Karin Teuben liep vier ultramarathons.
Uitputtingsslagen voltooid
Bij de eerste drie marathons in Chili, Namibië en Mongolië liep Karin Teuben op vier dagen 40 kilometer, op één dag 80 kilometer en op de laatste dag een 'ereronde' van 10 kilometer. Door de weersomstandigheden op Antarcitca ziet het schema er daar iets anders uit, maar alsnog liep ze 160 kilometer tussen sneeuw en ijs. Dit alles deed ze samen met haar oom René de Klein. "We hebben elkaar er op sommige momenten doorheen moeten slepen."
"Eind november zijn we vanuit Argentinië met een expeditieschip richting Antarctica gevaren", vertelt Teuben. "Hier sliepen we tussendoor ook op. Waar we bij de andere ultramarathons iedere dag van kamp naar kamp lopen, liepen we op Antarctica rondjes van een paar kilometer. Om de natuur zo veel mogelijk te beschermen, mag je daar natuurlijk niet overal zomaar komen. De organisatie heeft duurzaamheid en behoud van natuur overigens sowieso hoog in het vaandel staan. We kregen dagelijks educatie over toerisme op Antarctica en het expeditieschip was modern en duurzaam."
Voorbereiden onmogelijk
"De temperatuur kwam niet verder dan een paar graden onder nul, maar op Antarctica waait het hard óf heel hard. Bij hele harde wind is de gevoelstemperatuur meteen een stuk lager. Ook is er met regelmaat een sneeuwstorm en bij die omstandigheden kun je niet lopen. Op de eerste dag hebben we bijvoorbeeld 'maar' drie uur gelopen, voordat we weer terug moesten naar het expeditieschip. Mentaal is deze marathon daardoor ontzettend zwaar. Je kunt je niet goed voorbereiden en daardoor moet je op alles voorbereid zijn. Soms had het net gesneeuwd en moest je je de eerste rondjes een weg banen door de sneeuw. Je voelt je in deze omstandigheden heel klein, het is de natuur die bepaalt wat er gaat gebeuren. Tegelijkertijd was het een fascinerende omgeving om je in te begeven. We hebben tijdens het lopen onder meer walvissen en pinguïns gezien, fantastisch natuurlijk."
Idee geplant
Door op Antarctica zeven dagen te lopen zetten Teuben en haar oom de kroon op hun werk van de afgelopen jaren. Het ultieme doel was bereikt na zeven jaar hard trainen en het trotseren van alle weerstypen en omgevingsfactoren die moeder natuur te bieden heeft op deze aardbol. Het idee om mee te doen aan deze extreme hardloopwedstrijden werd in 2010 geplant bij Teuben.
Ze legt uit: "Ik deed in 2010 mee aan de Nijmeegse Vierdaagse en sprak daar een Britse militair. Die vertelde me over de '4 Deserts Ultramarathon Series' en vanaf dat moment heb ik thuis heel vaak geroepen dat dit iets was, wat ik heel graag wilde doen. In 2013 zei mijn man: 'Je hebt het er al zo lang over, ga het dan ook doen'. Ik heb mijn oom, met wie ik altijd een goede band heb gehad, benaderd of hij interesse had om het samen te gaan doem en hij stemde in."
Wisselende omstandigheden
Om te trainen voor de uitputtingsslagen loopt Teuben meerdere keren per week hard én zit ze veel in de sportschool om aan kracht te winnen. Het hardlopen doet ze bovendien met bepakking. "Want ook tijdens de marathons heb je zo'n tien kilo op je rug. Je eten en andere benodigdheden heb je namelijk allemaal in een rugzak. Alleen de tentenkampen waar je overnacht zijn al opgezet, de rest neem je zelf mee. Elke locatie had zijn eigen moeilijkheden qua omstandigheden. De Atacami woestijn in Chili is de droogste plek op aarde, waar het overdag 45 graden kon worden, terwijl de temperatuur 's nachts daalt tot onder het vriespunt. In Mongolië hebben we door de ergste onweersbui die je je maar kunt voorstellen gelopen, terwijl we tot onze enkels in het water stonden. Namibië heb ik echter als zwaarste ervaren. Daar moest je echt zorgen dat je niet bevangen werd door de hitte. Er zijn meerdere momenten dat ik daar heb overwogen om uit te stappen, maar dan is het een voordeel dat je samen bent. René en ik hebben elkaar er doorheen gesleept."
'Je bouwt vriendschappen voor het leven op.'
Vriendschappen
Los van het feit dat ze elkaar hadden, prijst Teuben zich gelukkig met de aanwezigheid van de overige deelnemers. "Dat zijn er iedere keer zo'n 100 tot 150 en die komen van over de hele wereld. Doordat je met z'n allen hetzelfde doel nastreeft, creëer je een enorme saamhorigheid en bouw je vriendschappen voor het leven op. Zo zijn wij bevriend geraakt met een Schot bij wie helaas kanker is geconstateerd. Door zijn ziekte kon hij er op Antarctica niet bij zijn. We hebben de ereronde met de Schotse vlag gelopen en hebben na afloop een foto gemaakt met diezelfde vlag (zie foto boven het verhaal)."
Voor nu heeft Karin Teuben haar grote doel bereikt, maar ze sluit niet uit dat ze in de toekomst nog meer extreme marathons gaat lopen. "Je hebt ook marathons in de Grand Canyon in de Verenigde Staten en in Australië. Als ik die voltooi heb ik bovendien op alle continenten gelopen. Maar dat is toekomstmuziek. Eerst maar eens weer even tot rust komen."