Zeeftie fust
Bij het Tielse winkelcentrum Passewaay werd ik op de schouders getikt door een mij onbekende man, die me herkende van mijn wekelijkse portretje in de krant. Of hij me “effe” kon spreken. Dat “effe” liep behoorlijk uit, want het hondje dat hij met een kort lijntje rustig probeerde te houden, werd knap vervelend. Een nerveus beestje van een petieterig ras, dat helemaal niet paste bij de grove gestalte van zijn baas. Het beestje blafte om de haverklap in mijn richting. Geblaf met een schorre keel. Alsof er een kikker in zat. Regelmatig een schoteltje hoestdrank zou het beestje wellicht van deze kwaal af kunnen helpen, bedacht ik.
De man wilde het met me hebben over de veiligheid in het winkelcentrum. “Zeeftie fust”, zei hij met overtuiging. Ik begreep dat hij “safety first” bedoelde. Dat leek me inderdaad een aardig onderwerp om samen even te bespreken. Nou ja, aardig. De man met het lastige hondje bleek behoorlijk in zijn wiek geschoten te zijn. Waarom? Omdat de beveiligingscamera in het winkelcentrum door de gemeente weggehaald zal worden. Daar kon hij met zijn hoofd niet bij. De mensen voelen zich bij het winkelcentrum een heel stuk veiliger door die camera . Sterker nog: tachtig procent van de Passewaayers wil dat ding helemaal niet weg hebben, zo is uit een enquête gebleken. De meeste stemmen gelden, zou je zeggen. Dus laat die camera daar maar lekker staan. En toch gaat dat apparaat weg. Het gelaat van mijn gesprekspartner liep na deze constatering enigszins rood aan, tot aan de nek toe. “We hebben bijna allemaal tegen de verwijdering gestemd. Als er verkiezingen zijn, worden we van alle kanten aangespoord om te gaan stemmen. En nu tellen wij als burgers helemaal niet meer mee. Je stem is niks meer waard. Ik had net zo goed mijn hond kunnen laten stemmen."
En je zult zien, bezwoer hij me, dat de toezichtcamera eerst wordt opgedoekt en er een tijd later weer wordt neergezet. "Dan zullen er wel weer nieuwe inzichten zijn. Dan zal er wel weer nieuw onderzoek gedaan zijn. Ja, onderzoek, daar zijn ze in de politiek nu eenmaal gek op", zei hij nog, voordat de hond nog vervelender begon te worden. Hoofdschuddend liep hij weg. Dat gedoe met die camera. Het was en bleef voor hem een groot raadsel. Een cameraadsel.
(reageren: jbeijer@upcmail.nl)