Dodenherdenking in Papendrecht: vlekkeloos en emotioneel
NieuwsPAPENDRECHT • Een strakke organisatie, die toch ruimte gaf voor emotie; zo zou je de 4-mei herdenking in Papendrecht het beste kunnen omschrijven. Wim de Leur, die de herdenking na bijna 15 jaar, voor de laatste keer leidde, was er duidelijk over: “Als je een stijlvolle herdenking wilt, waar alle deelnemers tot hun recht komen, moet je organisatie staan als een huis.”
Dat was ook dit jaar weer zeker het geval. Er werd maar één ding aan het toeval overgelaten en dat was het weer. “Het was mijn laatste keer”, glimlacht De Leur, “en de weergoden hielden daar rekening mee; het was werkelijk stralend weer”.
Voor de Stille Tocht hadden zich honderden deelnemers verzameld en nadat Henri Hummelink bloemen had gelegd bij de Joodse gedenksteen, vertrok de stoet precies om half zeven. Via de oude wijk Het Zand, waar bijna ieder huis de vlag halfstok had hangen, ging het naar de Grote Kerk aan de dijk voor de herdenkingsbijeenkomst, voorafgaand aan de kranslegging.
De enorme vlag aan de kleine witte toren, het luiden van de klokken dat zich vermengde met het omfloerste tromgeroffel van de zeven tamboers die voorop liepen, maakte het tot een indrukwekkend geheel.
Stipt om zeven uur klonk het Wilhelmus in een kerk, die bijna tot de laatste plaats gevuld was.
Wim de Leur begon met een dankwoord aan de recent overleden stadsorganist André de Jager, die het muzikale niveau van de herdenking in de afgelopen jaren tot eenzame hoogte had gebracht. De Leur sprak z’n respect uit voor Lennert Knops, die het aandurfde om de plaats in te nemen van André. Een terecht, zoals later bleek. Samen met Jolanda den Houter, dirigent van een fantastisch gelegenheidskoor, werden schitterende stukken ten gehore gebracht.
Burgemeester Van Driel, die voor het eerst sprak bij de bijeenkomst, was diep onder de indruk van het niveau van de herdenking. Na haar sprak een bevlogen Teus Donk, die van die gelegenheid gebruik maakte om De Leur te danken voor zijn jarenlange inzet als voorzitter van het 4-mei Comité.
Vervolgens was het de beurt aan Jim Keeffe, de zoon van piloot James Keeffe die in 1944 boven Papendrecht uit z’n aangeschoten Liberator bommenwerper moest springen. Jim sprak z’n grote waardering uit voor al die Papendrechters die zijn vader Hadden geholpen aan de Duitsers te ontsnappen. Hij begroette ook met nadruk Helen Berman, die als achtjarig meisje met Keeffe ondergedoken zat en die nu als 87-jarige dame uit Israël was overgekomen om de herdenking bij te wonen.
Linde van Erk, 17 jaar oud, sprak namens de jeugd van Papendrecht. Zij ontroerde iedereen met haar bekentenis dat ze niet meer onbezorgd van haar jeugd kon genieten door alles wat er op dit moment in de wereld gebeurt.
De Leur sloot af met een emotioneel afscheidswoord, waarin hij met name de leden van het 4-mei Comité, Sandra Verdoorn, Jeanette Schenk en Peter-Jan van der Giessen, dankte voor hun jarenlange inzet. Daarna droegen de scouts de kransen naar buiten en verliet iedereen onder de tonen van het prachtige Highland Cathedral de kerk. Letterlijk op de seconde nauwkeurig stonden zo’n 700 deelnemers rond het monument toen trompettist Edward Rennenberg het taptoe-signaal speelde.
Dirigent Ruud Welle had, samen met het Comité, niets aan het toeval overgelaten en zo verliep, met Peter-Jan van der Giessen als ceremoniemeester, ook de kranslegging en alles daaromheen vlekkeloos. Excelsior en hun eigen koor zorgden voor een unieke muzikale omlijsting van de plechtigheid.
Om half negen, nadat er ook bloemen waren gelegd bij de oorlogsgraven, werd de ceremonie afgesloten met een ‘Fly-by’ door vier antieke vliegtuigen.
Peter Child, overgekomen uit Canada om als nabestaande bloemen te leggen bij het graf van één van de vliegers, verwoordde z’n emoties kort maar duidelijk: “Dit had ik absoluut niet verwacht.”
In de aula wachtte De Leur nog een emotioneel moment. Namens het 4-mei Comité werd hij toegesproken door Jeanette Schenk, die duidelijk maakte hoe de voorzitter, altijd gesteund door z’n vrouw Marianne, juist de punten op de i het belangrijkst vond. Voor één keer had De Leur geen weerwoord, Het was een mooi slot van een wel heel bijzondere bijeenkomst.