'Die ene plaats blijft altijd leeg'

BEESD • “Het waren drie prachtige jongens, maar we zijn ze kwijt. Voorgoed. Een plek geven? Nee, dat kan niet. We moeten er mee leren leven.” Indrukwekkende woorden, zo maar ergens in een urenlang gesprek met de ouders van Stefan van Wonderen, Patrick Kroeze en Jos Klein. Wekenlang leefden ze in een roes, een boze droom. “Een nachtmerrie waaruit we van lieverlee ontwaken.” Op de vroege zondagmorgen van 14 oktober overleden door een tragisch ongeval drie jongens uit Beesd op de A2 bij Hedel. Bij hun ouders begint het verwerken. Langzaam. Stap voor stap, iedereen op eigen wijze. Gemeenschappelijk is het grote gemis. En het peilloze verdriet. Vooral ook is er verwondering over het medeleven. Zeker van de jeugd. “Ontzettend knap en dapper hoe die reageren. Hoe ze ons geholpen hebben in de dagen na het overlijden van onze jongens, hun vrienden. En nog zijn ze er voor ons.” Verbonden Karin en Dick van Wonderen, Corita en Martin Kroeze, Arie Klein en Lia Spruyt delen hun ervaringen, lachen met elkaar. Ondanks alles. En net zo gemakkelijk komen de tranen. Corita: “Onze gezinnen zijn levenslang met elkaar verbonden. Over 40 jaar denken we op 14 oktober nog aan hetzelfde. Dit tekent ons leven.” Het verhaal gaat over de jongens. Die zoveel dingen gemeen hadden. “Altijd trokken ze samen op; vanaf de peuterspeelzaal zaten ze bij elkaar.” Samen sporten, samen voetballen; druk met fitness. De ouders zoeken woorden om hun jongens te beschrijven. Stefan, student fysiotherapie, fitness instructeur, personal trainer. “Intens levend, wat-ie wilde bereiken, bereikte hij ook. Leerde op z’n 10e surfen, al ging-ie 10.000 keer onderuit. Fanatiek sporter en motorrijder. Extravert, een feestbeest, gericht op z’n uiterlijk; in trek bij de vrouwen.” Levensgenieter Patrick, gek op sport, de levensgenieter die zo graag bij defensie wilde. “Hij studeerde krijgswetenschappen om Officier der Mariniers te worden. Een doorbijter: trok z’n kisten aan, volle rugzak om; zo liep-ie naar Geldermalsen. Als training. Hij wist wat-ie wilde. En ook wat niet. Hij was net terug van een bivak.” En Jos die uitvoerder wilde worden. Dol op vechtsporten. Geboren leider, groot en sterk, een mannetjesputter die voor niemand aan de kant ging. “Hij was thuis de jongste, moest tegen z’n broers opvechten. Populair bij de vrouwen en bij z’n vrienden. Niet altijd makkelijk, maar een gouwe gozer als je ‘m kende.” Vrienden schreven in een rouwadvertentie: “Wat een gasten, joh.” De ouders beamen: “Ze hebben van hun leven genoten. Daar houden we ons aan vast.” 4:00 uur Dat leven stopte op die vroege zondagmorgen 14 oktober. Een avondje stappen eindigde in een tragisch ongeval. De jongens waren op slag dood. “Tijdstip van overlijden 4:00 uur. Van alle drie.” Het vreselijke nieuws drong langzaam door in Beesd. Arie Klein zag dat het bed van Jos onbeslapen was. “Maar dat gebeurde wel vaker. Ik las om half zeven op Teletekst van het ongeluk. Ik belde diverse mensen, kreeg niemand te pakken, dacht: het zal toch niet..” Hij ging naar Veenendaal en zette het schrikbeeld van zich af. “Anders hadden ze me allang gebeld.” In Beesd waren de andere ouders inmiddels wél op de hoogte van het drama. Onder meer door vrienden die op bezoek kwamen. “Er liepen 50 man rond.” Arie Klein werd door Martin Kroeze op de hoogte gesteld. “Ik zei: ik weet niet of ik er goed aan doe om je te bellen, maar er is iets vreselijks gebeurd. Arie zei: zeg het maar gewoon.” Identificatie De officiële instanties wilden lang het overlijden van de jongens niet bevestigen. Uiteindelijk kwam toch het bericht. Om een uur of vier ontmoetten de ouders elkaar voor de identificatie. Ze willen er niet al te veel over kwijt. Wél dat de opstelling van de instanties geen schoonheidsprijs verdiende. Lof is er voor de gemeente die het dorp de kans bood om te gedenken. “Knap, kundig en goed georganiseerd.” Medeleven Wat vooral is bijgebleven is het medeleven uit het dorp. Van kennissen, buren, soms van wildvreemden. “Mensen hielpen, brachten soep en nu kerststukjes. Pas ging de bel: de buurvrouw stond voor de deur. ‘Ik wil wat voor je doen: de was, schoonmaken; zeg het maar’. Uiteindelijk heeft ze zuurkool met spek gekookt; ons lievelingskostje. Kleine meisjes vertellen hoe erg ze het vinden. Dat doet goed.” Wat opvalt: mensen die hun steun welgemeend hebben toegezegd, laten niets meer van zich horen. “En mensen van wie je het niet zou verwachten, blijven komen. Zo leer je wel je vrienden kennen.” Daar horen vooral de jongeren bij. Uit Beesd en omgeving. Ook de dienstmaten van Patrick zijn trouw. Ze komen langs voor een bakje koffie of een biertje. Dat begon direct na het overlijden, twee maanden later is er weinig veranderd. “Ze hebben ons geholpen rond het condoleren en de crematie”, vertelt Karin van Wonderen. “Ze hebben een diapresentatie gemaakt en zo Stefan laten leven voor onze kennissen.” De anderen vullen aan: “We waren op het kerkhof; daar stonden de vrienden bij het graf. Ze zijn zo betrokken. Als je ze tegenkomt, voel je ineens een arm om je schouder. Of je krijgt een knuffel. Als ze er weer zijn op een avond is het zo gezellig. Maar: juist dan voel je het gemis. Want die ene plaats blijft leeg.” Corita Kroeze: “Mensen mopperen wel eens op de jeugd. Soms terecht. Maar wat wij meemaken is hartverwarmend.”  Auto Twee maanden na het ongeval, pal voor de feestdagen, dringt de realiteit langzaam door. Dick van Wonderen: “Al denk ik nog vaak: oh, Stefan is thuis; daar staat z’n auto.” Arie Klein voelt het gemis tijdens z’n werk. “We zaten bij hetzelfde bedrijf; ik zag hem elke dag.” De ouders zijn het eens: “We zijn niet meer compleet; een deel is geamputeerd. Die wond wil maar niet helen.” Aangrijpend. Ervaringen worden gedeeld: “Het gaat met ups en downs. Ik slaap slecht, eet slecht. Het gemis wordt met de dag groter. Het heimweegevoel is zo groot. Waar zijn we in terecht gekomen? Ons gezin is kapot. Maar je moet door; voor elkaar, voor de kinderen.” Dat besef geeft kracht. Nieuwe kans Karin van Wonderen: “We hebben onschuldig levenslang gekregen. De jongens zijn er niet meer. Alles is anders. Het verdriet blijft, het gemis gaat niet weg. Nooit. Maar ik heb besloten om ons gezin, om het leven een nieuwe kans te geven. Ondanks alles proberen we de vreugde weer binnen te laten komen.”