Tienermoeder
‘Ik heb je toch wel gemist’, biecht mijn tiener schoorvoetend op na een logeerpartij. Ze onderdrukt een grijns terwijl ze haar ogen neerslaat. Is het triomf of opluchting wat ik nu voel? De tiener zelf lijkt nog het meest verrast door haar bekentenis. Mijn moeder met een muzieksmaak die ‘hinderlijk’ is. Mijn moeder van wie elk idee per definitie ‘stom’ is. Mijn moeder die Echt. Altijd. Alles. Zóó. Gigantisch. Overdrijft! Die moeder heb ik gemist. En iedereen weet wat dat betekent.
Het is de mooiste liefdesverklaring aan mijn adres in jaren. En ik vraag me af waar ik het aan te danken heb. Misschien is het vanwege de mood swings waarin ik nu eens dien als boksbal en dan eens als stortbak of diarreeremmer. Of is het dankzij de duct tape waarmee ik mezelf denkbeeldig de mond snoer. Waarna ik zonder commentaar en met alle belangstelling die ik redelijkerwijs op kan brengen, luister naar verhalen die voor mijn tiener relevant zijn. Een gebed zonder eind over haar wereld vol grappige filmpjes en gierende hormonen, waarin hoofd en bijzaken nog geen rol spelen. Over die, die eerst met die en nu met die, en die, nadat ze met die, waarschijnlijk met die of die zal. Je weet toch wel. Die.
Heb ik het te danken aan de kiepwagens ‘opbouwende’ kritiek, die ze met enige regelmaat over me uitstort. Aan de tips en adviezen waar ik dan soms tandenknarsend om vraag, zodat ik mijn leven als tienermoeder kan beteren? Is het dankzij die ene keer dat ik spontaan toegaf aan de gouden bogen misschien? Aan de momenten dat ik dapper genoeg was haar vertrouwen te geven, ondanks risico’s die mij als moeder de stuipen op het lijf jagen? Of is het, en dat lijkt me nog het meest waarschijnlijk, om al die keren dat ik faalde in het gros van wat hierboven staat en ik zo eerlijk was om het toe te geven? De momenten dat omdat ik het zeg plaats maakte voor ik hou je vast.
‘Ik heb je toch wel gemist.’ Wat een heerlijke anekdote om lekker los te gaan over de relatie tussen een genadeloze tiener en haar soms tot waanzin gedreven moeder. Al schuilt er ook wel een verhaal in over de droomrelatie tussen Nederlanders en een overheid die elkaar weer vertrouwen. Of ik de anekdote dus mag gebruiken voor mijn column, vraag ik door schande wijs geworden. ‘Dat hangt af van het bedrag per zin’, zegt de tiener, ‘of het aantal minuten extra schermtijd.’