meerkerk • Lange tijd ontkende Hannie Bakkers uit Meerkerk dat haar moeder begon te dementeren. Later schreef ze een boek: ‘Help, mijn moeder is/wordt dement!'
Het was in 2006. Hannies vriend (inmiddels echtgenoot) ging voor het eerst mee naar haar moeder, Berta Bakkers-Prins. Via een beeldbelverbinding vertelt Hannie: "Hij zei: ‘Jouw moeder is dement'. Ik werd eerst boos. Maar hij herkende de symptomen en bleek gelijk te hebben. Mijn moeder was bijvoorbeeld vaak dingen kwijt. Dan vonden we haar bril in het diepvriesvakje. Toen we met haar naar de dokter gingen, is vrij snel de diagnose gesteld.”
Bertha bleek Lewy body te hebben, een vorm van dementie die vaak gepaard gaat met verschijnselen die doen denken aan Parkinson, zoals trillende handen. "Het werd steeds duidelijker, we konden er niet meer omheen. Toen het erger werd, bespraken we met haar of ze in haar eengezinswoning wilde blijven wonen. Ze wilde haar huis niet uit. Samen met een van mijn zussen heb ik toen de zorg op me genomen. Er was ook hulp van Rivas en een vriend. Op een gegeven moment ging ze overdag naar de dagopvang.” De dementie bracht ook iets moois. "Ik kom uit een warm nest, maar de band met mijn moeder was anders dan ik gewild had omdat ze nooit haar emoties liet blijken. Zelf ben ik een gevoelsmens. Mijn moeder leerde als kind om niet te zeuren en door te gaan. Toen ze dementie kreeg, viel dat masker af. Daardoor kwam ze steeds dichter bij mij te staan.”
Toen Bertha's vertrouwde buurvrouw verhuisde, verslechterde de situatie snel. De familie moest op zoek naar een verpleeghuis. "We vonden een goed tehuis: De Lange Wei in Boven-Hardinxveld. Dat was heel fijn, maar mijn moeder vond dat we haar wegstopten. Omgaan met haar boosheid vond ik heel lastig.” De laatste fase was het moeilijkst, vond Hannie. "Je ziet je moeder kind worden. Ze kon steeds moeilijker uit haar woorden komen. Op een dag hadden we een gesprek met de geriater, over de behandeling. Toen we bij mijn moeder gingen kijken, begrepen we waarom de arts een gesprek wilde: mijn moeder stond in de lucht te klauwen en had lege ogen. Mijn zussen en ik hebben toestemming gegeven voor injecties waarvan ze rustig zou worden. Na drie dagen is ze overleden. Dat was in juni 2017. Ze is 88 geworden.”
Al voordat haar moeder overleed begon Hannie met het opschrijven van haar gevoelens. "Steeds als ik mijn moeder bezocht had, schreef ik de belevenissen van mij af. Mijn boek bestaat uit twee delen. In het eerste deel vertel ik hoe het bij ons thuis ging, hoe mijn jeugd was. Het tweede deel is een dagboek met mijn verslag over de vorderende dementie. Dat er nu een boek over haar is, vind ik een mooi idee. Alsof ze in dat boek een beetje verder leeft.”