Vrijwillige chauffeurs gezocht voor ritten op buurtbus
NieuwsCAPELLE • Tijdens een uur op de buurtbus gebeurt meer dan in één verhaal opgeschreven kan worden. Vrijwillige buschauffeurs Fred van der Wijngaard en Piet Koolmees delen hun ervaringen en zoeken nieuwe ‘collega’s’.
Halte Capelle Centrum, tegenover De Koperwiek, een doordeweekse dag. Een grijze mevrouw met een volle boodschappentas komt Lijn 606 in. Ze checkt in met haar OV-chipkaart en neemt plaats op één van de acht stoelen. “Blij dat u er bent, chauffeur”, zegt ze. “Ik ben van jullie afhankelijk.” De chauffeur knikt: “Daar doen we het voor, mevrouw.” Een aantal haltes verder stapt een man met een rollator in. Zodra de rit verder gaat, klinkt een ringtone: You’ll never walk alone van Lee Towers. Het is de telefoon van de man. “Ben over tien minuten thuis”, houdt hij het kort. “U bent voor Feyenoord?”, informeert een medepassagier. “Dat kun je wel zeggen”, antwoordt de man. Bij halte IJsselland Ziekenhuis stappen drie mensen in. Twee van hen rijden voor het eerst mee. Ze kennen elkaar niet. “Bah, die regen”, zegt de één. “Ach joh, da’s goed voor je krullen”, zegt de ander.
De drie buurtbussen rijden van maandag tot en met vrijdag volgens een vaste route en dienstregeling door alle wijken van Capelle, Rotterdam Kralingseveer en Prins Alexander. Voor vrijwillige chauffeurs Fred van der Wijngaard en Piet Koolmees is het vertrouwde kost. Fred was tot zijn pensioen leraar Duits. “Maar op een bus rijden was altijd een droom”, vertelt hij. “Als jochie zat ik vroeger thuis tussen de schuifdeuren busje te spelen. Fantastisch dat het alsnog is uitgekomen.” Piet begon zijn werkende leven als CV-monteur. “Maar de langste periode zat ik in de beveiliging. Veel op de weg gezeten; ik had dus altijd wel wat met vervoer.”
Ooit reageerden ze op een advertentie voor chauffeurs voor de buurtbus, zoals die nu weer worden gevraagd. Voor minimaal één keer in de twee weken een dienst van zes uur. Waar je aan moet voldoen? “Je hebt een geldig Nederlands rijbewijs B en moet goed en rustig kunnen rijden”, legt Piet uit. “Het is geen racebaan”, haakt Fred in. “Punctueel, maar ook relativeren. Een brug kan openstaan, een metro-overgang dicht; daar doe je niks aan.” Piet: “Je moet met mensen kunnen omgaan, daar lol in hebben en energie van krijgen.” Fred: “Kom ik ‘s avonds thuis, heb ik een voldaan gevoel.” Piet knikt: “Je hebt wat voor de mensen kunnen betekenen.”
Zie voor informatie: www.buurtbuscapelle.nl/vrijwilligers