Plaats in de herberg
Het komt natuurlijk wel eens vaker voor dat tijdens een meerdaagse schoolreis een leerling naar het ziekenhuis moet. Je stuurt altijd genoeg docenten mee, zodat er iemand bij zo’n pechvogel kan blijven. Zo ook nu: toen Ralf uit 3vt op vrijdagmiddag tijdens de wintersportreis zo fors uit de bocht gevlogen was dat hij naar het ziekenhuis moest, gingen meneer Gort en meneer Van Wijk met hem mee. Ralf met de traumahelikopter, zij met de taxi. Van Neukirchen naar St. Johann. In St. Johann communiceerden ze met de ouders, maar ook met Ralf via de telefoon. Vanwege corona mochten ze niet naar hem toe. Gelukkig ging het best goed, maar hij moest nog wel een nachtje blijven. Ze namen contact op met school, er werd besloten dat zij ook de nacht in het stadje zouden doorbrengen.Dus: op zoek naar een hotel. In het eerste hotel was één kamer vrij, alleen: absurd duur. De mannen gingen aan de wandel, bekeken en passant het plaatselijke kerkje, klopten overal aan, ook digitaal, maar er bleek nergens plaats in de herberg. Dan maar terug naar dat eerste hotel. En ja, die kamer was inmiddels vergeven. Het werd al laat. Gegeten hadden ze ook nog niet. Bij meneer Gort en meneer Van Wijk kwam de gedachte op dat er nog een laatste toevluchtsoord moest zijn: de kerk. Daar zouden ze hen de deur toch niet wijzen? Ze moesten wel even wachten: de avondmis werd er nu opgedragen. Toen de kerk uitging, liepen zij tegen de stroom in naar binnen. De pastoor sprak hen aan: wat kon hij voor ze doen? Waren de mannen op zoek naar onderdak, hadden ze nog niet gegeten? Maar natuurlijk, kom maar mee naar de pastorie, er kon bij hem gelogeerd worden. Hij moest zelf ook nog eten; brood, was dat okay? De twee docenten vonden het natuurlijk prima, ze waren al lang blij dat ze gered waren. En het werd nog gezellig ook: met een flesje wijn erbij hebben de drie mannen nog een tijd lang zitten praten. In het Nederlands, want de moeder van pastoor Erwin kwam uit Zeeland. De volgende dag stond het ontbijt voor ze klaar. En Ralf? Die kon net als zijn begeleiders zaterdag naar huis, had niks gebroken, wel gekneusde ribben. Hij was maandag weer op school. Meneer Gort en meneer Van Wijk ook, met een prachtig verhaal voor in de personeelskamer.
Arno van Staalduine
Het Heerenlanden