Weg met Poetin
Poetin is verdwenen. En zijn vrouwtje ook. Met de noorderzon vertrokken. Nee, ik heb het niet over die meedogenloze dictator die dood en verderf zaait in Oekraïne. Die krijg je zo maar niet weg, hoewel de geschiedenis leert dat ook een potentaat een houdbaarheidsdatum heeft. Met Poetin bedoel ik de mannetjes ekster die met zijn geliefde een paar keer een nest bouwde in de hoge boom in onze voortuin. Ik heb de vogel naar de Russische tiran genoemd vanwege zijn machtswellust. Het ekster vrouwtje heeft die karaktertrek ook, maar om haar Poetina te noemen vond ik wat te veel van het kwade.
Onze gevederde Poetin heeft altijd behoorlijk huisgehouden in de buurt van die grote boom. Luidruchtig bestal hij zijn soortgenoten, de duiven en de merels. Gulzig slobberde hij hun eieren op. Hij gunde hen nog geen korstje oud brood. Hij bombardeerde het nest van een paartje staartmezen. Een kunstig gebouwd nestje met een gat in het midden, een soort natuurlijke schuilkelder. Er bleef niets van over. Voortdurend was hij in conflict met roeken en kraaien, die hem niets gedaan hadden en die hij desondanks niet in zijn omgeving duldde.
Zijn gekrijs had iets weg van een angstaanjagend luchtalarm. Toch kon ik niet kwaad op hem worden. Hij wint het wat mentaliteit betreft, wel duizend keer van die niets ontziende Moskouse neo-tsaar. Onze tuin-Poetin deed alles open en bloot. Op klaarlichte dag. Geen stiekeme aanval in de nacht. Niet gedreven door vernielzucht, waarbij het alleen maar om het vernielen gaat. Deze Poetin en zijn geliefde zijn nu weg, afgedropen. Waarom ze op de vlucht geslagen zijn? Het zullen de stormen van de laatste tijd wel geweest zijn.
Misschien dat de takken van onze boom te veel zwiepten om het nest stabiel te houden. Het kwam in een mozaïek van twijgen op de grond terecht. Het hele ekster-domicilie lag in stukken. Joe Biden zal jaloers zijn. Zo makkelijk zal de Amerikaanse president niet van zijn onberekenbare Russische collega afkomen. Op de plek waar het nest heeft gezeten, zie ik nu 's morgens een dikke duif zitten. Onbeweeglijk alsof de vogel in een diepe overpeinzing verzonken is. Er heerst weer rust in onze tuin. En die duif. Zou dat een vredesduif zijn?
(reageren; jbeijer@upcmail.nl)