'Ze moeten zelf brood bakken'
Babyloniënbroek • "Het is bijzonder dat we dit mogen en kunnen doen. Ik vind het bijzonder dat mensen, jaren truien breien voor een goed doel en zelf nooit hebben gezien waar ze terechtkomen. Ik wil het zelf zien." Hans van Ballegooijen (72) uit Veen en Anton Vos (58) uit Babyloniënbroek zetten zich in voor de stichting Brood voor Weeskinderen in Burundi en Tanzania.
"Het verhaal begint in Babyloniënbroek", vertelt Anton Vos. "De Broekse bakker Kees Schook zette een bakkerij op in Burundi. Toen hij daarover vertelde zei ik: 'Ik ga met je mee, om te kijken wat je doet'. In 2011 ging ik mee op reis." Bakker Schook had hulp nodig om bakkerijmachines in te kopen. Hij zocht contact met bakker Hans van Ballegooijen in Veen. “We gingen samen op pad en benutten ons netwerk,” vertelt de Veense bakker. “We moesten ook iemand hebben die de draadjes aan elkaar kon knopen", zegt Vos lachend. Men zocht contact met Dick Gouda uit Eethen. "Met elkaar waren we een gouden team", zegt van Ballegooijen, "we kenden elkaar niet, maar samen waren we een echt team."
Voor- en tegenspoed
In 2012 werd de stichting Brood voor Weeskinderen officieel opgericht. In de ruim 10 jaar dat de stichting bestaat is er veel gepasseerd. Met glimmende ogen vertellen de mannen: "Weet je nog die keer dat we eerst de ratten van ons bed moesten jagen, voordat we zelf naar bed konden?" Kort na de oprichting van de stichting overleed bakker Schook. "Gelukkig waren wij toen betrokken en is zijn werk doorgegaan", zegt Vos. Aantal jaar geleden overleed ook Dick Gouda. Nu bouwen Hans en Anton samen met bakker Van der Spek uit Leerdam verder.
Burundi
In Burundi heeft de stichting veel contacten. "De situatie in dat land is voor ons onvoorstelbaar. De eeuwigdurende oorlog tussen de Hutu’s en Tutsi’s bepaald veel. Veel jongeren zijn alleen, familie is omgekomen, ze hebben niets, maar praten er nooit over. Wij sturen geen geld, maar machines en kennis. Ze moeten zelf brood gaan bakken. Burundi is onstabiel, ook de energievoorziening. Er is soms dagen geen elektra en momenteel ook geen benzine. Dit is een belemmering om projecten draaiende te krijgen. We hadden contact met een hartchirurg in het ziekenhuis in Burundi. Daar is altijd stroom, dus daar zijn we een bakkerij-project begonnen."
'Wat doen mensen uit Eethen, Babyloniënbroek en Veen hier in Burundi?'
Tanzania
"In 2020 kwamen we in contact met een Zwitsers echtpaar, dat jaren voor de MAF in Tanzania heeft gewerkt. Ze hebben daar een bakkerij en creatieve ruimte voor mensen met een beperking. Het is te kleinschalig om zelfvoorzienend te zijn." Afgelopen periode is er door de stichting grond aangekocht en er wordt nu een grotere bakkerij gebouwd. "In Tanzania tellen mensen met een beperking niet mee," zegt Van Ballegooijen. "Nu kunnen ze een vak gaan leren." De ogen van de bakker stralen: "Het maakt elke keer weer diepe indruk op me. De jongens hebben nog nooit een brood gebakken, maar na twee maanden bakken ze zelf brood. Ze zijn dan trots en ik ook."
"Als ik in Burundi of Tanzania kom, meld ik me altijd op de ambassade. Een aantal jaar geleden zei men daar: 'Wat doen mensen uit Eethen, Veen en Babyloniënbroek nu hier?' We antwoorden dat we de mensen leren om brood te bakken. De ambassadeur vond dat bijzonder. Hij nodigde ons uit om te komen eten en samen met drie leerlingen waren we bij hem te gast."
Pionieren
"We begonnen als avonturiers, het was pionieren. De stichting is nu groter geworden en met hulp van Red een Kind en Wilde Ganzen hebben we veel bereikt. Ontwikkelingshulp is een leerproces. Je stoot je hoofd regelmatig. Ik had nooit kunnen bedenken, dat ik in het Frans les in brood bakken zou geven," zegt Van Ballegooijen. "Maar je kunt meer dan je denkt, dat bewijzen de jongeren in Tanzania en Burundi. Ze hebben niets en komen uit gebroken gezinnen, maar als ze dit kunnen zien ze hoop om verder te komen."