vianen • 'Zo’n 55 jaar geleden tijdens de schoolvakanties kon ik als kind nooit op vakantie gaan, omdat wij thuis een boerenbedrijf hadden.'
'Logeren bij tantes en ooms behoorde wel tot de mogelijkheden en zo werden nichten en neven regelmatig tijdens die vrije dagen uitgewisseld. Soms maakte ik daarvoor een korte reis met de fiets of maakte ik juist een, in mijn ogen, lange busreis van ruim vier uur van Everdingen naar ‘s Gravenzande. Uiteindelijk arriveerde ik dan bij een, zoals dat destijds werd genoemd, burgergezin, waarin ik veel comfort genoot. Er was daar namelijk meer ruimte voor vrije tijdsbesteding dan bij het bedrijvige thuisfront. De natuur was er ook heel anders, geen rivierengebied met zicht op de meanderende rivier en zijn brede uiterwaarden, maar juist aan de horizon een immense zee met dichtbij een kolkende branding.
Na de ongeveer twee weken durende verwennerij werd het jammer genoeg weer tijd om met de 'lange' terugreis te beginnen en nam ik afscheid van de zeer gastvrije familie. Daar had ik toch wel wat moeite mee. Dat was dan ook de reden dat ik op de terugweg, na het passeren van de Lekbrug bij Vianen, altijd nog even, met weemoed vervuld, over mijn schouder naar deze brug terugkeek. Het zien van de Lekbrug van Vianen gaf me enerzijds een gevoel van mentale pijn, maar er zat ook een belofte in. De belofte dat ik er, misschien over enkele maanden, in tegengestelde richting weer overheen zou mogen reizen.'
Marian den Hertog