Column - Kankerlijer, het went nooit!

7 juni 2023, 14:00 Nieuws

Ik zit voor het eerst sinds lange tijd in een metro. De deuren gaan open en een groep pubers stormt het RET-voertuig binnen, joelend en dollend. De jongens voorop. Van enige blijkbaar ouderwetse galante houdingen jegens de meisjes uit hun groep, is geen enkele sprake. Hoe zou dat over enkele jaren zijn, als ze een van hen willen versieren? De meisjes giechelen wat en zoeken hun eigen bankjes, ver van het gejoel. Een man, de docent, knikt me toe, we kennen elkaar. 

“Krijg nou de kanker, mijn accu is bijna leeg”, roept een scholier. “Tering, dat wordt afzien ouwe kankerlijer”, countert een klasgenoot. “Fuck, ik heb ook mijn kankerpowerbank niet bij me, dat is dubbel shit.” De conversaties van deze aard gaan nog minutenlang door. Opeens staat een meisjes met lang blond haar van haar bankje op en kijkt de pubers indringend aan. Met een flitsende beweging trekt ze aan haar haar. De lange krullen heeft ze opeens in haar hand, 40 cm van haar hoofd. De jongens kijken verbouwereerd en het is direct stil. Het meisje zegt verder niets, loopt naar de deuren en stapt uit. Halte Dijkzigt, oftewel Erasmus MC. Even blijft het stil. “Zo, dat was een echte kankerlijer”, zegt nog iemand. De anderen kijken haar na.

De ziekte kanker en de Engelse/Amerikaanse term die begint met een F en zeker niet voor die van Feyenoord staat, vielen in vrijwel elke zin. Blijkbaar is het anno 2023 normaal. Als docent en voorheen gymleraar/leerkracht/directielid, heb ik deze gruwelijke ontwikkelingen in het taalgebruik met lede ogen en oren aangezien. Op de vele Engelse en Amerikaanse scholen die ik bezocht, is het bezigen van dergelijke woorden al flink ingedamd, in films en series helaas nog niet. 

Deze week is het vijftien jaar geleden dat er lymfeklierkanker werd geconstateerd in plaats van de door mij verwachte liesbreuk. Nog net een dag voor mijn 45ste verjaardag. Sindsdien schrik ik elke keer weer als de woorden ‘u heeft kanker’ worden uitgesproken. In de afgelopen drie jaar ‘verloor’ ik minstens dertig mensen, het merendeel door kanker. Als je een echte kankerlijer bent, wil je het liefst de hele dag vloeken van boos- en machteloosheid maar je doet het niet. 

Sterkte aan allen die nu lijden!

C. Hulsbus