Appelproppen

De zomerstop zit erop. Mijn vingers dansen weer over het toetsenbord om mijn column te schrijven. Ik heb er zin in en ik voel me goed, na alles wat mij lichamelijk overkomen is. Alleen mijn nek is nog wat stijfjes. Maar daar heb ik wat op gevonden. Ik oefen mijn nekspieren op de vrolijke klanken van de Snollebollekes. Naar links, naar rechts. En nog unne keer, naar links, naar rechts. Mijn eigen Snollebollekes-therapie. Die feestband lijkt me ook iets voor Appelpop. Voor volgend jaar dan. Als dit muziekspektakel dan nog bestaat. Een boze buurman kan er niet tegen. Het is hem te luidruchtig. Hij is zelfs naar de rechter gestapt. Ik moest wel even grinniken toen ik dat las. We zitten tot over onze oren in de stikstofcrisis en de energie-ellende. De armoede slaat toe. En dan is er een inwoner van Tiel die een halszaak maakt van een muziekfestival. Gelukkig heeft hij geen gelijk gekregen van de rechtbank. Appelpop kan na twee jaar corona gewoon door gaan, maar ik hou er toch een ongerust gevoel aan over.

Hoe we deze brandende kwestie op kunnen lossen? Gewoon met oorproppen, lijkt me. Met Appelproppen. Mocht dat niet helpen dan heb ik nog wel een goede raad voor de klagende Tielenaar. Ga het komende weekeinde de stad uit en leg je oren te luisteren bij de Oekraïense vluchtelingen in Maurik die daar in chalets zijn ondergebracht. En vraag hen eens wat hun oren te verduren hebben gehad. Bommen, die kraters sloegen in hun huizen. Ontploffende granaten in de supermarkt. Het angstaanjagende luchtalarm. Het echoot nog na op hun trommelvliezen. Wie durft er dan nog te mekkeren over het geluid van Appelpop, waar vele duizenden bezoekers na twee jaar corona zoveel plezier aan beleven? De Maurikse Oekraïners zullen er niks van begrijpen. Het lijkt mij een aardig idee om hen uit te nodigen voor Appelpop. Ze kunnen wel een verzetje gebruiken na alles wat ze meegemaakt hebben. De buurman mag dan boos zijn, ik steek mijn nek graag uit voor dit mega-evenement. En dat bedoel ik figuurlijk, want in de praktijk gaat dat niet zo makkelijk met die stijve spieren.

Ik kijk er in ieder geval reikhalzend naar uit. Nou ja, reikhalzend. Ik moet niet overdrijven. Mijn hals reikt zo ver nog niet. Morgen maar weer oefenen met de Snollebollekes.

(reageren: jbeijer@upcmail.nl)