig jaar afscheid van Floor de With uit Groot-Ammers

GROOT-AMMERS • In 1988 trad Floor de With (63) toe tot het bestuur van de Vereniging tot stichting en instandhouding van Scholen met de Bijbel in Groot-Ammers en Langerak. In 1989 werd hij penningmeester, de afgelopen veertien jaar was hij voorzitter. Onlangs nam hij afscheid. "De leerlingen gingen me aan het hart."

Ruim dertig jaar geleden werd hij tijdens een ledenvergadering gekozen. "Ik stelde wel eens een vraag, maakte soms een opmerking. Dan is het gauw gebeurd." Daar kwam bij dat het huwelijk van Floor en zijn vrouw Annie gezegend werd met veertien kinderen. "We hebben 34 jaar kinderen op de lagere school gehad, soms vijf of zes tegelijk. Onze jongste is nog maar net naar het vervolgonderwijs. Ik voelde me al die jaren betrokken bij onze scholen."

De vereniging bestuurt twee scholen in Groot-Ammers en een in Nieuwpoort met in totaal zo'n 450 leerlingen. De With maakte veel veranderingen mee. "Vroeger zaten de kinderen bij een bijbelvertelling een half uur ademloos te luisteren, nu glijden ze na tien minuten al van hun stoel."

En ook het besturen lijkt niet meer op vroeger. "Neem de komst van de computer. De kinderen werken ermee, maar ook wij zaten achter een laptop te vergaderen. Je moet mee met je tijd, maar het heeft ook nadelen. Vroeger verzamelde je over een onderwerp informatie die tijdens een vergadering werd besproken. Nu gaat de communicatie sneller, vluchtiger. Iemand stuurt een mail, anderen reageren, voor je het weet is de toon gezet.

Meer veranderingen
En er veranderde meer. "Destijds was ik van alles op de hoogte. Als de school een nieuw logo kreeg, wist ik hoe het er uit zag, wat het kostte en wie het maakte. Tegenwoordig is dat de taak van de directie en treedt het bestuur op als toezichthouder. Eigenlijk is dat niks voor mij. Ik hoef niet de baas te zijn, maar ben wel graag van alles op de hoogte."

Desondanks heeft hij al die jaren het bestuurswerk met veel plezier gedaan. "Natuurlijk waren er vergaderingen waar ik als een berg tegen op zag. Soms moesten we moeilijke besluiten nemen, zeker als het over mensen ging. Ik zei altijd: 'het is mijn personeel'. Ik voelde me verantwoordelijk voor ze en wilde goed voor ze zorgen. Ik ging regelmatig langs op school. Niet om te controleren, vertrouwen stond voorop. Maar wél om belangstelling te tonen en samen even een 'bakkie' te drinken. We deelden lief en leed. Ik ging langs op blijde momenten en in tijden van rouw. Dat werd gewaardeerd."

School ging voor
De school ging voor. Altijd. "Als er proeflessen werden gegeven, werd er een dag geen kaas gemaakt. Mensen vroegen: 'waar doe je het voor'? Heel eenvoudig: ik geniet van kinderen, heb altijd een zwak voor ze gehad. Bij het afscheid van groep acht reikte ik de bijbels uit. Ooit waren de leerlingen een middagje wezen varen en hadden vergeet-mij-nietjes geplukt. 's Avonds kreeg ik een boeketje. En toen ik na de geboorte van een van onze kinderen trakteerde, begon een klas spontaan het Wilhelmus te zingen. Mooie herinneringen."

Maar de liefde voor het onderwijs zit nog een tandje dieper. Het heeft iets van een 'roeping'. Na enige aarzeling: "Voor ik in het bestuur kwam, volgde ik de cursus Godsdienstonderwijs van de Gereformeerde Gemeenten. Ik was jong en dacht dat ik alles kon. Ik ging bijna dag en nacht door: m'n gezin, m'n bedrijf, de cursus, allerlei functies. Toen ik bijna klaar was met die cursus liep ik vast: een torenhoge bloeddruk. Ik ben toen met alle dingen gestopt, anderhalf jaar later werd ik gekozen in het schoolbestuur. Ik voelde dat als leiding van de Heere. De school werd een stuk van mijn leven. Ik deed het met liefde. Het was zwaar, soms erg zwaar, maar het was een prachtige tijd. Met elkaar zochten we het goede voor onze scholen."

Niet bang
Bang om in een gat te vallen, is hij niet. Zegt lachend: "Twaalf kinderen zijn getrouwd, we zijn gezegend met 27 kleinkinderen. We zijn nu met z'n 55-en. Ik werk nog, ben bijzonder ambtenaar van de burgerlijke stand; ik heb genoeg omhanden."

Bij zijn afscheid kreeg hij de oude voorzittershamer uit 1963 en werd benoemd tot erevoorzitter. "Ik heb mijn sleutels ingeleverd, maar zo blijven het toch nog een beetje mijn scholen. Ik zal mijn gezicht regelmatig laten zien."

Nu resteert dankbaarheid. Naar zijn vrouw die hem altijd steunde, bovenal tot God die liefde, gezondheid, wijsheid en kracht gaf om dit werk te doen. "Bij mijn afscheid heb ik een dia laten zien met een donkere lucht en een regenboog. Hoe donkerder de lucht, hoe duidelijker die boog te zien is. God was er al die jaren. Dat heb ik mogen ervaren. Aan het eind van de avond zongen we psalm 72:11: 'Zijn naam moet eeuwig eer ontvangen'. Daar moet het naar toe in ons leven."