Krimpen neemt afscheid van tijdelijke bewoners
AlgemeenKRIMPEN AAN DEN IJSSEL • Na acht weken noodopvang voor asielzoekers aan de Krimpense Sliksloothaven was het vorige week tijd om afscheid te nemen. Inwoners van Krimpen en bewoners van de hotelboot blikten tijdens een bijeenkomst in de kantine van DCV terug op een mooie tijd. Een periode waarin vriendschappen zijn gesloten en herinneringen gemaakt.
Kelly Oostlander coördinator van de dagbesteding vertelt: “Toen ik hoorde dat deze opvang in Krimpen zou komen heb ik direct binnen KrimpenWijzer aangegeven betrokken te willen zijn. Ik wilde deze mensen graag helpen bij een zinvolle dagbesteding en een bijdrage leveren aan het contact tussen culturen en religies, maar vooral tussen mensen.”
Ze durft best te zeggen dat dat gelukt is: “De afgelopen weken hebben ontzettend veel mensen hun best gedaan om de bewoners zich welkom te laten voelen, kennis te laten maken met Krimpen en te voorzien van basiszaken zoals kleding en schoenen. Van ondernemersclubs en fondsen tot kerken en individuele bewoners, die hun huis en hart hebben opengesteld. De mannen hebben op diverse plekken in de gemeente gesport, muziek gemaakt en de taal geleerd. Ze hebben geholpen bij de inrichting van de noodopvang voor Oekraïners en zijn bij heel wat Krimpenaren op visite geweest.”
Meet en Eat
Een van de vaste activiteiten op de agenda was Meet and Eat door Inloophuis Crimpen-Inn. Henny Trouwborst en Conny de Koning hebben samen met een groep enthousiaste vrijwilligers van diverse nationaliteiten acht weken lang twee keer in de week samen met de bewoners gekookt en gegeten.
Henny vertelt: “In de groep zat zowel een kok uit Jemen als een kok uit Syrië. Zij wilden graag lokale maaltijden koken voor de groep. Ze gingen mee boodschappen doen en kookten en de groep ruimde alles zelf op. Door de hulp van Marwa, een Syrische vrouw, en Ali, een Jemenitische man, die al langer in Nederland wonen en Nederlands en Arabisch spreken, kon er goed vertaald worden. Maar ook diverse mannen spraken goed Engels en een aantal zelfs al een beetje Nederlands.”
Dat zorgde voor mooie gesprekken, vervolgt Henny: “De mannen hadden erg veel waardering voor de hulp en vriendelijkheid van iedereen. Ze zijn zo blij dat zij veilig zijn. Vaak hebben zij hun gezin en familie achter moeten laten. Vluchten als gezin is heel gevaarlijk. Ze hopen op deze manier een veilige route voor hun gezinnen te creëren, die nog steeds in onveilige (oorlogs)situaties verkeren”.
De mannen zijn ondertussen verhuisd naar twee andere noodopvanglocaties in respectievelijk Vlissingen en Gouda.