'In kunst kan ik mijn ideeën kwijt'
hoogblokland • Borstelige wenkbrauwen, lang grijs haar in een staart, een oorring en een streepje baard op zijn kin. Kees Romeijn ziet eruit als een kunstenaar en is het ook. Maar zijn brood verdient hij met zeilen maken.
Zeilmakerij Romeijn is gespecialiseerd in het maken van ‘tentjes' (in jargon: buiskappen) voor pleziervaartuigen. Maar Kees, zijn zoon Elmar en zijn vrouw Dina maken ook heel andere dingen: voortenten bijvoorbeeld. Of lijkzakken. In de piepkleine kantine legt Kees uit: "Omdat begrafenisondernemers niet in alle panden met een kist van trappen kunnen, maken ze soms gebruik van lijkzakken.”
Ezelpoot
Het bedrijf krijgt de meest uiteenlopende vragen. "Ik heb weleens een hoes gemaakt voor de ontstoken poot van een ezel. En een huif voor een huifkar. Een muzikant van de fanfare vroeg me ooit om iets te maken waaraan hij zijn instrument op zijn buik kon hangen.” Dat vindt hij de leukste opdrachten, omdat hij er veel creativiteit in kwijt kan. Verdienen doet hij vooral aan multinational Scheepswerf Damen. "Onze hoezen voor bijvoorbeeld lieren, zoeklichten of kompassen worden wereldwijd gebruikt.”
In zijn hart en vrije tijd is Kees een kunstenaar. "In het schilderen en schrijven van gedichten kan ik mijn ideeën kwijt. Dat vind ik vrijheid. Ik ben de enige die bepaalt hoe het wordt. Ik verkoop nooit iets, want dan krijg je ook weer opdrachten en dat gezeur.”
Elk schilderij begint met een verhaal, in zijn hoofd. “Mijn werk is surrealistisch. Het laatste schilderij dat ik maakte ging over zelfhulp. Wat je ook doet, als je in de problemen komt moet je uiteindelijk jezelf de hand reiken. Je kunt van alle kanten hulp krijgen, maar uiteindelijk moet je het zelf doen.”
Kees haalt een oude Nokia tevoorschijn en laat een foto zien van het werk waarop hij doelt: een naakte vrouw, op de rug gezien. Om haar heen liggen de brokstukken van haar leven. Een vrouw tegenover haar, met een doek over het hoofd, reikt haar de hand. “Die andere vrouw is ze ook zelf, maar dat ziet ze nog niet. Hoe het met deze vrouw afloopt?” Hij lacht: “Dat weet ik niet, het is een open einde. Op de achtergrond zie je de top van een berg, verborgen in de wolken. Je top komt niet altijd in zicht, die bereik je ook niet altijd. Wat voor mij de top is? Heel eenvoudig: liefde, geluk. Dat kan overal in zitten."
Mooiste tijd
Hij heeft altijd de behoefte gehad om zich creatief te uiten. "Ik ben geboren en getogen in Bleskensgraaf. Mijn moeder zei dat ik eerder kon tekenen dan schrijven." Er was een periode in zijn leven waarin hij weinig tijd had om te schilderen. "Vroeger deed ik het vaak ‘s nachts, als de kinderen op bed lagen en mijn vrouw naar haar werk was. Dat was eigenlijk de mooiste tijd om te schilderen. Rust."
Graag zou hij willen schilderen zoals Vincent van Gogh, of zoals Carel Willink, die magisch realistisch werk maakte. Lessen volgde Kees nauwelijks.
Exposeren doet hij nooit, behalve dan die keer in dorpshuis Den Hoek in Hoogblokland. Aanvankelijk was hij niet van plan om mee te doen. "Maar mijn vrouw zei: 'Dat moet je doen.' Ik zei dat ik daar niet zo'n zin in had. Ze zei: 'Je gaat wel kijken? Als iedereen zegt wat jij zegt is er niks te zien.' Daar had ze wel gelijk in." Kees liet zich overhalen. "Twee bezoekers waren wel onder de indruk zeiden ze. Dat vond ik een mooi compliment. Dan is het toch een soort van geslaagd."
Tranen
De schilder is ook dichter. Het ene werk beïnvloedt het andere. "Toen ik mijn nichtje schilderde kwam er ook een gedicht van. Van een gedicht kan ook een schilderij of tekening komen. Het komt uit hetzelfde hoofd." Hij heeft 'niet zo'n hoge pet op' van wat hij maakt, zegt hij. Toch oogst hij vaker waardering. Op zijn meest recente doek schilderde hij een nichtje dat vier jaar geleden overleed aan kanker. "Ze is een dochter van mijn zus, we gingen altijd met elkaar naar het Oerol Festival. Na haar overlijden kreeg ik een kopie van een briefje uit haar portemonnee, met de tekst: 'de liefde blijft altijd'. Die tekst gaf ik weer op het schilderij. Een broer van mijn zwager kreeg tranen in zijn ogen toen hij dat zag. Dat vond ik mooi en bijzonder."
Anne Marie Hoekstra