Peter Verbeek: ‘Ik heb van de eerste tot de laatste minuut genoten van de journalistiek’

VIANEN • Hij maakte van zijn hobby zijn werk. Stopte ziel en zaligheid in de krant en genoot er iedere minuut van. Peter Verbeek. Na een leven lang journalistiek legt hij zijn pen en fotocamera neer.

We spreken hem een dag na zijn laatste opdracht. Hij was in Hagestein om een gymles te fotograferen. Hij had ernaar uitgekeken, zoals hij altijd doet bij interviews, wedstrijdverslagen en foto-opdrachten. Toen hij in de gymzaal stond wist hij: dit is mijn laatste werk. De geest wil nog wel, maar het lijf niet meer.

Sinds september 2019 leeft de Viaanse correspondent met de diagnose leverkanker. “Ik heb steeds gezegd dat ik er niet dood aan zou gaan. Ik heb hard gevochten, maar er zijn oorlogen die je niet kan winnen. Ik ben een broze en kwetsbare man geworden”, zegt Peter met een wrang glimlachje.

Zijn lust en zijn leven
Peter wil graag terugblikken op meer dan dertig jaar journalistiek. Het Viaanse nieuws was zijn lust en zijn leven. “Ik was dagelijks op de Voorstraat en wist altijd alles. Je was overal welkom, mensen vinden het leuk als de krant komt. Alle deuren gingen voor je open.”

Op zijn achttiende werd hij freelance sportfotograaf bij het Dagblad voor Noord-Limburg. Later ging hij aan de slag als leerkracht op de Egbertusschool in Vianen. Naast deze fulltime baan werd hij in 1984 correspondent voor De Vijfheerenlanden. “De Wielerronde van Vianen met daarna de Vijfheerenlandentocht was mijn eerste opdracht. Ik was er de hele dag mee bezig.” 

Zeven jaar later stapte Peter over naar Het Kontakt. “Toen nog een echte huis-aan-huis krant, met een lokaal team en naast de primeurs ook veel aandacht voor het kleine nieuws.”

In de beginjaren vulde Peter wekelijks maar liefst vier sportpagina’s. “Soms maakte ik twintig foto’s per krant. Die ontwikkelde ik in mijn eigen doka. Zodra mijn werk op school erop zat, ging ik voor de krant aan de slag. Ik had toen weinig behoefte aan slaap. Ook vrijwel het hele weekend stond in het teken van de krant.”

Passie
“De krant is mijn passie. Het onderwijs, dat was werken voor mij. Omdat ik zoveel werk had voor de krant, ging ik steeds minder lesgeven. In 2000 ben ik uiteindelijk helemaal gestopt met het onderwijs. Achteraf had ik dat veel eerder moeten doen, want het gaf me veel meer voldoening. In de loop der jaren heb ik de krant los leren laten, maar vroeger was ik er zelfs op vakantie mee bezig. Het Kontakt voelde echt als mijn krant. Ik zei nooit nee tegen een opdracht en heb voor bijna alle edities van Het Kontakt geschreven. Alleen de politiek, daar vond ik niets aan. Eindeloos gezever en een voorzitter die niet ingreep.”

Eeuwwisseling
Dan is hij even stil. Het spreken kost veel energie. Hij drinkt een slokje water en komt op adem.

Een mijlpaal in Peters journalistieke loopbaan is de eeuwwisseling. Hij schiet in de lach als hij erover vertelt. “We waren toen allemaal bang dat de computers op hol zouden slaan als de datumteller van 1999 naar 2000 over zou gaan, of beter gezegd: van ’99 naar ’00. In Vianen was er een wachtcomité ingesteld, bestaande uit burgemeester Koreman en griffier Kees Steehouder. Zij zouden in de gaten houden of het goed zou gaan. Ik mocht erbij zijn. Zo wachtten we met zijn drietjes op het stadhuis tot het twaalf uur werd. En toen gebeurde er niets. We hebben een fles champagne leeggedronken en zo begon het jaar. Het was bijzonder om daarbij te mogen zijn.”

Vervanging
Bijzonder waren ook de vele interviews die Peter mocht doen met Viaanse kampioenen op nationaal, Europees en wereldniveau. Evenals de periode van twee maanden waarin hij Het Kontakt editie Vianen helemaal alleen maakte. Hij verving als correspondent de vaste eindredacteur en produceerde in zijn eentje maar liefst veertien pagina’s per week. 

“Ik had dat niet eerder meegemaakt. Ik weet nog goed hoe ik op maandag vanaf 8:30 uur tot een uur of 22:00 uur in Goudriaan naast de vormgever zat om de pagina’s af te ronden voordat ze naar de drukker gingen.”

Roofbouw
“In de hoogtijdagen werkte ik tachtig uur in de week”, kijkt Peter terug. “Ik pleegde roofbouw, maar had het niet door. Ik maakte lange dagen. Bleef vaak na de voetbalwedstrijd even aan de bar hangen voor een biertje. Het waren echt tropenjaren, maar ik had het niet in de gaten omdat ik het zo leuk vond.”

Zijn vrouw Jacqueline knikt. De twee zijn al vele jaren samen en bezegelden hun liefde afgelopen zomer met een huwelijk. Ze leefden altijd erg toe naar de jaarlijkse vakanties naar warme oorden. Twee weken samen genieten van zon, zwembad en een goed boek. Dit jaar zat een reis er vanwege corona en Peters gezondheid er niet in. Ze hebben het beiden gemist.

Uitlaatklep
Schrijven en fotograferen, dat was de laatste maanden Peters grote uitlaatklep. Door zijn ziekte heeft hij al lange tijd weinig energie. Hij vult zijn dagen met lezen en tv-kijken. “De interviews gaven me een doel, ik leefde er altijd helemaal naar toe. Toen ze me afgelopen zomer zeiden dat ik nog hooguit een jaar had, heb ik me daar niet tegen verzet. Ik heb er geen nacht minder om geslapen. Maar nu ik merk dat mijn gezondheid bijna dagelijks verslechtert en mijn kracht steeds verder afneemt... Dat is moeilijk. Toen ik gisteren in de gymzaal stond, wist ik: dit is mijn laatste opdracht. Dat ik van mijn hobby mijn werk mocht maken is een groot geluk in mijn leven. Ik heb er van de eerste tot de laatste minuut van genoten.”

(Peter Verbeek is woensdag 23 december 2020 overleden)