'Klaar voor een nieuwe toekomst'
Sandro Cara sluit carrière af
heukelum • Een indrukwekkend slotakkoord van een aantal topjaren, waarin hij aan de lopende band persoonlijke records vestigde en de ene na de andere titel in de wacht sleepte. Tegelijkertijd waren het de donkerste jaren van zijn leven. In 2018 scheidde hij, nota bene op zijn trouwdag. De (vecht)scheiding bepaalde lange tijd zijn leven en bracht hem aan de rand van de afgrond.
“Het was een zwarte periode. Dan lig je ineens weer op je oude kamertje, bij je ouders thuis. Ik sliep slecht, was bang voor de nacht. Mijn werkgever Damen Shipyards uit Hardinxveld, het groepje waarmee ik altijd schaatste en mijn maatje Aart van Beuzekom steunden me onvoorwaardelijk. Ik had alleen het schaatsen als uitlaatklep. Ik heb nog nooit zo hard getraind als in de afgelopen jaren. Zonder al die narigheid had ik sportief nooit zo’n succes gehad.”
Inzet
Het leven van Sandro Cara stond al vroeg in het teken van het schaatsen. “Een groot talent, zoals mijn broer Angelo was ik niet. Ik reed dan wel tegen jongens als Gianni Romme, Gerard van Velde en Jakko Jan Leeuwangh, maar ik moest het vooral van mijn inzet hebben.” Bovendien kwamen er zoveel andere dingen op zijn pad dat hij nooit het maximale uit zijn mogelijkheden haalde. Op latere leeftijd pakte hij de draad weer op, werd trainer bij schaatsvereniging De Vijfheerenlanden en ging als ‘veteraan’ zelf weer aan de slag. In het seizoen 2012/ 2013 werd hij Nederlands kampioen bij de Masters, datzelfde jaar werd hij bij het WK in Inzell tweede in de categorie 40-plus.
'Ik kijk terug op een schitterende carrière en een prachtige tijd'
Triomftocht
Zijn triomftocht op de (inter)nationale schaatsbanen kwam pas na 2017 goed op gang. Cara wilde – voor hij definitief stopte - nog een keer het onderste uit de kan halen. Dat loonde. Hij werd in 2018 en 2019 Nederlands kampioen, miste begin 2018 nipt het wereldkampioenschap in Baselga door na drie gewonnen afstanden op de 5.000 meter een extra buitenbocht te rijden – ‘een Jan Bolsje’ – waardoor hij gediskwalificeerd werd. Het jaar daarop maakte hij dat goed door in het Noorse Bjugn alle afstanden te winnen en zo de wereldtitel in de wacht te slepen.
Dit jaar nam hij afscheid. “Ik wilde zo graag meedoen aan het WK sprint in Calgary en de Open Amerikaanse Kampioenschappen in Salt Lake City. Het was mijn grote droom daar mijn carrière af te sluiten. Toen ik 17 was, genoot ik van de Olympische Spelen in Calgary en Gerard van Velde won in 2002 goud in Salt Lake City. Magisch om daar zelf ook te schaatsen. Een jaar lang heb ik daarvoor getraind en gespaard en er heel veel tijd en energie in gestopt.”
Blessures
De wedstrijden kwamen op een ongelukkig moment. “Ik beleefde een minder seizoen, had last van mijn rug en een hamstringblessure, het liep gewoon niet. Mijn maat steunde me en zei: ‘je gaat gewoon’. Op de dag van mijn vertrek was mijn vader ernstig ziek. Mijn moeder zei: ‘je moet gaan, pa redt het wel’. Op Schiphol heb ik gehuild. Alles kwam eruit.” Eenmaal op het ‘Olympic Oval’ in Calgary ging het met de dag beter. “Ik had wat tips van Jac Orie en bouwde de trainingen rustig op. De enige fout die ik maakte, was dat ik het eerste weekend een wedstrijd op de 5 kilometer reed. Dat had ik beter niet kunnen doen. In Alkmaar reed ik een jaar eerder 7.04, in Calgary – een van de snelste banen ter wereld - kwam ik niet verder dan 7.16. Dat was niet best.”
Goede gevoel
De week erop ging het steeds beter. “Het goede ‘gevoel’ kwam terug en ondanks de zorgen over mijn vader probeerde ik zoveel mogelijk te genieten.” Cara werd overtuigend wereldkampioen en verkaste naar Salt Lake City waar hij een week later alle afstanden won. “Een bijzondere ervaring om daar te zijn. In Calgary verbleef ik op de campus van de universiteit. Alles ademt daar sport. Ook mijn deelname aan het WK sprint was speciaal. Ik was niet in allerbeste vorm, maar reed wel goed. Ik heb er nog meer respect voor topsporters gekregen. Als ik zie welke tijden zij daar rijden. Dat is zo knap. Het rijden op die hoogte vond ik ongelooflijk zwaar. Ik heb nergens zoveel afgezien als in Calgary en Salt Lake City.”
Prachtige tijd
De jaarwisseling is voor Sandro Cara de tijd om de balans op te maken. “Ik kijk terug op een schitterende carrière. Het was een prachtige tijd. Schaatsen is zo mooi. Ik heb genoten van de competitie en de saamhorigheid. Zeker als je ouder wordt, ben je vrienden van elkaar."
"Ook de begeleiding van de jeugd vond ik mooi. Ik heb ze altijd voorgehouden dat ze elkaar nodig hebben om beter te worden. Mijn hoogtepunt? De vijf kilometer die ik vorig jaar bij het NK in Alkmaar reed. Ik was al zeker van de titel, moest alleen die afstand nog rijden. Ik hoorde de nummer twee zeggen: ‘die is voor mij’. Ik dacht: ‘ho even’. Hij startte snel, maar na 1.000 meter had ik ‘m te pakken. Daarna ging het vanzelf. Ik reed in een roes, voelde geen vermoeidheid. Ik reed 7.04, een geweldige tijd.”
Een ander leven wenkt: "Er is veel gebeurd de afgelopen jaren. Ik ben gestopt met schaatsen. Ik heb er vrede mee. Ik mis het niet. Ik train nog wel, fiets meer dan vroeger, maar het gaat me niet meer om topprestaties. Ik maak andere keuzes. Ik verhuis naar Gorinchem. Ik ben klaar voor een nieuwe toekomst.”