Patatje Vrede
Voor ik aan een nieuwe column begin, vraag ik mijn kleuter altijd waarover ik zal schrijven. Inmiddels kan ik het antwoord playbacken, want dat is standaard zijn favoriete eten: patat. Vandaag gaat zijn wens in vervulling en wel hierom:
Ik eet zelden patat omdat ik er zin in heb, maar vaak omdat het werkwoord ‘plannen’ niet in mijn woordenboek staat. Ik laat de dag graag komen zoals hij komt. Plannetjes kunnen niet in duigen vallen en omdat ik geen verwachtingen koester, raak ik minder snel teleurgesteld. Best handig in een tijd waarin corona de spelregels van het leven om de haverklap verandert. Het is dan ook één grote nachtmerrie dat ik door alle maatregelen praktisch niets meer aan het toeval over kan laten. De spontaniteit is er zacht gezegd wel vanaf. Dat blijkt bij uitstek op zo’n dag dat ik vlak voor etenstijd ontdek dat mijn koelkast leeg is. Te laat om nog verse ingrediënten voor een verantwoorde maaltijd bij de buurtsuper te halen. Met aan mijn been een chagrijnige kleuter die zogenaamd vergaat van de honger. Duidelijk een noodsituatie die een retourtje Rhenoy, naar onze favoriete cafetaria in West Betuwe, rechtvaardigt. Dankzij een galante heer die de deur voor mij openhoudt, rol ik binnen 10 minuten de snackbar binnen. Weliswaar mét mondkapje op, maar ik mis wel de mededeling in vette letters op de deur: na 17:00 uur alleen afhalen na telefonische bestelling. Een medewerker wijst mij voorzichtig op de regels, wat gepaard gaat met een hoop verontschuldigingen. Verbaasd hoor ik het aan. Ben ik hier niet degene die excuses aan moet bieden? Al snel blijkt dat heel wat klanten hun bestelling ogenblikkelijk wijzigen in een patat oorlog, zodra ze gewezen worden op coronamaatregelen waar ze zich niet aan houden. Zonder gêne dansen ze met middelvingers of strooien met ziektes, lichaamsdelen en verwensingen. Hoe netter het pak, hoe groter de kak die de frietbakkers over zich heen krijgen. Ongeacht of deze klanten aan het juiste adres zijn, storten zij hun eigen waarheid als diarree over hen uit. Met verve nemen ze hun hobby offline net zo serieus als ze op de socials doen.
Samen met mijn kleuter wens ik daarom dat we, met kerst in aantocht, massaal een patatje vrede bestellen. Een bak goudgele friet, overgoten met hartverwarmende rode saus. Geserveerd met zachtmakende vette ballen en bestrooid met eetbare glitters om het extra feestelijk te maken. Aan de snackbar in Rhenoy zal het niet liggen.