Tv-serie Koefnoen te zien in theatervorm
Koefnoen keert terug
Het succesvolle tv-programma Koefnoen keert terug. In het theater laten Paul Groot, Jeremy Baker en Owen Schumacher zien dat ze het geraffineerde typeren nog altijd tot in de puntjes beheersen. Raak, herkenbaar en een tikkie confronterend.
Een grappige en satirische kijk op het nieuws, met behulp van imitaties van Bekende Nederlanders, eigen personages en persiflages op bekende tv-programma’s. Van 2004 tot 2017 liet Koefnoen zijn humoristische licht schijnen op de actualiteit van die week. Toen het tv-programma stopte, gingen de makers, Owen Schumacher, Paul Groot en Jeremy Baker in eerste instantie hun eigen weg. Uiteraard kwamen ze elkaar in het theater en achter de schermen bij diverse tv-programma’s tegen en zo ontstond het plan om Koefnoen te verplaatsen naar het theater. Owen Schumacher: “Er gebeurde van alles in de actualiteit waarvan wij steeds vaker dachten: hoe zouden onze types daarop reageren? We hebben bijna vijftien jaar televisie gemaakt. We misten dat podium."
De eerste vraag is natuurlijk: hoe verplaats je zo’n bekend programma van tv naar theater? Jeremy Baker: “Op tv hebben we alle vormen en formats die bij televisie horen gebruikt en uitgebeeld. Dat gaan we nu ook doen, maar dan in het idioom van theater. Het idee is een satirische revue, heel afwisselend, met sketches, songs en scènes. Het wordt zeker geen herhaling of greatest hits van tv, we schrijven alles nieuw. En we zijn met zijn vijven, we nemen nog twee fantastische dames mee die goed kunnen typeren en zingen: actrice Kiki van Deursen en cabaretière Sanne Franssen.
Owen Schumacher: “Het fijne van theater is dat je meer aan de verbeelding kunt overlaten. Een deel van onze vorm op tv was juist dat het er altijd realistisch uit zag. Nu kunnen we creatiever zijn en nog meer spelen met de suggestie". Paul Groot: “Je doet een beroep op de fantasie van het publiek."
Inspelen op de actualiteit
Groot: “De rode draad van de voorstelling is verandering en hoe je daarmee omgaat. Er is best veel nogal wat gebeurd sinds we niet meer op tv zijn. Veel onderwerpen waar je je ineens toe moet verhouden. We lopen bijvoorbeeld tegen de grenzen van de economische groei aan. We willen eens kijken hoe onze types daarop reageren. Gaan mensen vastgeroest door op de oude voet of vernieuwen ze? Gaan ze, zoals onze zwervers Lou en Lau ineens fanatiek ontspullen en consuminderen?”
Schumacher: "Onze types hebben allemaal zo hun eigen manier van hoe ze met de grote veranderingen zijn omgegaan. Veranderingen in hun eigen leven, en veranderingen in de afgelopen tijd. In de herkenbaarheid daarvan zit de lol voor het publiek. En voor ons. Ik denk dat we tot op het laatst bezig zullen zijn met de inhoud van deze theatershow. De actualiteit volgen en daar grappen bij verzinnen is voor ons een manier van denken geworden die we de afgelopen twintig jaar hebben opgebouwd.”
Schumacher: 'Ik voel steeds minder de behoefte om imitaties te doen.'
Koefnoen grossierde in het nadoen van Bekende Nederlanders. Zien we die terug in de theatershow? Schumacher: "Als ik heel eerlijk ben, voel ik steeds minder behoefte om imitaties te doen. Bovendien is het best een grime-klus… ”Groot: "Ja, dat is in het theater een stuk lastiger. We kunnen niet elke keer anderhalf uur pauze inlassen om make up, haar en kleding aan te passen."
Publiek
Op de vraag waar ze zich het meest op verheugen, is het antwoord van Schumacher: "De lach van het publiek. Om reactie te krijgen uit de zaal, iets wat bij tv nooit zo rechtstreeks gebeurde, en om het elke dag weer live te spelen." Baker: "Mij lijkt het leuk om die personages meer reliëf te geven, meer uit te diepen. Daar was bij tv nooit tijd voor. Je krijgt nu elke avond een nieuwe kans. Kan ik denken: vanavond ga ik iets pittiger spelen of juist meer op de emotie.”
Schumacher: "We hopen dat mensen een heel leuke avond hebben en over een paar dingen toch nog even denken: hoe reageer ik daar zelf eigenlijk op? Dat ze zichzelf én hun buurman hebben herkend. Het is mét elkaar lachen óm elkaar. We zijn allemaal stumpers die het leven zo aangenaam mogelijk proberen te maken en dat lukt de ene keer beter dan de andere keer. Dat is ook troostrijk, denk ik.”
Tekst: Rinske Wels