Dieke van Wilgen: 'Mijn kracht is dat ik zo ongelofelijk hard kan fietsen'

ARKEL • Al vanaf haar vijfde jaar fietst Dieke van Wilgen op haar mountainbike; het liefst heuvel op, heuvel af.

Dieke was op jonge leeftijd geen stilzitter. Op de gym liep ze constant uit de rij met keurig wachtende kindertjes. Ze pestte haar leeftijdsgenootjes. Tot ergernis van alles en iedereen, maar vooral haar eigen ouders. Arie en Linda van Wilgen besloten hun stoere meid te laten mountainbiken bij wielerclub RC Jan van Arckel. Ruim tien jaar later fietst Dieke als een van de besten.

Zijwieltjes
"Opmerkelijk, want het duurde lang voor ze zonder zijwieltjes kon trappen", herinneren pa en ma zich nog heel goed. "Ze kwam thuis van de BSO en ze kon fietsen. Dat was ons niet gelukt." Niet veel later reed Dieke haar eerste rondjes op het thuiscomplex De Zes Molens.

"Ik was zo verkocht. Lekker 'rauzen' op mijn fiets, heuvel op en vooral er hard weer af. Heerlijk en, heel belangrijk, ik kon eindelijk mijn energie kwijt. Ik ging aanvankelijk mijn eigen gang. Met gerichte trainingen, onder andere van mijn vader, werd er ook aan mijn techniek geschaafd", weet Dieke.

"Het ging goed en van lieverlee ging ik wedstrijden van de Landelijke Jeugd fietsen. De eerste seizoenen was het nog wennen, maar eenmaal in leeftijdscategorie 2 en verder stond ik regelmatig op het podium. Mijn vader houdt alles keurig bij, maar de medailles en bekers zijn niet meer te tellen. Ik heb werkelijk geen idee hoeveel het er zijn. Een paar bijzondere bekers staan op mijn slaapkamer, maar de meeste prijzen liggen onder mijn bed of in een doos."

Niet te hard van stapel
Haar talent bleef niet onopgemerkt. Logisch, de fanatieke wielerfamilie Bassa, vader Jan en zoon Patrick wonen een straat verder. Toen Dieke eenmaal de toegestane leeftijd had, stapte de jonge Arkelse over naar Merida Bassa Biking Team.

"In de voorgaande jaren had ik al regelmatig contact met Patrick. We ontvingen kleding en het advies niet te hard van stapel te lopen. De geleidelijke weg was volgens hem beter. Gelijk hebben ze, veel meiden en jongens van het eerste uur zijn opgebrand en hebben de fiets opgeborgen. Met Dieke legden we de focus op de techniek", aldus Arie, die het gezinsleven volledig in het teken van zijn oudste dochter zet.

Dochterlief is er blij mee. "De basis is bij mij goed en dat is heel belangrijk voor mijn verdere loopbaan. Ik rijd nu voor het derde jaar bij team en ik leer nog elke week."

Vooral het huidige MTB-seizoen. "Ik kwam perfect uit de winter. Op de laatste dag van de regionale wintercompetitie van Jan van Arckel won ik niet alleen de thuiswedstrijd in Arkel, maar ook het eindklassement en werd ik kampioen van de Alblasserwaard. De basis voor een goede zomer was gelegd."

Maatje te groot
Maar Dieke kreeg, net als veel Nederlanders, de griep. "Weken kon ik niet lekker trainen en ik voelde mij lang beroerd. Pas half april ging het beter, maar ik had dus wel een jasje uitgedaan. Bovendien rijden we dit seizoen voor het eerst, naast de MTB NL Cup, ook de 3 Nations Cup. De tegenstand is aanmerkelijk groter tijdens de wedstrijden in Nederland, België en vooral Duitsland. Franziska Koch is op dit moment bij de Junior Dames voor mij en mijn teamgenoot Larissa Hartog duidelijk een maatje te groot. Ik heb dit jaar nog niet op het internationale podium gestaan, maar leer ontzettend veel. Koch is overigens al tweedejaars, volgend seizoen komen mijn kansen. Over een paar jaar hoop ik geselecteerd te worden voor het EK of WK."

Locomotief
Dieke heeft haar voorkeuren. "Mijn kracht is dat ik zo ongelooflijk hard kan fietsenMijn kracht is dat ik zo ongelooflijk hard kan fietsen. Niet per se bij de start, maar eenmaal het eerste rondje achter de rug kom ik als een locomotief op gang. Op een harde ondergrond ben ik op mijn best. De parcoursen van Assen en Heeswijk Dinther zijn bij mij favoriet. Vlak en een beetje heuvel op. Geweldig."

Buitenland
Het gezin is dus met grote regelmaat in het buitenland te vinden. Moeder Linda vertelt. "We huren een caravan of een huisje en maken er dan een lang weekend van. Dieke koerst op zondag. We gaan er op ons gemakje naar toe. Op zaterdag verkennen we het parcours en op zondag bekijken we de voorafgaande wedstrijden, waardoor Dieke weet waar ze op moet letten. Tegenwoordig gaat haar vriendje Marc ook mee en is hij onder andere verantwoordelijk voor de bidons. Naast de faciliteiten van het Merida Bassa Biking Team hebben we zelf ook sponsors. Daar zijn we heel blij mee, want het is best wel een dure hobby..."