'Was mezelf helemaal kwijt'
krimpen a/d ijssel • Traumatische gebeurtenissen tijdens zijn werk als agent bij de politie in Spijkenisse maakten van Martijn Verkade een ander persoon. Voorheen een ondernemend en joviaal figuur die overal zin in had en voor wie niets te gek was. Nadien: onzeker, negatief gestemd, wantrouwend naar anderen en gevoelig voor teveel prikkels van buitenaf. Diagnose: de posttraumatische-stressstoornis PTSS.
"Niet alleen mensen bij hulpdiensten hebben er mee te kampen, maar bijvoorbeeld ook mensen die een kind hebben verloren", legt Martijn uit, zittend aan de eettafel. Vaak heerst er nog een soort van schaamte over deze psychische aandoening, die het gevolg is van het meemaken van ernstige gebeurtenissen. Ik probeer dat nu wat uit de taboesfeer te halen."
Mensen in zijn omgeving merkten eind 2011 bij Martijn al een verandering van gedrag. "Ik was wat prikkelbaarder, had een kort lontje, maar vond het zelf allemaal nog wel meevallen", blikt Martijn terug. Pas echt fout ging het in april van 2012. "Na een dienst kreeg ik op de snelweg terug een complete paniekaanval, waarbij ik ben uitgestapt om vervolgens over het asfalt te gaan lopen." Terugkijkend hebben een aantal ernstige incidenten kort na elkaar bij Martijn de emmer doen overlopen. "Zo was er een dodelijk ongeval met een motorrijder die veel bloed verloor, een reanimatie waarbij het slachtoffer onder mijn handen overleed en werden we bij een verwarde man geroepen die zijn huis dreigde op te blazen."
"De Martijn zoals ik die had leren kennen was plotsklaps weg", geeft zijn vrouw Petra vanaf de bank aan. "Ik was mezelf compleet kwijt. Die grote jongen vol zelfvertrouwen was er niet meer", vult Martijn aan. "Ik had weet ik niet hoeveel paniekaanvallen, dat ik dacht dat ik dood ging. Had geen energie meer en lag veel op de bank. Ik durfde eigenlijk m'n huis niet meer uit, wat me natuurlijk enorm beperkte. Het kostte me mijn hobby's. Zo viste ik graag en ging geregeld naar de voetbal. Ik heb een keer m'n moeder gebeld of ze koffie voor me wilde zetten, want ik durfde zelfs de keuken niet meer in. Het duurde een jaar voor ik weer een stap in mijn voortuin zette. Dat alles doet natuurlijk ook wat met je relatie en verdere omgeving. Die eerste tijd leunde ik volledig op Petra. Mijn steun en toeverlaat. Ik had overal bevestiging bij nodig, nu ook nog geregeld. Ik ben pas veertig geworden, maar m'n jaren als dertiger heb ik zo in de prullenbak kunnen gooien. Daar heb ik weinig aan gehad. Anderen kunnen niet voorstellen wat het is. Ze denken al snel dat je je aanstelt. Ben daardoor ook veel vrienden kwijtgeraakt." Al geruime tijd krijgt hij therapie om aan zijn PTSS te werken. Deels afgekeurd werkt hij nog wel bij de politie, nu op de afdeling cameratoezicht.
Petra en Martijn werden in de tussentijd ouders van twee kinderen. Martijn: "De eerste jaren hebben we dat bewust uitgesteld, want dat was nooit samengegaan. De bevalling vond ik wel lastig, omdat ik in het verleden ook veel nare dingen heb gezien waar kinderen bij betrokken waren. Dat kwam toen weer naar boven. Als ik nu teveel prikkels in huis krijg, zonder ik me af of ga ik buiten een stuk wandelen." Langzaamaan weet Martijn zich te herpakken. "Het gaat al veel beter, maar stukje voor stukje ben ik nog aan het ontdekken waar mijn kwaliteiten liggen. Wie ben ik en wat kan ik nog?".
Om de confrontatie met zichzelf aan te gaan, heeft Martijn het plan opgevat om van 27 augustus t/m 2 september dit jaar een wandeltocht langs de kustlijn van Nederland te maken. "Vanuit Den Helder 175 kilometer lopen richting Hoek van Holland. Finishplaats is Spijkenisse, de plek waar het voor mij allemaal begon. Enerzijds een fysieke uitdaging, anderzijds ook weer iets om voor mezelf de grenzen te verleggen. Om zo Spijkenisse een positieve lading te geven, een intense periode af te sluiten en vooruit te kunnen kijken naar de toekomst." Hij hoopt dat velen hem willen steunen bij 'de wandeling'. "Ook mensen die willen meelopen zijn welkom. Alle opbrengsten - in april hou ik ook nog een bierproeverij die reeds is uitverkocht - zijn voor 'Stichting Bevrijd van PTSS', voor hulp aan lotgenoten. Dankzij deze stichting heb ik na al die tijd een goed hulptraject gekregen waarin ik een hoop inzicht en handvatten gekregen heb om weer positief naar de toekomst te kunnen kijken. Het wordt een uitdaging, want ik ben nog niet eerder vier dagen zonder Petra geweest." "Je kan het", klinkt het vanaf de bank.