Waar of niet waar
Een vriend die lang in Maurik heeft gewoond, belde me geschrokken op. Hij had in de krant gelezen dat het oproer kraaide in het dorp Maurik. Daar zouden inwoners bij het gemeentekasteel een bus met asielzoekers te lijf zijn gegaan. Het leek hem, Maurik kennende, een sterk verhaal. Of ik er meer van wist. Ik moest hem teleurstellen. Het fijne weet ik er ook niet van. En dat geldt voor heel Maurik. Niemand heeft die bewuste avond een strafbaar feit gezien. Niets aan de hand, rapporteerde de politie dan ook. Toch meldde de waarnemend burgemeester de volgende dag in een persbericht dat geprobeerd was de bus tegen te houden. Intimiderend en onacceptabel, vond ze dat. Ja, en toen had je de poppen aan het dansen. Waar of niet waar, de media sprongen er bovenop. Zo stond het dorp landelijk te kijk. Een groep inwoners is er behoorlijk over in de wiek geschoten. De burgemeester heeft nu een handtekeningenactie aan haar broek gekregen. Met als eis: politieke excuses.
Blijft de vraag hoe het allemaal zo uit de hand kon lopen. Misschien moeten we even naar Mauriks verleden kijken om daar achter te komen. Het dorp is het dorp niet meer. Het is vooral onpersoonlijker geworden. De burgmeester van de toenmalige gemeente Maurik liep ’s avonds een rondje door het dorp en was voor iedereen aanspreekbaar. Wethouders waren gewone mensen uit de dorpen en geen politieke pendelaars. Het gemeentehuisje was altijd toegankelijk. Bode Van Baren schonk koffie. Nu staat er een miljoenen kostende burcht vol met camera’s en geüniformeerde bewakers.
In zo'n dorp smelt het vertrouwen tussen bevolking en bestuur als een softijsje dat een kind verdrietig op straat heeft laten vallen. Ooit was het een hechte gemeenschap met mensen die elkaar kenden en hielpen. Gehard door hun geschiedenis. Gehard door het werk in de steenfabrieken, de slavernij van de regio. De mannen plukten riet aan de overkant van de rivier en ruilden dat in het dorp voor levensmiddelen. Het leverde de Maurikkers de bijnaam Rietpikkers op. Ik schrijf het met een hoofdletter, uit respect. Ze pikten riet, maar lieten zich niet met een kluitje in het riet sturen. Dat pikten ze niet. Toen niet en nu nog niet.
(reageren: jbeijer@upcmail.nl)