'De wil om te helpen, is er zeker'
molenlanden • Bij het voormalige gemeentehuis in Hoornaar hees ze samen met wethouder Piet Vat en onder toeziend oog van VN-ambassadeur handicap in Molenlanden, Eric Grip uit Arkel, de vlag van de Week van de Toegankelijkheid.
De aanleiding dat ze betrokken raakte bij deze officiële handeling was een mail die ze stuurde aan burgemeester Theo Segers. "Ik had gelezen dat er bij het seniorenconvenant gevraagd was hoeveel mensen er met een visuele beperking in Molenlanden zijn. Het antwoord: 750. Nou, ik ben nummer 751. Er is geen rekening gehouden met jongeren die slechtziend of blind zijn en die tegen allerlei beperkingen in het dagelijks leven aanlopen." Jezelf laten horen en zien, dat is de oproep die ze graag wil doen. "Als je op wat voor manier dan ook een beperking hebt, meld je dan bij de gemeente Molenlanden. Mijn ervaring is dat er echt naar je geluisterd wordt, dat je serieus wordt genomen. Maar daarvoor moet je wel je vinger opsteken. Anders verandert er niks. En het is nodig; er wordt nog steeds teveel gedacht vanuit mensen zonder beperking."
Zelf ziet ze vanwege progressieve myopi maar de helft van wat normaal is. Dat betekent dat Tabitha slechts tot een meter dingen scherp ziet. Regelmatig zorgt dat voor problemen, onder meer dichtbij huis. In het Noordelose dorpshuis, het Noorderhuis, zijn de glazen deuren een obstakel. "Ik kan ze niet goed zien en loop daar dus letterlijk en figuurlijk tegenaan. Het zou heel erg helpen als er een sticker met een contrasterende kleur op geplakt wordt." Beheerder René Heijboer, ook aangeschoven bij het gesprek, belooft dat op te pakken. Het tekent wat beiden betreft de houding in de gemeente. Er is veel mogelijk, maar het moet wel aangegeven worden. Heijboer: "Toegankelijkheid is een onderwerp waar je steeds alert op moet blijven. Zo merkten we de afgelopen tijd bijvoorbeeld dat het goed is om een rolstoel klaar te hebben staan voor mensen die slecht ter been zijn. Daar gaan we nu voor zorgen."
Het draait om bewustwording, ervaart Tabitha. "Sinds kort maak ik gebruik van een stok. Naast dat het mij helpt om onder meer stoepranden en traptreden te voelen, zien mensen nu meteen dat je een visuele beperking hebt. Dan zetten ze een stapje opzij als dat nodig is of bieden ze aan je te helpen. Dat is echt een verademing. De wil is er zeker om mensen met een beperking te helpen, maar we moeten wel onszelf laten horen en zien."