Schone schijn
Tip bij het voorbereiden van een bezichtiging: elimineer bronnen van onaangename geurtjes in huis. Dus sleepte ik op zacht bevel van de makelaar in alle vroegte mijn uitpuilende wasmand naar de auto. Gevolgd door een lading overtollige jassen, schoenen en afleidende prullaria. Een vermakelijk tafereel voor de buren, waarover ik mijn beklag deed bij enkele lotgenoot-huizenverkopers. Grijnzend werd ik welkom geheten achter de coulissen van de woningmarkt. Scenes als deze zijn nu typisch het fotonegatief van een gelikt interieur, waar menig Funda-verslaafde zich dagelijks aan vergaapt.
De wasmand vormde het sluitstuk van de stroom aan ongerechtigheden die ik de dagen ervoor getrotseerd had. Van smoezelige radiatoren, ramen en rubbers tot aan plinten, paperassen, deuren, en keukenkasten. Als een bezetene met poetsdoek, raasde ik non-stop door het huis. Want stel je voor dat het de potentiële kopers niet zou lukken door mijn huishouden heen te kijken. Stel je voor dat ze op hun knieën zouden vallen om met een vinger de plint te strelen. Dat ze aanstoot konden nemen aan de titel van het boek op mijn nachtkastje. Dat ze allergisch zouden blijken voor de 'sun-kissed' genaamde poederkleur op de slaapkamermuur van mijn dochter. Stel je toch voor dat ze zouden denken dat hier mensen, nee, échte mensen wonen.
Nietsontziend incasseerde ik daarom een beduusde tiener wiens opgeruimde kamer ineens niet meer als de hare voelde. Daarop volgde de kleuter wiens wanstaltige, en juist daarom volmaakte moederdagknutsel op de koelkastdeur er ook aan moest geloven. Profiterend van de situatie, moffelde ik tot slot nog het souvenir weg dat ik ooit van mijn man kreeg na een zakenreis in het buitenland, maar dat ongelukkig matchte met mijn persoonlijke smaak.
Het was middernacht vóór de eerste bezichtiging. Eindelijk vond ik dat het goed genoeg was. Mijn huis mijn thuis niet meer, maar perfect voor de bühne. Geheel Funda en Instagram-waardig zeg maar. Verkoopklaar. In de stilte van het moment bedacht ik mij wat een doodvermoeiende toestand het is om met een opgepoetst filter over 'je eigen' door het leven te moeten gaan. Dus lieve kijkers, kijk er alsjeblieft 'doorheen'. Zie mij. Ik ben een mens. En ik leef. Hier. Echt.