Yael van Heemst maakt noodgedwongen even pas op de plaats
SportKRIMPEN AAN DEN IJSSEL • De carrière van Yael van Heemst staat even ‘on hold’ door een blessure. ‘Balen, maar ook dat hoort bij topsport’, stelt de Krimpense judoka in onderstaande monoloog:
‘Het ging eigenlijk heel goed in mijn eerste partij op de Grand Slam in Abu Dhabi. Ik stond op winst totdat ik me liet verrassen en hard op mijn schouder terechtkwam. Ik wist gelijk dat het foute boel was. Uit onderzoek bleek dat ik mijn band/kapsel bij mijn AC-gewricht gescheurd had.’
‘Mijn eerste reactie was er één van frustratie. Ik vond het zo cool, dat ik als junior aan dit hoog aangeschreven seniorentoernooi mee mocht doen. Dat was echt een eer. Ter indicatie: als ik deze partij had gewonnen had ik tegen de nummer twee van de wereld mogen judoën. Daar doe je het voor. Aan de andere kant hoort dit ook bij sport en zeker bij een zware sport als judo. Eigenlijk heb je altijd wel een pijntje of blessure. Ik kon het dan ook vrij snel accepteren; het is niet anders. En als het dan toch moest gebeuren, dan maar in deze periode. Ik had de komende maanden geen toernooien staan.’
Mitella
‘Ik heb nu een mitella en loop gelijk tegen allerlei praktische problemen aan, waar je normaal gesproken geen last van hebt. Hopelijk kan ik mijn arm snel weer gebruiken om in ieder geval wat te kunnen doen. Aan de andere kant moet ik vooral geduld hebben om de blessure goed te laten herstellen. In principe staat voor de revalidatie drie maanden.’
‘Als nieuwbakken senior moet ik eigenlijk weer helemaal onderaan beginnen. De concurrentie is loodzwaar, ook in mijn klasse tot 78 kilo. Voor het mooie ben ik enkele kilo’s te licht. Krachttraining voor extra spiermassa moet uitkomst gaan bieden. Daarna wordt het afwachten wat het seizoen gaat brengen. Ik sta ook bij de verdeling van de toernooien onderaan de ladder. De dames van de A-ploeg gaan voor. Maar dat hoort erbij. Ik zal mezelf continu moeten bewijzen om mijn plekje te vinden’.
‘Het is dus lastig om een doel voor volgend jaar aan te geven, zeker met deze blessure erbij. Tot nu toe kijk ik zeer tevreden terug op mijn verblijf hier op Papendal. Ik train dagelijks met de beste judoka’s en ben blij met de geboekte progressie de afgelopen jaren. Wat opleiding betreft ben ik geswitcht van psychologie naar pedagogiek. Dat eerste deed ik aan de universiteit en bleek toch lastig te combineren te zijn met judo. Pedagogiek aan de hogeschool bevalt in dat opzicht beter. Want hoe zeer ik mijn pijlen ook richt op een topsportcarrière in de judo, ik zal ook aan mijn maatschappelijke toekomst moeten denken.’