Vrouwen vv Lekkerkerk vieren 50-jarig jubileum
SportLEKKERKERK • Jong en oud maakte er zaterdag een gezellig samenzijn van tijdens de 50ste verjaardag van de vrouwenvoetbaltak van vv Lekkerkerk.
‘Hé, hoe gaat het met jou?’ was misschien wel de meest gestelde vraag zaterdagavond in de kantine van vv Lekkerkerk, waar de vrouwenvoetbalafdeling haar vijftigjarig bestaan vierde met een erewedstrijd, een buffet en een reünie.
Zo’n 180 uitnodigingen waren de deur uit gegaan door de jubileumcommissie. De respons was groot. Als vanouds kropen de speelsters van toen bij elkaar aan tafel, net alsof ze fris gedoucht uit de kleedkamer kwamen na een enerverende wedstrijd. Een gezamenlijk feest der herkenning. Vol herinneringen aan de tijd waarin ze samen in het zwart-wit over de velden gingen.
Hoewel de vrouwen deze avond de kantine van vv Lekkerkerk ‘in bezit’ hebben genomen, zijn er ook mannen aanwezig tijdens het jubileum-samenzijn. Zoals Rokus den Besten, oud-voorzitter en enthousiast pleitbezorger van het vrouwenvoetbal bij zijn club. Daarnaast Henk Snoei en verschillende andere oud-trainers van de vrouwenselectie.
Nul ervaring
De eerste uit die rij was Rinus Vos. De inmiddels 80 jaar oude inwoner van Krimpen aan den IJssel werd in 1973 gevraagd of hij het kersverse vrouwenelftal wilde gaan leiden.
“Ik was toen al actief voor de vereniging,” vertelt hij. “Maar vrouwenvoetbal was nieuw voor mij. Voor de speelsters ook, want die hadden nul ervaring en vaardigheid. Bovendien kenden ze de spelregels niet. Ik startte met veertien speelsters en we gingen meteen de competitie in. Dat was wat, hoor!”
Uiteindelijk zou Rinus Vos vijf jaar trainer blijven van de Lekkerkerk-vrouwen. Hij kijkt er met veel plezier op terug. “Al was het niet de gemakkelijkste klus. Vrouwelijke voetballers trainen is gecompliceerder dan met mannen werken. Soms treedt er jaloezie op onderling. Dat heb je bij kerels niet snel.”
Invallen
Eén jaar na de oprichting van de vrouwentak van vv Lekkerkerk sloot Jopie den Besten zich aan. “Ik had daarvoor altijd aan waterpolo gedaan, maar vanwege rugklachten moest ik daarmee stoppen. Meneer Paaij vroeg me kort na mijn herstel namens vv Lekkerkerk of ik een keertje in wilde vallen bij de voetbaldames. Dat vond ik prima. Maar het bleef niet beperkt tot één keer: ik heb uiteindelijk tot mijn 56ste gevoetbald. Wat voor type speelster ik was? Een kreng! Ja, écht. Ik deed er alles aan om te winnen en verrichte daarbij het vuile werk voor onze beste voetbalster, Lenie van Wensveen. Dat deed ik met plezier, want Lenie kon geweldig voetballen.”
Legende
Prille tachtiger Lenie van Wensveen mag je gerust een ‘levende legende’ noemen. Ze begon ooit met voetballen bij de Rotterdamse club VVV en haalde al op haar 14e het Nederlands elftal. Na een mooie carrière bij vrouwenvoetbalbolwerk Bloemhof nam ze vanwege een zware blessure afscheid.
“In 1975 verhuisde ik naar Lekkerkerk,” vertelt ze “En toen stond op een dag Jopie den Besten voor mijn deur. Ze haalde me met succes over om de draad weer op te pakken. ik hapte toe en heb daar nooit spijt van gehad.”
Thuis
Lenie van Wensveen bleek vanzelfsprekend een grote versterking voor de ploeg, die uiteindelijk tot de eerste klasse wist te reiken. Daarnaast maakte ze zich - net als Jopie en diverse andere oud-voetbalsters - verdienstelijk met verschillende vormen van vrijwilligerswerk bij vv Lekkerkerk. Het zorgde voor een onlosmakelijke band met de vereniging “Ik zie vv Lekkerkerk echt als mijn club”, zegt Lenie. “Het voelt als thuis.”
“Dit ís ook een heel bijzondere vereniging”, beaamt Rinus Vos. “Een warme, hechte club. Op zo’n reünie als vanavond ervaar je dat gevoel weer tot diep in je vezels. Machtig mooi, vind ik dat. Ik ben nog altijd dankbaar voor al die jaren dat ik bij vv Lekkerkerk mocht werken als trainer en als bestuurslid. Het is en blijft een prachtclub!”
Jan Timmer