De stunt
De ene school heeft hem traditioneel, de andere niet: de examenstunt. Scholen waar hij niet voorkomt, kopen hem vaak af. Alle examenleerlingen mogen in de buurt van hun laatste schooldag mee naar iets populairs. Disneyland, de Efteling, dat werk. Met als tegenprestatie: geen gestunt.
Ik heb op vier scholen gewerkt, en heb best het een en ander op dit vlak mogen meemaken. Er zaten scholen bij waar het de gewoonte was van tevoren enig overleg te hebben met het organiserend comité. Daarbij waren er ongeschreven regels: het meeste bleef geheim, alleen was er dan vaak wel een docent of een conciërge die in het complot zat – die wist meer, maar deelde dat dan niet. Als directeur mikte ik er altijd op dat die ene docent of conciërge zijn best deed al te grote uitspattingen te voorkomen. Het was altijd spannend of alle leerlingen zich een beetje zouden inhouden. Ik weet nog die keer in Dordrecht dat we met vrijwel alle docenten (een enkeling had zich op de wc verschanst) in polonaise over het plein liepen, samen met de eindexamenleerlingen. Ze hadden een heel spelletjesprogramma gemaakt voor ons, het was best gezellig. Vanuit de lokalen die het plein omgaven, keken honderden leerlingen van de niet-examenklassen toe. Maar op het moment dat ik uit steeds meer ramen van die lokalen prullenbakken, stapels proefwerkpapier, bordenwissers, zelfs bureaustoelen naar beneden zag komen, brak het zweet me uit. Ik zag direct de vragende ogen van de collega’s, voor me, met name van die op de wc: jij vond dit toch goed? Waarom eigenlijk?
Het is wel net alsof de stunts van vroeger creatiever waren. Misschien word ik te oud, misschien snap ik het allemaal niet meer zo, maar als leerlingen hun best deden iets bijzonders te organiseren, was het helemaal niet zo erg om voor gek gezet te worden. Integendeel. Wat je tegenwoordig langs ziet komen aan examenstunts in het land, is vaak vooral: zo veel mogelijk viezigheid of troep de school in, en dan gauw weer weg. Geen grappen, geen knipoog, geen contact met je docenten, met de conciërges en al die anderen met wie je jarenlang opgetrokken bent. Jammer hoor. Dat moet toch leuker kunnen?
Arno van Staalduine
Het Heerenlanden