Tweede boek Christine van Reeuwijk
'Er komt altijd weer wat op mijn pad'
Met 'Je zou niet zeggen dat je ziek bent' brengt Christine van Reeuwijk (51) haar tweede boek op de markt. Gevuld met verhalen uit haar dagelijks leven, beleefd vanuit de kleine wereld van de inwoonster van Lexmond.
Al bijna dertig jaar kampt Christine met een mitochondriële energiestofwisselingsziekte. Energie is voor haar daardoor een kostbaar en schaars goed, waar ze zorgvuldig mee moet omgaan. Haar leven speelt zich daardoor voor het overgrote deel af op een bescheiden aantal vierkante meters.
Maar haar geest laat zich niet kooien door deze beperking. Vanuit haar bed is ze volop betrokken bij onder meer de Lexmondse gemeenschap en de kerk in Vianen waar ze lid van is. De verhalen die ze hoorde, alles wat ze meemaakte, heeft ze in 'Je zou niet zeggen dat je ziek bent' onder woorden gebracht. Zoals ze in het voorwoord schrijft: 'Een verzameling autobiografische verhalen met fictieve elementen en fictieve verhalen met autobiografische elementen, die samen één verhaal vormen.'
"Ik was al jaren bezig met een roman", blikt ze terug. "Vorig jaar kwam ik in contact met Uitgeverij Adveniat. In de gesprekken die we hadden raadden ze mij aan om wat ik wilde vertellen in korte persoonlijke verhaaltjes onder te brengen, om zo mensen beter te kunnen bereiken. En dat heb ik gedaan. Een groot voordeel was dat ik in al die jaren zoveel mensen ontmoet heb, zoveel verhalen heb gehoord, dat dit boek veel meer doorleefd en gerijpt is."
Asielzoekers
Tal van onderwerpen komen in 'Je zou niet zeggen dat je ziek bent' aan bod. Van uit de kast komen tot asielzoekers, van hoogbegaafdheid tot een jeugddienst in haar kerk en van de rouwdienst van oom Jan tot haar geloof in God. Maar de rode draad is een levenshouding waar Christine zich met hart en ziel voor inzet. Écht luisteren, openstaan voor de ander, jezelf niet op laten slokken door het geraas van het dagelijks leven. "Vertel elkaar verhalen en stel je daarvoor open. Leef niet langs elkaar heen. Dat kan al beginnen met een glimlach en een groet voor iemand die je tegenkomt in het dorp. Die glimlach neem je mee in de rest van de dag en zul je aan anderen ook weer uitdelen."
'Anders geaard, chronisch ziek, vluchteling, we zijn hetzelfde, gewoon mensen'
In de afgelopen tientallen jaren sprak ze met honderden mensen, was zij het luisterend oor voor anderen. Het heeft haar veel innerlijke rijkdom gebracht, al waren er ook de teleurstellingen. Die mindere kanten verhult ze niet in haar nieuwste boek. "Het is het echte leven, heel puur. Soms gaat het goed, soms word ik teleurgesteld in mensen. Maar ik kan daar inmiddels beter mee omgaan. En er zijn gelukkig genoeg momenten waarop je je gesteund voelt. Om een voorbeeld te noemen: oud-burgemeester Coert van Ee, die vorig jaar overleed, zei altijd tegen me: 'Doe mee, Christine'. Maar een dag later belde hij ook om te vragen: 'Hoe gaat het met je?'. Hij besefte wat het meedoen mij kost en had echt aandacht voor me."
Grenzen
Een onbegrensde geest, die te maken heeft met een lichaam dat de grenzen aangeeft. Elk gesprek, elke handeling, het kost Christine heel veel energie. "En ik voel mijn krachten steeds verder afnemen. Maar tegelijkertijd laat ik me daar niet door weerhouden. Het schrijven van zo'n boek heb ik ook nodig; niet om mezelf op een podium te zetten, maar wel om de creativiteit en de scheppingsdrang die in me zit eruit te laten stromen. Ik geniet van het spelen met woorden. Ik hoop echt dat ik hier lezers mee aan kan sporen om anders naar de wereld te kijken, om die aandacht voor anderen onderdeel te laten worden van hun leven. Als ik er maar één iemand mee kan bereiken, ben ik al tevreden."
Ondanks de moeilijke momenten als haar lichaam aangeeft niet verder te kunnen, terwijl haar gedachten nog lang niet klaar zijn, is de inwoonster van Lexmond zelf ook een tevreden mens. "Kwetsbaar en tegelijkertijd krachtig. Zie me niet als patiënt, maar als een gelijkwaardig mens, als Christine. Op die manier kan ik met de jeugd in Lexmond samenwerken in de stichting Lexmond ontmoet en doet, kan ik gesprekken voeren met de ouderen uit onze kerkelijke gemeente en heb ik onlangs nog meegewerkt aan een jeugddienst. Er zelf heengaan lukte niet. 'Maar dan nemen we jouw gebed toch gewoon op en laten dat tijdens de dienst zien?', zeiden de jongeren. Zo mooi, als je zo samen kunt werken en elk op een eigen manier een bijdrage kan leveren."
Ze vervolgt: "Ik ben, en daar ben ik ontzettend dankbaar voor, gezegend met familie die me ziet, die altijd achter me is blijven staan. Naast mijn geloof zijn zij de basis waar ik op terug kan vallen. Mijn ouders, mijn broer en schoonzus, mijn neven; die jongens komen hier langs met hun vriendinnen en brengen zo hun hele wereld met zich mee. En dat zijn gelijkwaardige ontmoetingen waar zij en ikzelf van genieten. Die gelijkwaardigheid, dat is zo belangrijk. Anders geaard, vluchteling, chronisch ziek, uiteindelijk zijn we allemaal hetzelfde, gewoon mensen. Ik hoop dat mijn boek eraan bijdraagt om dat te beseffen." De scheppingsdrang is met deze pennenvrucht zeker nog niet gedoofd. Met een lach: "Er komt altijd wel weer wat op mijn pad."
'Je zou niet zeggen dat je ziek bent' kost 14,90 euro en is in Lexmond verkrijgbaar bij de Spar supermarkt en bloembinderij De Juffertjes in 't Groen. Het boek kan daarnaast gekocht of besteld worden bij de boekhandels in de regio en via www.adveniat.nl of www.christinevanreeuwijk.nl.