Het perfecte plaatje
Waarom blijven streven naar een plaatje dat helemaal niet bestaat? Mijn buurvrouw vraagt het zich hardop af als we elkaar verslag doen van de kerstdagen. Die leken allesbehalve op de harmonieuze diners die Hollywood ons graag voorschotelt. Met grote families waarbij kinderen keurig stil aan tafel zitten. Met glorieuze gerechten erop, geserveerd door vrouwen die onbezweet uit keukens tevoorschijn komen en waar je het toetje nog van de vloer kan likken. Ik had dit jaar geen zin om na uren ijveren beloond te worden met ik-lust-dit-niet-gekrijs van mijn zoontje. Wij zaten op eerste kerstdag dan ook met pannenkoeken aan tafel. Om de lieve vrede die nog maar pas geboren was, vooral ook te bewaren.
Bij pannenkoeken drink ik trouwens graag een glaasje melk. Ondertussen las ik op het pak dat ‘deze zuivel voor 100% afkomstig is van koeien die minimaal 120 dagen per jaar, 6 uur per dag in de wei lopen’. Er is hoop voor 2024, schoot het door me heen. Het Centraal Bureau voor de Statistiek bevestigt inderdaad dat het percentage koeien dat buiten gras snuift, na jaren weer stijgende is. Goed nieuws want koeien worden er vruchtbaarder van, produceren gezondere melk, veroorzaken minder CO2 uitstoot en krijgen minder ontstekingen aan uier en klauw. De verpakking meldde verder nog ‘dat de weidegang koeien meer bewegingsruimte geeft en ruimte voor hun natuurlijke graasgedrag’. Ga door, dacht ik, tot ik de laatste zin van Supermarkts betoog las: 'Zo kunt u blijven genieten van het karakteristieke landschap met koeien in de wei’.
Wat haalde ik me dan in mijn hoofd? Natuurlijk draait het niet om koeien, maar om de wens van de Nederlander die sinds de verkiezingsuitslag weer op één staat. Met crisis op crisis, verlangen we stiekem terug naar het Nederland van blonde kaasmeisjes. Poserend met geaccepteerde kopvodden, koeien in de wei en een molen aan de horizon. Waar buitenlanders hoogstens nog in de vorm van een souvenir van mogen genieten. Dat is ons veilige en vertrouwde Hollandje. Jammer dat de molen in ons West Betuwse stadje nooit herbouwd is sinds hij in 1948 in de fik vloog. Zo verloren, zonder kop en wieken, lijkt hij wat ongemakkelijk mee te luisteren met de kletsende buurvrouwen aan zijn voet: waarom blijven streven naar een plaatje dat helemaal niet bestaat?