Gezondheid gaat boven voetbalpassie
papendrecht • "Het kostte me enorm veel moeite om het aan mijn medespelers en de technische staf te vertellen", vertelt de 31-jarige sportman, die jarenlang in het eerste elftal van vv Papendrecht speelde en de voorbije zomer de overstap naar Sliedrecht maakte.
"Gaandeweg dit seizoen voelde ik steeds sterker dat het voor mijn gezondheid beter was om prestatievoetbal vaarwel te zeggen. Ik merkte dat het me teveel kracht en energie kostte in relatie tot mijn werk en mijn privé-leven en wilde een terugval absoluut voorkomen. Alleen.... dan komt het moment waarop je dat moet gaan vertellen aan je ploeggenoten, jongens met wie je het uitstekend kunt vinden en met wie je graag in het veld hebt gestaan. Het heeft me goed gedaan dat ik bij Sliedrecht alle begrip kreeg voor mijn besluit. Wat denk ik zeker ook heeft meegespeeld was dat de jongens en de trainer konden zien hoe moeilijk ik het er mee had om ze te zeggen dat ik er mee ging stoppen."
Vorig seizoen werd Nick Kamerling getroffen door een burn-out. Een sluipend proces ontwikkelde zich van een hobbel tot een heuvel en een uiteindelijke berg die niet meer te overzien was en er voor zorgde dat hij in alle opzichten terug naar nul ging. "Een burn-out is een klote ziekte", weet Kamerling. "Ik hoorde er in het verleden wel eens over, maar had niet echt een idee wat het inhield en wat het met je doet. Toen het me overkwam voelde het als een dreun die alles stilzette. Je hele leven verandert in één klap. Elk houvast lijkt weg. je bent nergens meer toe in staat. En het bizarre is: je voelt het niet aankomen. Echt, je kunt beter je beide benen breken dan dat je een burn-out overkomt. Een burn-out is een ziekte waar in de maatschappij erg weinig aandacht voor bestaat. In onze samenleving is het vooral zaak om altijd maar 'aan te staan' en te presteren. Daarbij gaan mensen voorbij aan de signalen die hun lijf geven. 'Nog wat meer druk kan ik best aan'; zeg je tegen jezelf. Tot het lijntje breekt en je keihard op je bek gaan. Dat is mij overkomen. Ineens ging het licht uit. werken ging niet meer, van kleine dingen genieten was er niet meer bij. Het is nauwelijks te beschrijven hoe je je voelt."
Sinds hij de voorbije winter zijn burn-out opliep ging Nick Kamerling een traject in om langzaam maar zeker weer op de been te komen. "Weer voorzichtig gaan werken en mijn overstap naar Sliedrecht pasten in dat plaatje", zegt hij. "Ik had er deze zomer echt weer zin in om tegen een bal te trappen. Maar toen het seizoen eenmaal begonnen was, voelde ik de weerstand toenemen en kwam het besef dat het verstandig was om gas terug te nemen. In eerste instantie verdrong ik die gedachte nog omdat ik als basisspeler mijn verantwoordelijkheid voelde naar het elftal toe. Toen ik vervolgens op de bank kwam te zitten, veranderde dat. 'Waarom doe ik al deze moeite als ik niet speel?', vroeg ik me af. Dat was voor mij het laatste zetje op weg naar het afscheid. Laat wel duidelijk zijn dat ik niemand mijn reserverol kwalijk neem, he. Geen kwaad woord over Sliedrecht. Ik heb het er goed gehad. Maar ik weet ook dat mijn gezondheid - fysiek en mentaal - boven alles moet staan en voetbalverplichtingen in combinatie met werk en privé teveel zijn. Nu ik het besluit om te stoppen met voetballen heb genomen, voel ik opluchting en rust in de kop. Dat is fijn. Ik kan me nu op andere dingen richten. Op mijn doel om honderd procent gezond te worden. Aan de wens van mijn vrouw en ik om, als het ons gegeven is, ooit papa en mama te worden. In het leven gaat het vooral om gezondheid en eenvoudig geluk. Er was in mijn geval een burn-out voor nodig om te ervaren dat deze dingen /écht belangrijk zijn. Dat neemt niet weg dat ik met plezier terug kijk op al die jaren als amateurvoetballer. Dat boek is nu echter wél dicht. Ik sluit niet uit dat ik ooit weer op een veld tegen een bal ga trappen, maar het prestatievoetbal is voor mij voorbij. Daar moet je overigens ook niet a te dramatisch over doen. Ik ben per slot van rekening bijna 32. Dan weet je sowieso dat er een moment komt waarop het klaar is. Bij mij is dat nu. Het is goed zo."
Jan Timmer