Boven Jan
Hier in de afdeling Markant van het Tielse Vrijthof bestaan geen grenzen. We zijn allemaal lotgenoten die dagelijks bezig zijn met hun herstel. We komen uit Kesteren, Ochten, Lienden, Buren, Tiel, Geldermalsen, Zaltbommel, noem maar op. Hier zijn we allemaal Betuwenaren, verbonden met elkaar. En even niet gescheiden door die willekeurige gemeentegrenzen, die van de Betuwe zo’n onlogisch verdeeld politiek landschap hebben gemaakt. Chauvinistische gemeentebestuurders, die niet verder kijken dan hun eigen stukje Betuwse klei, kunnen hier nog wat leren.
Ik leer hier ook veel. Bijvoorbeeld hoe je met een arm, die aan een gebroken schouder bungelt, een gepeld ei kunt eten. Wat een getob. Mr. Bean is er niks bij. Het gladde ei glipt steeds weg als ik het mes erop zet. Het huppelt als een golfbal over de tafel. Net op tijd weet ik met een opgeheven knie te voorkomen dat die gladjanus over de vloer rolt.
Het hoogtepunt van de week is hier de operatie Jan Onder De Douche. De grote stukjesschrijver zit nu als een klein kind op een laag stoeltje onder de lauw warme waterstraal. De knellende nekbrace mag dan even af, een ongekend genot. De fysiotherapeut klemt haar handen stevig om mijn kinnebak. Voorzichtig masseert de verpleegkundige de shampoo in mijn haar. De geoefende handen van de fysio verplaatsen zich daarna naar mijn voor- en achterhoofd. Dan kan de scheerbeurt beginnen. Dat alles, inclusief het wassen van mijn bont en blauwe boven- en onderlijf, neemt toch al gauw een half uur in beslag.
Een wat angstig half uur. Spannend ook. Ik heb het gevoel dat mijn hoofd er af knikkebolt. Dat het gaat zweven. Of onheilspellend opstijgt als de Langnek van de Efteling.
Pas als ik weer aangekleed ben en de brace weer stevig om mijn nek geklemd zit, voel ik me weer boven Jan. En laat ik mijn vingers nog even controlerend over mijn wangen (door die brace lijk ik op een hamster) glijden. Om te voelen of alles nog wel vast zit. Een wees gerust, beste lezer, niks aan de hand. Geen medelijden. Het hele zaakje zit nog op z’n plek. Er is helemaal niets los.
Ik ben gewoon zelf een losbol.
(reageren: jbeijer@upcmail.nl)