Jasper Bovenhuis sprint naar zege in AWM

MEERKERK • In de kopgroep was de rol van Jasper Bovenhuis duidelijk. Ploegmaat Yoeri Havik naar de streep brengen. Toen dat fout dreigde te gaan, beloonde hij zichzelf maar met een vorstelijke overwinning. “Ja, de rollen waren duidelijk”, zo draaide Jasper Bovenhuis, winnaar van de achttiende Arno Wallaard Memorial, er niet omheen. “Ik moest in de laatste twee omlopen mijn ploegmaat Yoeri Havik uit de wind houden en hem voor de eindsprint zo goed mogelijk afzetten. Maar in die eindsprint merkte ik ineens dat hij er niet overheen kwam. Man, waar ik de macht vandaan haalde om nóg een keer vol aan te zetten, begrijp ik zelf nog steeds niet. Ik kwam weer vol op snelheid. En dan pak je zo’n mooie koers. Te gek toch!" De 23-jarige coureur uit Staphorst kon er tot aan de huldiging nog steeds niet over uit. Die huldiging liet trouwens nog even op zich wachten, want Wouter Mol, de nummer twee, diende een officieel protest in. Hij zou door de winnaar gehinderd zijn. Na een kwartiertje kijken en beraadslagen, meende de jury dat er geen onregelmatigheden hadden plaatsgevonden. Dus werd de voorlopige uitslag ook de definitieve. “Yes, ik heb ‘m ”, jubelde Bovenhuis opgelucht, en hij liet zich de kussen van drie (!) rondemissen goed smaken. “Ik rijd dit seizoen best wel sterk. Maar een podiumplaats zat er nog niet in.” Sportief  Intussen had Wouter Mol zich alsnog netjes gemeld voor de huldiging. “Ik ben er nog steeds van overtuigd dat ik werd tegengehouden”, meende hij. “Maar de jury heeft anders beslist. Daar zal ik me bij neer moeten leggen.”  De man, die ooit als Vacansoleil-renner de ronde van Qatar op zijn naam bracht, feliciteerde daarop sportief de officiële winnaar. Nummer drie werd Twan Castelijns. De dag van de Brabander kon niet meer stuk. Hij had immers ook al de prijs voor de strijdlustigste renner gewonnen. Zo kwam er een smetteloos einde aan een fantastisch georganiseerde wielerdag. Waarvoor, we vergeten het wel eens, zo’n 450 vrijwilligers in touw waren geweest. Wind Om half drie werd in het drukbezochte Meerkerk van start gegaan met het hoofdgerecht. De wedstrijd over bijna 200 kilometer waarvoor evenzoveel renners aan de start verschenen. Elite en beloften in de ware zin van het woord. Want er zaten heel wat klasbakken bij. Veel buitenlanders voor wie het vlakke parcours door de polder één groot avontuur was. “Geen idee wat me te wachten staat”, bekende de Italiaan Alberto Ceccin voor de start. “Alles is hier vlak. Dus de wind zal wel lastig worden.” Nou, niet alleen de wind. Ook de smalle Lekdijk waar dat enorme peloton al na een paar kilometer tegenop draaide. Daar werd, met al die nog frisse coureurs, een superhoog tempo gereden. Funest, zo bleek even later, want een fikse valpartij was er de oorzaak van dat het veld meteen in vier stukken werd verdeeld. Voor een groot aantal renners was de koers toen feitelijk al gedaan. Wie op eigen kracht toch nog naar de twee eerste groepen kon toerijden, verspeelde eigenlijk toen al een deel van zijn broodnodige reserves. Negen De koers was immers nog lang, héél lang. Zoals zo vaak in deze prachtige polderwedstrijd, begon het echte werk pas in de tweede omloop. Van de jongens uit de streek acteerde toen alleen Robin Chaigneau nog op het hoogste plan. Regelmatig waagden renners zich aan het avontuur. Waarbij de Australiër Robbert John mc Carthy nog de meest serieuze rol voor zich opeiste. Maar succesvol was geen enkele poging. Tot aan het moment dat de skyline van Meerkerk en de plaatselijke toeren in zicht kwamen. Negen man reden weg. Een sterke groep. Maar de pakweg halve minuut voorsprong was toch geen gat om achterover leunend de sprint goed voor te bereiden. Vanuit het peloton wilde de Leopardploeg nog wel wat ondernemen. Pit Schlechter en de Rus Victor Manakov reden zich het snot voor de ogen om het gat te dichten en zelfs Edvin Wilson, winnaar van vorig jaar, deed een verwoede poging. Het mocht allemaal niet baten. De halve minuut bleef overeind en de negen man gingen zich opmaken voor de eindsprint. Leider Daarbij ook de leider in het klassement van de topcompetitie, Elmar Reinders. Met zijn vierde plaats nam hij nog weer meer afstand van zijn concurrenten. “Ik had eigenlijk ook veel meer met Reinders rekening gehouden”, kwam Wouter Mol nog maar een keer terug op de voor hem teleurstellende eindsprint. De Alkmaarder had zijn 33ste verjaardagsfeestje, een dag eerder, graag een extra feestelijk tintje willen geven. Ed van Tuijl