Deep Brain Stimulation helpt Parkinsonpatiënt Wim Schut:
‘Ik heb weer perspectief’
Wim Schut (69) uit Papendrecht lijdt aan de ziekte van Parkinson. Dankzij een bijzondere behandeling heeft hij weer perspectief. “Ik zat bijna aan het eind van de rit, maar ben nu weer halverwege.”
De ziekte van Parkinson werd bij Wim vastgesteld in het jaar 2008. “Toen werkte ik nog bij de Rabobank. Ik ben er altijd heel open over geweest. Na de diagnose ben ik naar Dordrecht gereden, naar het toenmalige hoofdkantoor van de Rabobank Drechtsteden Midden-Noord. Ik vroeg ze daar om een mailtje erover te sturen naar alle collega’s.”
De eerste symptomen merkte Wim tijdens een wintersportvakantie. “Ik was altijd een fanatiek wintersporter. Met collega’s uit het land ging ik soms meerdere keren per jaar skiën. Maar op een gegeven moment kon ik ze niet meer bijhouden. Het lukte niet meer zo goed. In die vakantie blesseerde ik me tijdens een val aan mijn duim, die ‘achterover sloeg’; een zogenaamde skiduim. Toen ik wat later ernaar liet kijken door een arts, werd de diagnose Parkinson gesteld. We zijn toen al snel met medicatie begonnen. Dan weet je waar je begint, maar je weet niet waar het eindigt.”
“Mijn vrouw Ria en ik hadden besloten om zo lang het ging, jaarlijks een verre, mooie reis te maken. Omdat het met de ziekte best goed ging, hebben we dat jaren kunnen doen. De medicatie ging in de afgelopen jaren wel voortdurend omhoog. Eens is er dan een eind aan de behandeling, dat weet je. Maar je weet niet wanneer. Want iedere Parkinsonpatiënt reageert verschillend. Het ziekteverloop is bij niemand hetzelfde.” Vorig jaar bereikte Wim Schut het punt waarop hij eigenlijk niet meer voldoende op de medicatie reageerde. “Ik had vooral last van ongecontroleerde bewegingen, met name ’s nachts. Daardoor kreeg ik niet genoeg rust.”
In augustus 2019 adviseerde zijn neuroloog om eens na te denken over ‘Deep Brain Stimulation’; diepe hersenstimulatie door middel van elektroden die in de hersenen worden geplaatst. De elektroden geven elektrische impulsen. Ze worden gevoed door een stimulator die onder de huid wordt geplaatst. Deze relatief nieuwe behandeling zorgt voor vermindering van motorische klachten en overbeweeglijkheid tot maximaal 70 procent.
Nadat Wim en Ria zich uitgebreid hadden ingelezen over het onderwerp en Wim allerlei tests had ondergaan om te kijken of hij ervoor in aanmerking kwam, werd hij uiteindelijk in augustus dit jaar geopereerd in het universitair ziekenhuis van Amsterdam. Er werden twee gaatjes geboord in zijn schedel, waarna er twee elektroden geplaatst werden op het bewegingscentrum in zijn hersenen.
“De eerste paar weken merk je nog niets, want dan staan de elektroden nog niet aan. Toen na twee weken de stimulator aangezet zou worden, werd dat uitgesteld omdat er nog een klein beetje wondvocht zat bij de elektroden. We mochten dat de volgende dag thuis zelf doen met een afstandsbediening. Dat vonden we enorm spannend!”
Dankzij een goede beschrijving en hulp op afstand lukte dat zonder problemen, waarna Wim het proces inging om de juiste balans te vinden tussen de elektronische impulsen en zijn medicatie. In de afgelopen weken heeft hij enkele malen de hersenstimulatie mogen verhogen en de medicatie mogen verlagen. “Maar we zijn er nog niet. Het kan nog wel een half jaar duren voor de juiste afstemming bereikt is.”
"Maar ik merk al verbeteringen! Ik ben rustiger geworden, zeker 's nachts. Ik krijg ook weer meer zin in dingen, omdat ik meer tot rust kom in de nacht. Daardoor heb ik meer energie. Daarnaast is mijn houding verbeterd en heb ik weer de mimiek in mijn gezicht terug gekregen.”
"Het mooie is ook dat tot voor kort bijna mijn hele leven beheerst werd door de medicijnen. Als je ergens naartoe ging, moest je dat goed plannen met de hoeveelheid medicijnen en water die je mee nam. Nu ben ik al terug op bijna de helft van het aantal medicijnen wat ik normaal slikte. Ik zat ergens aan het eind van de rit, nu ben ik weer halverwege. Zo voelt het. Ik heb mijn leven weer terug gekregen. En Ria ook, want je hebt Parkinson samen met je partner. Zij moest er ook altijd rekening mee houden en mee leven. Maar nu hebben we door deze bijzondere behandeling weer meer perspectief gekregen!”
'Ik zat ergens aan het eind van de rit, nu ben ik weer halverwege'