Mislukt
“En deze is óók al mislukt!” Mijn kleuter is top op het bot gefrustreerd. Ik tref hem krijsend aan met zijn blok aquarelpapier. Op elk vel een paar goudgele strepen. Stuk voor stuk potentiële leeuwen, maar niet eentje is goed genoeg op deze grauwe dag in januari.
Het is alsof ik in de spiegel kijk. Ik overweeg een potje lekker mee te janken. Ook bij mij lukt er een hoop niet, deze eerste weken van 2022. De snoozeknop van de wekker is mijn beste vriend. Waar ik zin voor moet maken, gaat maar moeilijk. Van zoiets als een boodschappenlijstje opstellen tot gewoon mijn werk doen. Dagelijks sleep ik mezelf naar ‘kantoor’, ondanks dat ik er met één trap af en twee hoekjes om al ben. Na een half uurtje werken krijg ik zin in zin die ik juist moet beteugelen: onder de dekens kruipen, een hulplijn bellen, troostvoedsel en nog meer koffie.
Ik ben werkelijk niet vooruit te branden. De deur uitgaan is een opgave die veel doorzettingsvermogen eist. Tijdens weer een lockdown voelt buiten zo langzamerhand hetzelfde als binnen. Een blik vanaf de dijk over de fruitgaarden uitzichtloos. De mist als een lusteloze bubbel waar ik al te lang in zit. De waterige kou als een chronisch gebrek aan spontane, onbezorgde en warme knuffels. Iedere dag als een leeg vel papier waarop we maar een beetje lopen te kliederen met z’n allen. In onze zoektocht naar een weg uit deze pandemie laten we een hoop mooie, maar steeds minder mooie strepen achter ons. Waar de één iets met de beste bedoelingen tekent, staat de ander al klaar om het resultaat eens flink af te zeiken. Ik ben het gewoon zo vreselijk zat allemaal.
Ondertussen druppen de tranen van mijn kleuter stuk voor stuk op het papier. Ik pak een kwastje en meng het vocht met de mislukte strepen van zijn aquarelpotloden. Er verschijnt een gouden vlek met twee oogjes erin en een paar snorharen. Een prachtige leeuw lacht ons het leven toe.