Halve eeuw foto’s van Haaftense persfotograaf Cor de Kock
NieuwsHAAFTEN • Op de computer van Cor de Kock uit Haaften vliegen de foto’s voorbij. Het is een beeldenschat langs allerlei grote en kleine gebeurtenissen. Stukjes geschiedenis uit de regio, Nederland en buitenland. Foto’s die de voorpagina’s van landelijke kranten kleurden maar ook de kleine taferelen uit onze streek op de gevoelige plaat vastgelegd.
Tentoonstelling
Meer dan vijftig jaar is de inmiddels 76-jarige fotograaf. Het was een reden voor zijn collega’s bij het Algemeen Dagblad om een tentoonstelling te organiseren. De vrouw van Cor werd benaderd om de vijftig mooiste foto’s op te zoeken om de expositie mee te vullen. Dat bleek onmogelijk want alleen de fotograaf zelf heeft een goed indruk van zijn gigantische fotoarchief dat tientallen jaren persfotografie bevat. De eerste selectie bestond nog steeds uit zevenhonderdvijftig foto’s. In de gang van het huis in Haaften hangen meerdere onderscheidingen, Zilveren Camera’s. Alleen die foto’s een plek in de expositie geven zou ook weer niet voldoende zijn dus moest toch zorgvuldige gezocht worden in het archief en naar een mooie mix. Terugkijkend lijkt het alsof Cor de Kock overal bij was. “Dat is ook zo”, zegt hij zelf lachend.
Voorpagina grote krant
Op elfjarige leeftijd stak de kleine Cor de Waal over van Haaften naar Zaltbommel om vloeistof voor het ontwikkelen van foto’s te halen. Thuis werden niet in een professionele donkere kamer de foto’s ontwikkeld maar in de soepborden van zijn moeder. De jonge Cor droomde niet van grote prijzen, geldbedragen, eeuwige roem en onderscheidingen maar al wel van de voorpagina van een grote krant. Sinds 1964 noemde hij zichzelf fotograaf maar 1970 wordt het jaar genoemd als officieel moment dat Cor echt persfotograaf werd. En om dan die voorpagina’s te kunnen halen investeerde hij vroeg in belangrijke hulpmiddelen zoals een mobilofoon en telefonie in de auto. En juist dat zorgde ervoor dat hij inderdaad overal bij leek te zijn. “Wanneer ik over de snelweg reed en hoorde van een ongeval dan probeerde ik daar als eerste te zijn. Iets dat ze nu 112-fotografie zouden noemen maar dan wel op een veel hoger niveau wat mij betreft.” Voordat andere fotografen ter plaatse waren had Cor zijn foto’s via de autotelefoon al verkocht, inclusief prijsafspraak. In 1977 was Cor een van de eersten met een fotozender waarmee de foto’s vanuit thuis in Haaften richting de redacties kon.
Koninklijk Huis
De anekdotes van de persfotograaf die in opdracht in Nederland en het buitenland op pad was zijn eindeloos. Op het hoogtepunt reed Cor 120 tot 130 duizend kilometer per jaar met zijn auto. “Was ik net in Groningen en dan belden ze of ik naar Zuid-Limburg kon. Ook stuurde het AD toentertijd vaak fotojournalisten met een verslaggever mee naar het buitenland, zoals de ramp in het Oostenrijkse Kaprun. ‘s Nachts onderweg in de auto en de volgende ochtend op reportage.”
Naast de vele verhalen komt ook zijn goede band naar voren met leden van het Koninklijk Huis en binnen Defensie. Die relaties zorgden voor bijzondere momenten en unieke kansen. “Verzoekjes werden omgedraaid, de luchtmacht vroeg aan mij wat ik nodig had voor een bepaalde foto. Bijvoorbeeld bij de dijkinspectie tijdens het hoge water. Nou2, dan weet ik het wel.”
Het jaar dat vaak terugkomt is 1995. Cor kwam in Srebrenica en werd fotojournalist van het jaar. Triest is dan om te bedenken dat de muziekkapel die voor hem een verjaardagslied speelde dat jaar later betrokken was bij de Herculesramp in Eindhoven. “Schoonheid en ellende wisselen zich af in dit vak.”
De vraag waarom het zo vaak lukte om net dat unieke moment vast te leggen blijft in het midden hangen. “Het is ook gewoon geluk hebben, het juiste moment of de omgeving die zich lijkt aan te passen.” En toch komen soms wel wat geheimen los. Zoals het moment dat Cor netjes omringd is door zijn collega’s maar op het laatste moment besluit zich op zijn buik te laten vallen. “Collega’s baalden weleens als ze mij zagen aankomen, omdat ik het toch weer voor elkaar kreeg om net een andere foto te maken dan zij.” Maar dat is volgens Cor geen geheim maar ook geluk. “Ik maak zo’n foto ook geen tweede keer, maar zij inderdaad ook niet.”
Hij is streng voor zichzelf maar ook voor zijn vakbroeders. “We geven het tegenwoordig allemaal wel makkelijk weg. Foto’s worden maar weggeplukt van internet. Fotografie is een vak, dat verdient de aandacht en daar hoort ook een passende beloning bij.” Aan een echt pensioen denkt Cor niet. “Ik stap natuurlijk niet meer op het vliegtuig en ben vooral in de regio actief maar zolang het kan blijf ik aan het werk.”
De foto expositie ‘een halve eeuw Cor de Kock’ is tot 30 juni te zien in het Biesbosch Museum in Werkendam.