'Fotografie blijft het mooiste vak van de wereld'
Veertig jaar succesvol en tóch twijfels
buren • De basis voor de uitoefening van zijn vak legde Chris in Den Haag, tijdens de opleiding Fotonica, de leer der fotonen. Aan het begin van de tachtiger jaren was er door de economische crisis weinig werk te vinden voor een fotograaf met een leerschool die een behoorlijk wetenschappelijke tintje heeft. "Daarom ben ik in september 1981 - na wat geharrewar- voor mezelf begonnen, mede ingegeven door het overlijden van mijn vader. Een jaar eerder was ik uit Delft teruggekeerd naar mijn Betuwe. Het Betuwse landschap is door de jaren heen één van mijn belangrijkste drijfveren geweest om mooi werk te maken."
De fotograaf liep aan het begin van zijn carrière met wat foto’s van landschappen onder zijn arm bij bedrijven in de regio binnen om ze aan de man te brengen. "Dat viel eigenlijk toch best wel tegen", blikt hij terug. "Het gekke is dat er nu evenwel nog steeds belangstelling voor is. Aan het begin van deze maand heb ik een afspraak gehad om een expositie te houden met foto’s van veertig jaar geleden."
Chris' carrière ging niet over rozen. Zeker in de eerst tien jaar waren er de doornen der onzekerheid, die hem venijnig prikten. "Ik heb veel twijfels gekend in de eerste tien jaar van mijn bestaan als zelfstandig fotograaf. Die houd ik op één of andere manier. Soms denk ik nog steeds: Als het maar goed genoeg is. Dat blijft. In principe ben je er nooit. Volgens mij heb je dit ook nodig om jezelf te blijven ontwikkelen." Chris geeft toe dat dit zelfs in deze tijd van digitale technieken en fotoshop een thema blijft. "Vroeger werd ik ook bloednerveus van fotomodellen die per dag 10.000 gulden kostten. Dat gaf ook altijd spoortjes twijfel."
Van Koeverden heeft zich via vijf jaar Persdienst, studiofotografie, medische fotografie, meubelfotografie en kledingfotografie ontwikkeld tot een echte allrounder. "Ik heb op heel veel vlakken dingen gedaan en daardoor nooit een specialisme nagestreefd." Vanachter de camera kreeg Chris een eigen kijk op onze samenleving. "Ik zie dat mensen veel poses aannemen die ze door reclamecampagnes voorgeschoteld krijgen. Ik merk veel kopieergedrag op, om me heen. Vooral bij de jeugd is dat ontzettend zichtbaar. We blijven tenslotte kuddedieren." Hij zag ook de agrarische sector veranderen en de manier waarop we onze kantoren inrichten. "Dat doen we steeds meer met retromateriaal. Dat heeft de laatste tien jaar een ontzettende vlucht genomen. De circulaire samenleving zie ik als een echt begin van het besef dat we zuinig moeten zijn op onze planeet." Hij ziet ook vaak opvallende tafereeltjes. Bijvoorbeeld een vijftal 'dure' heren dat een half uur naar iets staat te kijken, terwijl anderen het werk doen. "Dat leg ik dan graag vast op beeld. Ik mis ook wel eens iets. Ik heb best vaak gedacht: Had ik nu maar een camera bij me." Een zorgelijke ontwikkeling vindt Chris dat de journalistiek in een steeds moeilijker vaarwater komt. "De vrijheid van meningsuiting staat onder druk. Een aantal dingen is nog steeds hetzelfde als veertig jaar geleden. Geweld blijft helaas actueel. Kijk maar naar wat er gebeurt met mensen die afwijken van de zogenaamde norm. Diep triest vind ik dat."
Achter de succesvolle fotograaf staat zijn vrouw, Ine. "Zonder haar was het niets geworden. Zij regelt alles. En ze remt me af als ik doorsla naar de kunstkant. Ik ben een groot fan van ZERO, een kunststroming die zo weinig mogelijk laat zien om zo veel mogelijk te vertellen. Daar kun je niet overal mee aankomen. We zijn een sterk en hecht team." Chris gaat voorlopig door met fotograferen, zolang mensen zijn werk blijven afnemen. "Ik vind het leuk om startende bedrijven te helpen. En ik heb me voorgenomen meer fotografiecursussen te gaan geven, want ik vind het nog steeds hartstikke leuk allemaal. Misschien is daar meer belangstelling voor in het bedrijfsleven. Fotografie is wel een vak dat je dagelijks moet onderhouden. Och, dat houdt me actief."
Arno voor de Poorte